Bir birimizi yalan danışmağa məcbur edirik KƏRAMƏT BÖYÜKÇÖL YAZIR

Səhər tezdən bir yalan danışanda düz axşama kimi o yalanın ardınca düşüb gedirsən.

Məsələn, kimsə sənə zəng edir ki, hardasan? Deyirsən, İmişlidə. Halbuki Elmlərdəsən. Sonra bütün günü o yalanın dalınca düşüb gedirsən, gizlənə-gizlənə yaşayırsan, birdən məni burda görər deyə. Telefonuna başqa yerdən zəng gələndə fikirləşirsən ki, birdən o adam yanında olar, nə cavab verim, deyim hardayam.

Ömrümüz də belədir, başdan yalanla başlamışıq deyə başqa çıxış yolumuz yoxdur.

Birinci yalanımız uğurlu alınıb deyə onun dalınca düşüb düz bura kimi gəlib çıxmışıq. İndi yalanın içindən çıxa bilmirik. Yalanın içindən çıxan kimi faciə baş verir. Azərbaycanda istənilən faciəni araşdırsan, məlum olar ki, orda bir həqiqət üzə çıxıb, ona görə faciə baş verib.

Bir yolu səhv dönəndə atılan bütün addımlar səhv olur.

Bir-birimizi yalan danışmağa məcbur edirik. Bir-birimizi səmimi olmağa qoymuruq. Bir-birimizi əsir-yesir eləmişik. Axı mən kefimdən demirəm İmişlidəyəm. Deyəcəm, Elmlərdəyəm, gəlib baş-beynimi aparacaq. İndi mən neyləyim?

Məcbur olub yalan danışıram.

Kəramət Böyükçöl 

Gununsesi.info