Dünyadakı hazırkı şüar: Daha çox kapitalizm, daha az demokratiya!

ABŞ, Çin, Avropa İttifaqı və Rusiya yeni “böyük güclər dördlüyü” yaradaraq dünyanın əksər hissəsini öz aralarında bölüşdürəcəklərmi?

Yenidənqurmanın süqutu demokratiyanın və liberal dünya nizamının indiki böhranının səbəblərindən biridir. Sovet layihəsinin islahat şüarı olan humanistləşdirmə baş tutmadı, hətta əksinə: kapitalizm vəhşiləşdi.

İndi yalnız tənbəllər liberal dünya düzəninin dağılmasından danışmır. Trampın son bəyanatları və hərəkətləri Qərb demokratiyasının və onun yaratdığı beynəlxalq münasibətlər sisteminin uzun sürən deqradasiyasının altından xətt çəkir. Bu proses SSRİ-nin dağılmasından sonra 35 il çəkdi və söhbət “ən böyük geosiyasi fəlakətdən” yox, kapitalist əxlaqını yumşaltmaq üçün ən mühüm stimulun aradan qalxmasından gedir. Uzun müddət bu stimulu kapitalizmə ruhlandırıcı alternativ rolunu oynayan Sovet layihəsi verdi. Sosializmin islahat əvəzinə süqutu bugünkü həyatımıza birbaşa təsir göstərir.

Bu il Mixail Qorbaçovun elan etdiyi yenidənqurmanın başlanmasından 40 il keçir. 1991-ci ildə onun süqutu qlobal inkişafda bir çox uzunmüddətli meylləri müəyyən etdi. "Daha çox sosializm, daha çox demokratiya!" — bu, yenidənqurma şüarı idi. Məğlubiyyətindən üç onillik keçsə də, bizdə heç biri yoxdur.

Uğursuz alternativ

Yenidənqurma və onun ideologiyası Sovet sosializmini humanistləşdirməklə onu islah etmək məqsədi daşıyırdı. O illərin jurnalistikasında “insan siması olan sosializm” tərifi məşhur idi. 1917-ci il inqilabının yaratdığı inkişaf yolu danılmamış, dövrün tələblərinə uyğun düzəlişlərə məruz qalmışdır.

Qorbaçovun “Yenidənqurma və Yeni Siyasi Düşüncə” kitabında təqdim olunan transformasiya layihəsi sosializmdən imtina etməyi deyil, Qərb kapitalizmi ilə barışığı təklif edirdi. Hər iki sistem bəşəriyyəti hər an tamamilə məhv olmaq təhlükəsi ilə üz-üzə qoyan “Soyuq müharibə”yə son qoymalı idi. Bu, Sovet İttifaqını onun üçün ağır yük olan mühasirəyə alınmış qala sindromundan azad edərdi. Silahlanma yarışı sosial sahənin inkişafına, istehlak mallarının istehsalına ciddi ziyan vurdu. Xarici dünya ilə gərginliyin azalması ölkə daxilində dissidentlərə qarşı repressiyalara ehtiyacı aradan qaldırdı.

Qorbaçov Qərbə qeyri-mümkün olduğu qədər də ağlabatan bir şey təklif etdi: hər bir tərəfin şəxsiyyətini və daxili həyat tərzini qorumaqla dinc yanaşı yaşamaq və əməkdaşlıq etmək.

Bu layihə nə SSRİ-də, nə də xaricdə lazımi dəstək tapdı. Sistem daxilində vəzifəsi xarici dünya ilə qarşıdurma rejimini saxlamaq olan strukturlar Qorbaçovun planı ilə razılaşmadılar. Sovet cəmiyyətinin üç sütunundan - Sov.İKP, DTK və hərbi sənaye kompleksindən ən azı sonuncu ikisi “Soyuq müharibə”yə son qoymaqda maraqlı deyildi. Çünki bu, onları mövcud olmaq səbəblərindən məhrum edərdi.

Bu, xüsusilə xarici təhlükələri daim gücləndirmək zərurəti olmadığı halda, öz kadrlarının əsas payından və ölkədəki imtiyazlı mövqedən məhrum olan DTK üçün doğru idi. 70 il ərzində agent çəkişmələri bütün Sovet cəmiyyətini kökündən çıxara bildi, ona görə də Komitə üzvlərinə sağdan və soldan yenidənqurma əleyhdarlarını təşkil etmək asan idi. Yeltsinin yaxın çevrəsində nə qədər məlumat verənin olduğunu hələ də bilmirik. Lakin Fövqəladə Hallar üzrə Dövlət Komitəsinin arxasında DTK rəhbəri Vladimir Kryuçkovun dayandığı artıq sübuta yetirilib.

Hər iki anti-Qorbaçov qrupun fəaliyyətinin nəticəsi agentlərin qüdrətini cilovlamaq qabiliyyətini özündə saxlayan gücə malik yeganə struktur olan Sov.İKP-nin ləğvi oldu. Partiya təşkilatı onun əsasında cəmiyyətin fəal hissəsini əhatə edən yeni siyasi strukturların yaradılması üçün resurs təmin etdi. Demokratikləşmə tələbi 1980-ci illərdə gəlmiş partiya liderlərinin yeni nəsli tərəfindən formalaşdırılıb. Fəal yox, sistemli demokratiyanın bu ilk tumurcuqları peyda olan kimi Sov.İKP-yə qadağa qoyulması ilə birlikdə məhv edildi. Eyni zamanda, DTK strukturları 90-cı illərdə əziyyət çəkmədilər və yeni prezident şaqulisinə uğurla inteqrasiya edərək partiyadan və xüsusən də ictimai nəzarətdən kənarda qaldılar. Beləliklə, prezident fiquru ətrafında qurulan “Sezarizmə” yol açıldı.

Sosializmi islahat etmək əvəzinə, bir neçə il ərzində tamamilə iflas yaşandı. Hər şey o qədər tez baş verdi ki, kənar aktorların öz mövqeyini almağa və siyasətlərini dəyişməyə vaxtı olmadı. Baxmayaraq ki, 1985-ci ildən Qorbaçov ABŞ-la münasibətlərdə “yumşaq” kursu götürmüşdü, Qərbin təzyiqləri daha bir neçə il davam etdi. Tərəflər arasında münasibətlərdəki buzlar 1988-1989-cu illərdən tez əriməyə başladı.

Qorbaçov genişmiqyaslı tərksilah proqramını işə salmağa və həyata keçirməyə nail oldu. Lakin artan iqtisadi problemlər və millətlərarası münaqişələr ona vəziyyəti nəzarətdə saxlamağa imkan vermədi. Qərb tərəfdaşları 1991-ci ildə kritik vəziyyət zamanı G7-nin iclasında tələb olunan təcili yardımı göstərmədilər.

Bununla belə, ABŞ Prezidenti Corc Buş Respublikaçılar Partiyasının rəhbərlərinin təşəbbüsü ilə baş tutan Sovet İttifaqının dağıldığını elan etməkdən çəkinmədi. Bu, “Soyuq müharibə”də Qərb İttifaqının qələbəsi idi. Dünya sosializm sistemi sürətlə öz mövcudluğunu dayandırdı. Lakin eyni zamanda, elan edilmiş “tarixin sonu” otuz ildən sonra bütün dünyada dərin reaksiyaya və siyasi arxalaşmaya çevrildi.

ABŞ-ın başçılıq etdiyi Avro-Atlantik Alyans ölkələri Avropada vahid təhlükəsizlik sistemi qurmaq əvəzinə tədricən Şərqi Avropa ölkələrinə nəzarət uğrunda Rusiya ilə rəqabətə giriblər. Keçmiş SSRİ-nin bütün nüvə potensialını miras qoyan və BMT Təhlükəsizlik Şurasındakı yeri olan Rusiya Federasiyasının özündə demokratik təsisatların başlanğıcı bazar islahatlarının iqtisadi məqsədəuyğunluğuna qurban verildi. Yeni ölkənin kimliyi Romanovlar imperiyasının gerbinin Stalinin himni ilə birləşməsi üzərində qurulub. Qərblə Rusiya arasında əsrin dörddə biri müddətində davam edən geosiyasi oyunlar son 80 ildə Avropada ən böyük silahlı münaqişəyə səbəb olub.

1917-ci il inqilabının dərsləri

Sovet sosializmi nə mükəmməl, nə çiçəklənən, nə də sabit quruluş idi. Onun saxlanması keçmiş Rusiya imperiyasının xalqlarına böyük zəhmət və qurbanlar bahasına başa gəldi. Vətəndaş müharibəsindən və dünyanın inkişaf etmiş ölkələri ilə qarşıdurmadan sonra yaranmış siyasi rejim iqtisadiyyatın səfərbərlik modeli və qəddar repressiya aparatı ilə mühasirəyə alınmış qala kimi qurulmuşdu. 1945-ci ildən sonra Sovet təcrübəsinin insan potensialının tükənməyə yaxın olduğu getdikcə aydın oldu.

Yenidənqurmanın əvvəlinə qədər ölkə daimi yaşamaq uğrunda mübarizədən qana qərq olmuşdu, bu da daimi müharibələrdə və repressiyalarda milyonlarla qurbana çevrilmişdi. Bunun ağır nəticələri cəmiyyətdə kütləvi qorxu, inamsızlıq və inamsızlıq idi. Son SSRİ-də kritik bir yorğunluq, məyusluq və sinizm yığıldı. 1980-ci illərdə “Leninist prinsiplərə qayıdış” çağırışı yalnız sifətdə istehzalı təbəssüm yarada bilərdi. Kapitalizmə alternativ uğrunda qeyri-bərabər döyüş sona yaxınlaşırdı.

Dünya üçün 1917-ci il Rusiya inqilabı keçmiş Romanovlar imperiyasının xalqlarına nisbətən daha böyük rol oynadı. O, indi ümumi olaraq “Qlobal Cənub” adlandırılan ölkələrdə anti-müstəmləkəçi və milli azadlıq hərəkatları üçün nümunə oldu. Qərbin köhnə zəngin və inkişaf etmiş ölkələrində “bolşevik təhlükəsi” hakim dairələri daxildə əhalinin geniş təbəqələrinə müvəqqəti güzəştlər etməyə məcbur edirdi.

Dəyişikliklər cəmiyyətin həyatının bütün sahələrinə təsir etdi. Böyük kapital öz mənfəətini orta təbəqə və fəhlə sinfi ilə bölüşməyə məcbur oldu. Hər bir vətəndaşın sosial müdafiəsi və layiqli istehlak standartının təmin olunduğu “rifah cəmiyyəti” konsepsiyası 20-ci əsrdə liberal demokratiyanın təməl daşı oldu. SSRİ nümunəsi ilə qadınlar kişilərlə bərabər hüquqlar əldə edir, irqi ayrı-seçkilikdən imtina edilir, cəmiyyət daha dünyəviləşir. Dövlətlər inhisarların hökmranlığından və iqtisadi böhranların nəticələrindən qorunmaq üçün tənzimləyici mexanizmlər tətbiq edirlər.

Sovet alternativi kapitalizmi dəyişməyə məcbur etdi. Bu, beynəlxalq münasibətlər sisteminə də təsir etdi. İkinci Dünya müharibəsindən sonra aydın oldu ki, liberal demokratiyalar sosialist ölkələri ilə qüvvələr balansını saxlamaq maraqları naminə əməkdaşlıq etmədən yaşaya bilməzlər. Nəticədə, məqsədi sülhün diplomatik yolla qorunması olan beynəlxalq institutlar yarandı və fəal inkişaf etdi.

İnsan hüquqları ümumbəşəri dəyər kimi elan edildi. Demokratiya və insan hüquqları uğrunda mübarizə sosialist düşərgəsinin azad ölkələrindən uzaqda olan ölkələrin qüdrətini tarazlaşdıran mühüm amillərə çevrildi. Sovet çağırışına müqavimət kapitalizmin heterogen və özünü tənzimləyən dünya sistemini səfərbər edir və gücləndirir.

1914-cü ilin avqustuna qayıt

Qərbin siyasi-iqtisadi modeli 1960-cı illərin sonu və 1970-ci illərdə özünün ən parlaq dövrünü yaşadı. Bununla da Sovet sistemi Qərblə rəqabət qabiliyyətini itirdi. Liberal demokratiya sürətlə tənəzzülə uğrayan Sovet İttifaqı fonunda uğurlu və effektiv görünürdü. Lakin onun dağılmasından sonrakı üç onillik perspektivində bu mübahisəsiz görünən üstünlük illüziyaya çevrildi.

Birincisi, Sovet alternativinin ortadan qalxması ilə Qərb kapitalizmi özünü məhdudlaşdırmaq həvəsini itirdi. İkincisi, dünya sisteminin yeni periferik iştirakçıları iqtisadi cəhətdən daha səmərəli görünməyə başladılar. Bir qayda olaraq, onlar bazarı və avtoritar siyasi rejimi uğurla birləşdirib, ictimai nəzarət institutlarını sıxışdırıblar və bununla da kapital artımı xərclərini azaldıblar. Bazar avtoritarizminin Çin modeli dünya sisteminin özəyi də daxil olmaqla bir çox başqa ölkələr üçün cəlbedici oldu.

Nəhayət, qlobal çağırış kimi sosializmin olmaması təkcə sosial dövlətin deyil, həm də beynəlxalq əməkdaşlığın liberal institutlarının deqradasiyasına gətirib çıxardı. Son onilliklər ərzində biz 1917-ci ildən əvvəlki dünyada özümüzü necə tapdığımızın fərqinə varmamışıq. Burada həlledici rolu inhisarçı kapital, güclülərin qanunu və onlara sahib olan imperialist dövlətlər oynayır.

2025-ci ilin əvvəlində, çoxları üçün gözlənilmədən, birdən-birə yenidən aydın oldu: yüz ildən çox əvvəl olduğu kimi, beynəlxalq arenada güc

Bir-birini və dünyanın qalan hissəsini məhv etmək üçün nüvə potensialından istifadə etməyə hazır olan bir neçə böyük imperiya döyüşür. Bizim vəziyyətimizlə on milyonlarla qurbana səbəb olan, lakin bütün bəşəriyyətin həyatı bahasına başa gəlməyən Birinci Dünya müharibəsi arasındakı əsas fərq budur. İndi imperializm təkcə kapitalizmin inkişafının ən yüksək və son mərhələsinə deyil, həm də Fukuyamaya görə deyil, tarixin tam sonu ola bilər.

ABŞ, Çin, Avropa İttifaqı və Rusiya yeni “böyük güclər dördlüyü” yaradaraq dünyanın əksər hissəsini öz aralarında bölüşdürəcəklərmi? Ən azından bu, Tramp, Si Cinpin və Putinlə mümkündür. Şərqi Avropada daha bir ərazi bölgüsü, kim bilir neçə dəfə, Avropa Birliyinə dəhşətli zərbə olacaq.

Bununla belə, dünyanın bölünməsi heç vaxt son deyil; davam edən cilovsuz qazanc axtarışları kontekstində əsas dünya gücləri arasında qarşılıqlı yadlaşma və daimi qarşıdurma praktiki olaraq qaçılmazdır.

"Daha çox kapitalizm, daha az demokratiya!" — bu, indiki anın şüarıdır. Problem ondadır ki, indi Sovet layihəsi kimi xəyali alternativ yoxdur və hətta perspektivi də yoxdur. Sosializm iflasa uğradı və kapitalizm liberal ədəb qaydalarının lazımsız yüklərindən tədricən xilas olur. Dünya ifrata varmağa hazırdır.

Müəllif: Vasili Jarkov - Müstəqil siyasi analitik, Vilnüsdəki Avropa Humanitar Universitetinin müəllimi.

Mənbə: The Moscow Times

Tərcümə AYNA.AZ-a məxsusdur.