Qayış

Akif ABBASOV

(hekayə)
Yenə ezamiyyətə gedirdilər. Şaiqlə Fazil Dəmiryolu vağzalının yanında dayanan, hər yarım saatdan bir yola düşən, böyüründə “Aeroport Ekspress” yazılmış rahat avtobusa oturdular. “Bakı kart”la adama vur-tut bir manat otuz qəpik gedişhaqqı ödədilər. Şaiq üzünü Fazilə tutaraq:

- Neçə illər idi kiminsə günahı ucbatından hava limanına marşrut avtobus işləmirdi. Yasamaldan aeroporta gedişhaqqı üçün taksilər 25 manat istəyirdilər. Hava limanından geriyə qayıdanda da eləcə...
Fazil onun sözünə dəstək verdi:
- Daha demə, hələ Xırdalana, Sulutəpəyə ondan da çox pul alırdılar.
- Bu “Eskpress” taksidən də qat-qat sərfəli, həm də rahat və təhlükəsizdir. Özü də hər əl qaldırana maşın saxlamırlar. “Espress” sürətlə gedir, yalnız dayanacaqlarda ani durur və dərhal yola düzəlir.
Beləcə, söhbətləşə-söhbətləşə gəlib çatdılar hava limanına. Naxçıvana uçacaqdılar. Burada söhbətin mövzusu dəyişdi. Birinci Şaiq dilləndi:
- Bu təyyarə çox gözəl nəqliyyatdır. Yerini rahatlayan, gözlərini açıb-yuman kimi bir də görürsən çatmısan.
Fazil onun sözünü təsdiqlədi:
- Doğru buyurursan.
Şaiq davam etdi:
- Amma bu təyyarə ilə gedişin də bir qənbərqulusu var.
Fazil dönüb təəccüblə ona baxdı:
- Nədir o qənbərqulu?
Şaiq onun sualının müqabilində cavab verdi:
- Əşi, nəzarət məntəqəsindən keçəndə adamın başına min oyun açırlar. Ayaqqabını, qayışını çıxar...
Fazil onunla razılaşdı:
- Yayda bu soyunma əməliyyatı bir qədər tez başa gəlir. Qış aylarında əziyyəti lap çoxdur. Paltonu, şarfını, pencəyini də soyunmalısan. Üstəlik, ciblərində açar, mobil telefon, dəmir-dümür, metal pul varsa, onları da çıxarıb masanın üstünə qoyursan.
Şaiq tez:
- Gördün? Mən deyəndir. Bunlar qənbərqulu deyil?
- Yaxşı ki, adamın şalvarını çıxarmırlar. Nəzarət məntəqəsindən keçəndən sonra əl çantanı, pal-paltarlarını, əşyaları götürüb bir kənara çəkilir, geyinir, şarfını və qayışını taxırsan. Adamı tər yuyub aparır. Nə isə...
Az sonra dedikləri təkrar olundu.
- Bunun dərdindən ezamiyyətə getmək istəmirəm.
Bunu Şaiq dedi.
- Elə mən də.
Bunu da Fazil dedi.
Şaiq nəzarətdən keçəndən sonra geyinib Fazili gözlədi. Fazil əyin-başını qaydaya salarkən Şaiqin gözü sərnişinlərdən kiminsə unudub qoyduğu qayışa sataşdı. Əli ilə göstərərək istehza ilə Fazilə dedi:
- Görürsən? Bütün geyinib-soyunma əməliyyatları axırda onunla nəticələnir ki, kimsə nəyinisə yadından çıxarıb təyyarəyə minir.
Fazili də gülmək tutdu:
- Görəsən hansı zavallınındır bu qayış? Vay onda ki, şalvarı bir az əyinə boş ola. Bir də görəcək ki, şalvar sürüşüb düşdü ayaqlarının altına. Gəl indi bu xəcalətdən qurtar, görüm necə qurtarırsan!
Təyyarə mənzil başına vaxtında çatdı. “Təbriz” mehmanxanasında yer aldılar.
- Əynimizi dəyişib restorana düşək.
Bunu Fazil dedi.
- Düşək, düşək. Acından bağırsaqlarım fit çalır.
Bunu da Şaiq dedi.
Fazil əynini dəyişib əlini yumaq üçün hamam otağına keçdi. Birdən Şaiqin səsini eşidib tez də çıxdı. Şaiq az qala bağıraraq deyirdi:
- Bir görürsən?
- Nə olub?
- Daha nə olacaq?! Bayaq Bakıda hava limanında dayanıb: “Kimsə qayışını qoyub gedib”,- deyirdim. Hələ üstəlik gülür, lağ eləyirdim. Sən demə, həmin qayış mənimki imiş. İndi əynimi dəyişəndə bildim. Əlimi atdım ki, qayışımı açım. Əlim boşa getdi. Qayış nə gəzir?
Fazili gülmək tutdu:
- Dostum, ona görə deyiblər ki, gülmə qonşuna, gələr başına. Amma fikir eləmə. Bir qayış məndə. Şəhərə çıxanda sənə bir qayış alaram.

Müəllifin bütün yazıları - Akif ABBASOV

Bütün yazarlar

Ana səhifəyə dön