Cəsədləri çaydan çıxarıb yeyirlər: İnsanların ölmək üçün uzandığı şəhər

Bir tərəfdə çaya atılan ölülər, digər tərəfdə isə onları yemək üçün bir qəbilə gözləyir. Uşaqlıqdan atası ilə sənədli filmlərə baxandan bəri bu şəhəri ziyarət etmək arzusu olan Kadriye Uysal Yahiaoui, "İnsan ətini yeyərək qocalmanı yavaşlatdıqlarına inanırlar" deyərək onlarla görüşlərini və insanların yalnız ölmək üçün gəldiyi bir şəhərdəki həyatlarını təsvir edib.

Lent.az xarici mediaya istinadla bildirir ki, fransız dili müəllimliyi məzunu olan Kadriye Uysal Yahiaoui hazırda özəl şirkətdə işləyir və 22 yaşından səyahət edir. Uşaqlıqda atası ilə birlikdə izlədiyi sənədli filmlərdə gördükləri vaxtdan Hindistana getməyi xəyal edib. Varanasinin həm psixoloji, həm kremasiya mərasimləri, həm insan yeyən qəbilələri, həm də gigiyenik şəraiti ilə Hindistanın ən çətin şəhərlərindən biri olduğunu bilən o, Hindistana ikinci səfəri üçün Varanasini tərk edib. Ancaq şəhərdə görəcəklərinin sənədli filmlərdən fərqli olacağını bilməyib.

Kadriye insanların bu şəhərə "ölmək" üçün gəldiyini söyləyib: "Hindular reenkarnasiyaya inanırlar. Onlar yeddi dəfə doğulacaqlarına inanırlar. Sonrakı həyatda miras alacaqları bədən (əlil, xəstə və s.) və sosial təbəqə əvvəlki həyatlarının karmasından asılıdır. Əgər yaxşı insandırsa, sonrakı həyata zəngin və sağlam gəlirsə, bir sonrakı həyata da şikəst olurlar". 

Bu karma dövrəsini qırmağın yolu Varanasidə ölmək, Allahla birləşmək və əbədi olaraq onunla qalmaq, başqa sözlə, onların bütün səyləri bir daha bu dünyaya qayıtmamaqdır.

Varanasi saysız-hesabsız "ölüm otelləri" ilə öyünür. Doğma şəhərlərindən səyahət edən çox kasıblar belə, bir günün qiymətinin bir sentə qədər ucuz ola biləcəyi bu otellərdə ölməyi gözləyirlər. Çox qoca və ya xəstə olanlar tez-tez təcili gəlirlər, hətta lazım gələrsə, küçələrdə yaşayırlar, sadəcə bura ölmək üçün gəlirlər. Kremasiya gecə-gündüz keçirilir, hər 24 saatda təxminən 900 cəsəd yandırılır. Hava limanına enən an köz və kül qoxusu sizi dərhal heyrətə gətirir. Şəhəri boz tüstü bürüyüb.

Hinduların cənnətə çatmaq üçün kremasiyanın zəruri olduğuna inandıqlarını ifadə edən Kadriye deyib: "Ölüm bizim üçün bir vida və yas olsa da, mərhumu kremasiya sahəsinə apararkən gülüb əylənir, hətta bəzi ailələr musiqi alətlərində çalıb rəqs edirlər. Hindu qadınları daha duyğusal olduqları üçün icazə verilmədiyindən onları məzarlığa buraxmırlar. Bu qadağanın səbəbi odur ki, ağlamaq haramdır, əgər onlar ağlarlarsa, mərhumun ruhu bu dünyada qalır və tanrı Şiva ilə görüşə bilməz".

"İnsan sümüklərindən boyunbağı kimi aksesuar düzəldirlər”

Aghori qəbiləsinin dünya miqyasında əsrarəngiz və qeyri-adi ayinləri ilə tanındığını qeyd edən Kadriye deyib: "Aghorilərin yalnız Varanasidə yaşadıqlarını bilirdim. Bu şəhəri seçməyimin səbəblərindən biri də bu idi. Qanq çayının şəhəri iki yerə böldüyünü nəzərə alsaq, Ağhorilər çay sahilinin bilavasitə üzbəüzündə yaşayırlar. Hindular bütün bədənlərini yandırmırlar. Ölən uşaqlar, din xadimləri sadular, hamilə qadınlar, kobra dişləməsindən ölənlər, zəhər içərək intihar edənlər...

Bu insanları yandırmaq qadağandır, ona görə də yandırılmadan çaya atılır. Ağhorilər ilə qarşılaşmaq üçün qarşı sahilə çıxacaqdım, amma cəsarət etmədim. Ona görə də onların bizim sahilə gəlməsini gözlədim. Sahilimizdə bir aghori ilə söhbət edərkən, aghori olmayan digər hindlilərin ona “ata” deyə müraciət etdiklərini gördüm.

Hindistanda bu, hörmət terminidir. Bu məni çox təəccübləndirdi, çünki ağhorilər hinduizmin davamçıları olduqlarını iddia etsələr də, hindu din alimləri onları dindən xaric edirlər. Onların əsaslandırması budur ki, hinduizm heyvan ətinin istehlakını qadağan etdiyi halda, aqoris də insan ətini yeyir. Kahinlərinin bu barədə təkid etmələrinə baxmayaraq, qeyri-aghori hinduların onlara hələ də hörmət etmələri məni heyrətləndirdi. İnsanlar aghoriləri qəbul etdilər və kənarlaşdırılmadılar. Bu, mənim Hindistana baxışımı xeyli dəyişdi. Onların sonsuz bir anlayışı var; hətta yaxın adamı çaya atsan belə, onları aghorilər yeyə bilər və onlar yrnə də reaksiya vermirlər”.

Aghori əhalisi bir neçə min nəfərdir. Onlar xüsusilə kənd yerlərində hörmətlə qarşılanır və insan ətinin istehlakının qocalmanı yavaşlatdığına və müxtəlif mənəvi və fiziki faydalar verdiyinə inanırlar. Bu səbəbdən də bir çoxları yandırılmış külləri bədənlərinə sürtməklə, insan sümüklərini boyunbağı, tac kimi aksesuara çevirməklə mərhumun ruhunu yaşatdıqlarını düşünərək qəbiristanlıqlarda yaşamağı seçirlər.

"Onların 80 faizi nikah agentlikləri sayəsində evlənir"

“Xüsusilə insanların yandığını seyr etdiyim ilk iki gündə özümə gələ bilmədim, yata bilmədim, yemək yeyə bilmədim”, - Kadriye bildirib.

"Hindistanın digər şəhərlərinə səyahət edərkən təmiz restoranlarda dadlı yeməklər yeyərək 20 gündə 5 kilo aldım, lakin Varanasidə daha çox arıqladım. Yalnız banan və xiyar yedim və çoxlu su içdim".

"Heyrətimin başqa bir səbəbi bir çox yaşlı din xadiminin tamamilə çılpaq gəzməsi idi. Bu, Hindistanın başqa bir mübahisəsidir. Açıq paltarlar, ümumiyyətlə, tabu olsa da, din xadimləri sadular tamamilə çılpaq gəzə bilər. Çılpaq gəzmələrinin səbəbi maddi nemətlərdən imtina etmələridir. Bu saduların evləri yoxdur; yalnız xalçanın altında və ya meydanda bir örtük altında Allaha ibadət edir, axşama qədər düşünürlər. Paltarları da daxil olmaqla mülkləri, arvadları və uşaqları yoxdur. Həm də cinsəlliyi rədd edirlər və heç vaxt bir qadınla cinsi əlaqədə olmurlar. Sədəqə ilə yaşayırlar”.

Ölkədə onu təəccübləndirən başqa bir şey, hindlilərin bəlkə də 80 faizinin nikah agentlikləri vasitəsilə evlənməsidir. Kadriye deyir: "Hindistanda qadın-kişi münasibətləri hələ də tabu olduğu üçün varlı insanlar və hətta xaricdə təhsil almış hindlilər də bu şəkildə evlənirlər. Hər şeydən əvvəl bu agentliklərin müxtəlif kataloqları var və kişi və qadın namizədlərin fotoşəkilləri, boyları, çəkiləri, göz rəngləri, peşələri, kastaları, dinləri, hobbiləri və namizədin xüsusiyyətlərini təqdim edərək müraciət edirlər".

Agentlik uyğun gələn namizədləri uyğunluq axtaran şəxsə təqdim edir və görüş təşkil edir. Bu agentliklərin qeydiyyat haqqı 300 dollardır və əgər uyğun bir sevgili tapıb nişanlansanız, əlavə olaraq 3000 dollar ödəyirsiniz. Nişan davam etməsə və siz ayrılsanız, 3000 dollar geri qaytarılır, lakin 300 dollarlıq qeydiyyat rüsumu itirilir. Geri qaytarılmır. Tanıdığım Britaniyada təhsil almış bir iş adamı bu şəkildə üç gün üç gecə davam edən yuxu kimi toy etmişdi. Agentliyin ona təqdim etdiyi namizəd dini, kastası və hətta karyerası oxşar olan qadın idi.

"Küçələrdə hədiyyələr istəyərək pul qazanırlar ki, burada yandırılsınlar”

Kadriye yerli əhalini dünyanın ən təvazökar və yardımsevər insanlarından biri olaraq xarakterizə edi: "Əlbəttə, hər yerdə pis insanlar var, amma mən çox məzlum və yaxşı niyyətli insanlarla rastlaşdım. Məni ən çox təsir edən qarşılaşma küçələrdə yaşayan insanlarla oldu. Hindistanda ümumilikdə 100 milyon insan yaşayır.

Beləliklə, gecə küçə həyatı, xaos və səs-küy bitmir; onlar sadəcə bir az azalır. Məni ən çox təəccübləndirən bu insanların heç bir şey olmadan küçələrdə yaşamaları deyil, bu qədər kasıb olduqlarına görə özlərini məsuliyyətli hiss etmələri idi. Yyaşadıqlarını əvvəlki həyatında pis insan olması və Allahın onu cəzalandırmaq üçün bu həyata gətirməsi ilə əlaqələndirir”.

Gigiyena ilə bağlı Hindistanda təmizlik anlayışı çox fərqlidir. Bunu artıq filmlərdən bildiyim üçün qəbul edirəm. Mən çoxlu spirtli salfet və maska daşıyıram. Küçələrdəki o səhnələrdən qaça bilmirəm və zaman keçdikcə onlara öyrəşirəm, çünki qədim mədəniyyətin tədqiqi ilə məşğul oluram və prioritetlərim dəyişir.

Mən yenə də çox təmiz restoranlar və otellər tapa bilirəm. Həm də onlar mütləq lüks müəssisələr deyil. Hindistanda xeyli sayda yoxsul, həm də böyük bir orta və varlı təbəqə var. Beləliklə, sadəcə olaraq məhəlləni dəyişdirməklə seçdiyiniz otel və restoran tapa bilərsiniz.

Hindistanda gördüyü ən təəccüblü mənzərəni soruşduqda Kadriye deyib: "Bu şəhərdə krematoriyada yandırılmanın qiyməti 200 dollar civarındadır. Bu milyonlarla hindu üçün çox yüksək məbləğdir. Belə ki, ölkənin hər yerindən insanlar sırf  200 dollar qənaət edib Allahla görüşmək üçün bütün həyatlarını, heç olmasa, həyatlarının bir hissəsini küçələrdə dilənçiliklə keçirirlər. “Varanasiyə ölməyə gəlmişəm, lütfən, yandırılmağıma kömək edin” deyərək pul istəyirlər. Əslində şəhəri gəzdikcə saysız-hesabsız sədəqə qutuları görəcəksiniz. Bunun 200 dollara başa gəlməsinin səbəbi, kremasiya üzərində işləyən insanlara deyil, əslində məbədlərə ödənilməsidir.

"Üstəlik, kremasiya zamanı eyni vaxtda üç müxtəlif ağac növündən istifadə olunur, məsələn, manqo ağacı, səndəl ağacı və s. Mərhumun qohumları öz odunlarını gətirə bilmirlər, onu ərazidə satış üçün ağacdan kiloqramına almalı olurlar. Bunlar pula başa gələn şeylərdir. Bütün bunlar mənə çox təsir etdi", - o, yekunlaşdırıb.