Məni o zirvəyə Səid qaldırdı Şəhid atasından təsirli YAZI

44 günlük Vətən müharibəsində şəhid zabiti - baş leytenant Səid Rəşidzadənin atası Nofəl Qasımov oğlu haqqında yazıb. 
Səid Rəşidzadə Hadrutun girişində Şişqaya deyilən yüksəkliyə bayraq sancan zaman erməni snayperin gülləsi ilə vurulub. Prezidentin müvafiq sərəncamları ilə “Vətən uğrunda”, “İgidliyə görə”, "Xocavəndin azad olunmasına görə",  "Füzulinin azad olunmasına görə" medalları, 3-cü dərəcəli "Vətənə xidmətə görə" ordeni ilə təltif olunub. 
Modern.az saytı Nofəl Qasımovun yazısını təqdim edir:
***
Səidsiz 5 il də yaşadıq.

Sabah Səid Rəşidzadənin anım günüdü.

Doğma Füzuli, Babı kənd məzarlığı.

2020-ci ildə Səidin şəhid xəbərini eşidəndə ağlıma ilk gələn bu oldu: hansı şəraitdə və harada şəhid olub?

Bakıdan Füzuliyə qədər bu fikirdən ayrıla bilmirdim. İnanırdım ki, Səid təsadüfi şəhid olmaz, can almasa, mövqe azad etməsə ,can verməz, xasiyyətini bilirdim, təpərini hiss etmişdim.
Çatdıq kəndə, var olsun camaatımız, toplaşmışdılar həyətə, tabutu da gətirmişdilər, ana-bacılar ağlaşırdı...

Mən isə məlumat almağa adam axtarırdım, necə olub?

Kiminlə danışdımsa, bilən olmadı, bildikləri başının sol tərəfindən vurulması idi.

Məsləhət oldu ki, sabah (ayın 12-si) dəfn edək.

Səhərə qədər həyətdə gəzişdim, necə olub, hansı vəziyyətdə olub, hansı silahla vurulub?

Hətta tabutun başına hərlənib özündən soruşmaq istədim, Səid necə oldu?!

Səhər açıldı, həyətə 7-8 nəfər – zabit və əsgər gəldi, dəfndə iştirak etmək üçün. Hərbi hissədən göndərilmişdilər.

Həsrətlə baxdım onlara, bəlkə hansısa nəsə bilər.

Bir də gördüm gələn zabit məni soruşdu, atası hansıdı? Tez özüm dilləndim ki, mənəm.
Yaxınlaşdı dedi ki, ağsaqqal bilirsiniz oğlunuz necə şəhid oldu...

Cavab gözləmədən davam etdi: Öz bölüyülə (Səid bölük komandiri idi) Şişqayanı azad etdi, düşmən bayrağın endirib Azərbaycan bayrağın sancan zaman qarşı tərəfdən snayperlə vuruldi, şəhid oldu.

Az qaldım qışqıram: Səid, elə belə də hiss etmişdim, ürəyim deyirdi, sənə inanırdım!

Məzarlığa qürurla getdim, dik durdum, hətta ağlayanlara dedim ki, sakitləşin, möhkəm olun, yəni şəhid atası olaraq təsginlik verirdim, camaatımıza.

Bu qüruru mənə oğlum Səid əməliylə hədiyyə etmişdi, ağlasaydım, ruhu narahat olardı.
Şişqaya mənim yaralı yerim idi, 1992-93-cü illərdə iki dəfə hücum etmişdik, amma azad edə bilməmişdik.
Heç vaxt Şişqayaya çıxmamışdım, yalnız aralıdan görürdüm, həsrətlə baxırdım.

2020-ci ildən sonra 4 dəfə getmişəm, həm də müqəddəs bayrağımızı dəyişmişəm.
Məni o zirvəyə Səid qaldırdı.