Özbək qardaşlarımızın istiqanlılığı

Səhər o başdan telefonuma baxanda ora gözlədiyim bir mesajın da gəldiyini gördüm.

Yazan Özbəkistan dövlət xəbər agentliyindən bir həmkarımız idi ki, bu barədə də bir gün əvvəldən mənə deyilmişdi. 

O, bugünlərdə İngiltərənin “Mançester Siti” klubuna keçən 20 yaşlı özbək futbolçu Abdukodir Xusanov barədə veriliş hazırladıqlarını söyləyərək, bunun türkdilli ölkələrdən olan Azərbaycanda necə reaksiya doğurması barədə soruşurdu. Bu barədə mənim fikirlərim olan bir neçə dəqiqəlik videonu onlara göndərməyi xahiş edirdi. 

Soruşdum: mən cavabları hansı dildə  göndərim ki, sizə başa düşməkdə rahat olsun? Ruscamı?

Cavab gəldi: yox, elə Azərbaycan dlində danışın, biz sizi anlayırıq!

Təsirləndim.

O səbəbdən ki, bu faktı çoxumuz bilsək də, yəqin bir çoxumuz da yalnız üzdən bilirik ki, Azərbaycan və Özbəkistan xalqları arasındakı mənəvi bağlar əslində quru sözlərdəkindən daha qüvvətlidir.

Məgər elə bu bircə cümlə - “Azərbaycan dlində danışın, biz sizi anlayırıq!” - həmin o dərin bağlılığın yüzlərlə təsdiqindən biri deyimi? 

Ona görə də həmkarımın da istəyi ilə Xusanov barədəki 3 dəqiqəlik videomu ona yad ruscada deyil,  doğma dilimizdə göndərdim. 

Bir az keçmiş bayaqdan ancaq həm Türkiyə türkcəsində, həm də Azərbaycan dilində (bəlkə də  “Google translate” tərcüməsi ilə) səlist şəkildə yazılı mesaj göndərən həmkarım bu dəfə mənə artıq öz doğma özbəkcəsində səsli mesaj atdı.

O mesajda özbək xalqına xas bir şirinlik, nəzakət, istiqanlılıq, qonaqpərvərlik, bizə bir doğmalıq vardı. Və bunu duymaq, hiss etmək, anlamaq üçün qətiyyən tərcüməçi köməyinə də ehtiyac yaranmadı. Sözlərin hamısı olmasa da, 90 faiz anlaşılan idi. 

Buyurun, Bəhruz adlı özbək həmkarımın dediklərini siz də oxumaqla hiss edin: 

“Çok teşekkurler. Hemişe sağ olun. Özbeküstona gelün, Toşkente gelün, əlbəttə. İnşallah, Özbeküstanda mehmanım olasüz. Qardaşımız sağ-salamat kalın. Gozel bir şekilde video gonderdiniz, yöneltdiniz. Çok teşekkürler”.

Ola bilər ki, özbəkcə hansısa sözün mənim tərəfdən yazılışı doğru olmayıb. Buna görə üzrxahlıq edirəm. 
Həm də öz tərəfimdən ona təəssüflənirəm ki, bizə dili ilə, qanı ilə ilə yaxın olan Özbəkistanı və özbək xalqını bu vaxtadək yaxından tanımaq imkanım olmayıb.

İndi oldu. Bundan sonra daha yaxından olur.

Necə deyərlər, heç vaxt gec deyil.

Aydın Bağırov