Adiləşən ölüm Cabir İmanovun gedişi və gülüşün ölümü

Son illər ölüm xəbərləri sanki gündəlik həyatımızın bir parçasına çevrilib. Səhər oyanıb sosial şəbəkələrə göz atanda qarşımıza çıxan ilk xəbər çox vaxt birinin qəfil itkisi olur. İnsan ömrü dəyərdən düşüb, ölüm isə adiləşib. İctimaiyyətin sevdiyi, tanıdığı sənət adamlarının qəfil gedişi isə bu adiləşmənin nə qədər təhlükəli olduğunu göstərir.

Cabir İmanovun ölümü də məhz belə xəbər kimi gəldi. Gözlənilməz, qəfil və sarsıdıcı… O, səhnəyə, ekrana hər dəfə çıxanda tamaşaçının çöhrəsinə gülüş gətirən simalardan idi. Onun enerjisi, sadəliyi və səmimiyyəti insanlara bir anlıq olsa belə, gündəlik həyatın ağır yükünü unutdururdu. Amma elə bu səbəbdən də gedişi yalnız bir insan itkisi deyil, gülüşün ölümü kimi hiss olundu.

Hər zaman deyilir: “Sənətkar getmir, əsərləri ilə yaşayır”. Amma gülüş sənətkarı olan Cabirin gedişi ilə qəlbimizdə boşluq qaldı. Çünki gülüşün özü canlıdır, insan nəfəsi ilə yaşayar. Onun gətirdiyi səmimi gülüş artıq yoxluğa qarışıb. Qalan isə yalnız xatirələr və arxivlərdir.

Cabir İmanovun ölümü bizə bir daha xatırlatdı ki, ölüm adiləşdikcə həyatın dəyəri kiçilmir, əksinə, daha çox qiymət qazanır. İnsanlar yaşadığı anın qədrini bilməli, sevdiklərinə “sabah”ı gözlətmədən dəyər verməlidir. Çünki qəfil ölüm xəbərini gətirən bu həyat heç kimə möhlət tanımır.

Gülüşlə yaşamağı sevən, insanlara gülüş paylamağı özünə borc bilən Cabir İmanov indi susdu. Amma onun gedişi bizi də düşündürməlidir: gülüşü itirməmək üçün yaşamaq, bir-birimizə dəyər vermək lazımdır. Əks halda, ölümün adiləşdiyi bu dünyada ən qorxunc itki gülüşün ölümü olacaq.

Leyla Mirzə, Bizimyol.info