Ayxan Abbasov və Eyfel qülləsi

Sena çayının sahilində yerləşən və onu inşa edən memar Qustav Eyfelin şərəfinə adlandıran qüllə bütün dünyada təkcə Parisin yox, ümumilikdə Fransanın rəmzinə çevrilib.

Bu qüllə Azərbaycanda da xeyli məşhurlaşmışdı. Fransa millisi ilə qarşılaşma üçün Bakıda Parisə səfər edən nümayəndə heyəti Eyfel qülləsinin qarşısında zövqləri oxşayan şəkillər çəkdirir, bu şəkillər sosial şəbəkələrin bəzəyinə çevrilirdi. “Oser faciəsi” gözümüzü elə qorxutmuşdu ki, belə şəkillərə baxanda belə o qorxulu nəticəni unuda bilmirdik. Qorxurduq ki, Mbappe və komanda yoldaşları Şahruddin Məhəmmədəliyevin qoruduğu qapıdan 10-dan çox qol keçirər. Ondan sonra da “Oser faciəsi” unudular və onun yerini “Paris faciəsi” tutar.
Çox şükür, qorxduğumuz başımıza gəlmədi. Düzdü, oyun keyfiyyəti, statistik göstəricilər baxımından hesab arasındakı fərq daha böyük ola bilərdi. Amma futbolda son nəticəni qapı xəttindən keçən qollar müəyyənləşdirir ki, bu göstərici də bizim “xeyrimizə” oldu. Şahruddin Məhəmmədəliyevin qapısına cəmi üç qol vuruldu ki, biz bığlı-saqqalı kişilər buna qol götürüb oynamağa, sevinməyə başladıq.
Futbolçularımızın əzmkarlığı, Ayxan Abbasovun Fernando Santuşun boşaltdığı posta gətirilməsindən sonra baş verən dəyişikliklər yekun nəticəyə təsir etdi. Bunu etiraf etməmək mümkün deyil. Di gəl ki, bu dəyişikliklər elə də ciddi əhəmiyyət daşımır. Daşısaydı, meydanda sərgilənən oyunun keyfiyyətində də hiss olunardı, fransızların qapıçısı 90 dəqiqə ərzində samovar qaynadıb, çay içməzdi. Şübhə etmirəm ki, turnir cədvəli Fransa millisindən Azərbaycanın qapısına 10 qol vurmağı tələb etsəydi, onlar bunu həyata keçirmək üçün dəridən-qabıqdan çıxardılar və sonda buna artıqlamasıyla nail olardılar.
Ukrayna ilə Polşada keçirilən qarşılaşmada da həmin o müsbət dəyişikliklər müşahidə olunurdu. Lakin elə Fransayla oyunda olduğu kimi, həmin o dəyişikliklər yekun nəticədə həlledici olmadı. Yəni ki, uduzduq və meydandan xalsız ayrıldıq. Məsələ də bundan ibarətdi. Azərbaycan millisini yenicə müstəqillik qazanmış, Buxarestə ilk beynəlxalq səfər oyununa yollanan komandayla müqayisə etmək lazım deyil. Həmin vaxt da 0:3 hesabıyla uduzmağa şükr edirdik, indi də. Nə anladıq bu işdən? O zamandan bəri Azərbaycanda çox şey dəyişib. Təkcə futbolumuzdan başqa. Deyərdim ki, bu sahədə daha da geri getmişik. Sovetdən qalan uşaq futbol məktəbləri məhv edilib, az-çox istedadlarımız da sıradan çıxıb. Bu futbol xarabalığının içində təkcə “Qarabağ” baş qaldırıb, ürəyimizi açmağa, bükülən qəddimizi dirçəltməyə çalışır.
Sözsüz, Azərbaycan futbolundakı problemlərin səbəbkarı Ayxan Abbasov deyil. Biz bu çuxura onunla düşməmişik və indi də Ayxan bəyin bizi dərin çuxurdan, sonu görünməyən bataqlıqdan çıxarmasını tələb etmirik. Problemlərin kökündə daha ciddi məsələlər dayanır. Biz futbolumuzun inkişafına məhz ordan başlamalıyıq. Abbasovlu yığma Fransayla heç-heçə edib, Ukraynanı məğlub etsəydi belə, bunu inkişaf saymaq mümkün deyildi. Necə ki, nəticə baxımından heç nə əldə etməmişik. Məni təəssüfləndirən təfəkkürümüzün 30 il geriyə getməsi, Anadolu türklərinin “yenildik, ama döyülmədik” məsəlinə üstünlük verməyimizdi. Sussam da, yaşananları müşahidə edirəm. Görürəm ki, bilərəkdən, ya da bilməyərəkdən Ayxan Abbasovun adı ətrafında süni şou, ajiotaj yaradılır. Guya ki, tezliklə Ayxan Abbasov millimizə böyük qələbələr qazandıracaq, millimizi Santuşun arzuladığı böyük turnirlərin final mərhələsinə aparacaq.
Olmayacaq, əzizlərim. Özünüzü niyə aldadırsız? Ayxan Abbasovu tərifləməyə aludə olub, futbolumuzun problemlərini unutmayaq. Buyurun, Ayxan bəy çətin səfərdən dönən kimi onun komandası “Şamaxı” “Kəpəz”ə 1:4 hesabıyla məğlub oldu. Görünür bəy tərifi Abbasovu Parisdə Eyfel qülləsinin lap kəlləsinə qaldırıbmış. Adam tərif selindən məst olub, ordan enməyə macal tapmadı ki, komandasını “Kəpəz”lə oyuna hazırlasın. Nəticə acınacaqlı oldu. “Kəpəz” bu mövsümdə ilk 3 xalı “Şamaxı”dan aldı. İmkan verin Ayxan Abbasov “Şamaxı”yla məşğul olsun. Sonuncu pillə ilə xal fərqi cəmi 6-ya bərabərdi.
AMAL