Bu uşaqları İlham Əliyev böyütdü...

Zirzəmidə anama bərk-bərk sarılıb düşmən mərmisindən gizlənəndə hələ saymağı yeni-yeni öyrənmişdim. Gizlənqaç oynayanda lazım olacaqdı birdən ona qədər saymaq.

Amma biz gözümüzü açanda da, yumanda da mərmi görürdük. Eşitdiyimiz də ancaq bu idi: Gizlən! Qaç!

Böyüklər kiçiklərin sözlərini əzbərləmişdi. Kimlərinsə oyununa gəlmişdik. 

Və o zirzəmidə böyüklü-kiçikli gözləyirdik ki, kimsə desin: alma desəm, çıxarsan, armud desəm, çıxmazsan.

Bunu deyəcək adamların alma-armud ağacının dibinə hər gün, hər gecə mərmi düşürdü.

O mərmilərin əlindən mən divara söykənib gözlərimi yumub heç bir uşağa deyə bilmədim, açdım qaç, gizlənqaç, gizlənməyən yekəbaş... 

Divar dağılmış, uşaqlardan bir neçəsi də gözlərini yummuşdu. Amma əbədiyyən. Birdən ona qədər sayan uşaqları heç uşaq yerinə sayan da olmamışdı.

Sonra daha böyük rəqəmləri öyrəndim, məktəbdə. Dəftərimin arxasına baxanda bilmişdim ki, Ağdam artıq “Qan yaddaşımız”dır - 23.07.1993.

Şəxsiyyət vəsiqəsindən əvvəl məcburi köçkün vəsiqəsinə şəkil çəkdirmişdim. Bu vəsiqə 30 il böyüdü, amma bizə şəxsiyyət kimi böyüməyə imkan vermədi.

Günlərin birində bir ümid yarandı. Bizi gizlənqaç oynamağa qoymayanlar qaçıb gizlənməyə yer axtardı. Bu uğurda canından keçənlər əbədiyyən getdikləri yerdən cənnət meyvəsinin adını çəkdi.

Biz əslində, o zirzəmidən mənən o zaman çıxdıq, böyüməyə başladıq - Azərbaycan kimi. Yeni nəsil şəxsiyyət vəsiqələri yarandı, şəxsiyyətlər üzə çıxdı. Biz yeni doğulan Poladları, Albertləri, Hikmətləri tanıdıq.

Uşaqlarını yetim buraxanlar beləcə yetim buraxılan uşaqlığımızın qisasını aldı. 

Dünən isə uşaqlığın son gecəsi idi. Vaşinqtona bir ton ürək bağlanmışdı. Prezident İlham Əliyevin üzündəki təbəssüm əslində, müharibə əlindən uşaqlığını yaşamayanların çöhrəsinə də qondu. Sülhə qalib kimi razılaşdıqdan sonra ötən gecə həm biz, həm də gələcəkdə doğulan uşaqlar böyüdü - şəhid, şəhid övladı olmadan. Bu uşaqları İlham Əliyev böyütdü...

Emin Səfərov