Yenilginin içində dirilən ruh

Bəzən tablodakı rəqəmlər yalan danışır. 1:2 - sadəcə bir hesabdır. Amma bu dəfə o rəqəmlərin arxasında itmiş bir inamın yeni cücərtiləri gizlənib. Bəli, Krakovda  Azərbaycan yığması uduzdu, amma ilk dəfə idi ki, uduzaraq dirəndi.

Futbol bəzən yalnız nəticə deyil, bir xalqın özünü ifadə üsuludur. Uzun illərdir bu ifadə sönmüşdü - meydanda nə səs vardı, nə də nəfəs. Amma indi kimlərsə qışqırmadan, pafos olmadan sadəcə mübarizə aparır. Və bəlkə də bu, hər şeyin başlanğıcıdır.

Ayxan Abbasovun komandasına baxanda bir həqiqət aydın görünür: o oyunçulardan yalnız sistem istəmir, ruh istəyir. Bu ruh isə nizam-intizamdan, taktiki sxemlərdən daha önəmlidir. Çünki futbolun içində bir fəlsəfə var: qorxmamaq fəlsəfəsi. Bu komanda qorxmadı. Rəqibin kim olmasının fərqi yoxdur. Fransaya da, Ukraynaya da qarşı oynamaq mümkündür, inanmaq şərtiylə.

Əvvəllər biz meydanda qaçan, amma heç yerə çatmayan bir komanda idik. İndi isə hər addımda məqsəd hiss olunur. Hər top itkisində, meydandakı hər savaşda, hər ötürmədə bir düşüncə var. Bu, nəticəni dəyişməyə bilər, amma dəyərləri dəyişir.

Bəli, hələ çox şey çatmır. Ustalıq, təcrübə, geniş heyət. Aancaq artıq ən vacib şey var: məğlubiyyətə utanc kimi yox, dərs kimi baxmaq.

Futbol əslində, bir yaddaşdır. Hər oyun, hər səhv, hər qol bu yaddaşın yeni qatını yaradır. Bizim yaddaşda çox ağrı, çox susqunluq var... İndi isə sükutu sındıran bir ton yaranır - mübarizə tonu.

"Krakoviya" stadionunda soyuqla birgə qəribə bir istilik dolaşırdı. Oyunu izləyənlər bilirlər. Bu istilik qələbədən deyil, ümiddən doğur. Çünki komanda təslim olmur. Qorxmur. Döyüşür.

Futbol budur. Bəzən nəticə səni sənə qaytaran bir vasitə olur. Və bəlkə də futbolun bütün fəlsəfəsi elə budur - sən uduzanda belə, özünü tapırsan.

Əli Sahib
 

Abunə Ol