Bəzi insanlar Vezuvi kimidir: gözəl, amma partlayanda hər şeyi yox edə bilir

Bəzən səssiz və xoşbəxt görünən insanlar ən təhlükəlilər olur. Onların baxışlarında qasırğa yatır, gülüşlərində dərin yaralar gizlənir. Çoxdandır düşünürəm, başqalarının həyatında itib qalan taleləri, gücünü zəifin üzərində göstərərək özünü böyük sayanları, itirdiyini görmədən hər gün yenidən itirənləri, yalançı məşhurluğun əsarətində yaşayıb arzularını ucuzlaşdıranları.

Biz dəyişirik. Rəhmimiz azalır, humanistliyimiz solur. Heç kim bir anda daş qəlbli olmur, zamanla tükənir. Çünki dünyanın gözəlləşməsi üçün öz işığını sərf edənlər də bir gün qaralır. Amma yenə də insanın ümid gücü möcüzə kimidir, nə qədər tükənsə də, qığılcımı qalır.

Ağıllı olmaq məntiqə əsaslanmaqdır, amma cəsarət qəfil addım atmaqdır. Və bu addım heç bir bazarda satılmır. Geriyə baxmadan gedənlər çox vaxt günahkar elan edilir, halbuki onlar sadəcə öz yolunu seçənlərdir. Məsləhət verənlər isə bəzən öz divarlarını ucalda bilmir. Tək tərəfli mübarizə aparanlar bəzən yolun yarısına çatanda dayanıb bunun mənasız olduğunun fərqinə varırlar.

Mən çox insanlar gördüm: cibində yoxsulluq, qəlbində zənginlik. Çox yazıqlar da gördüm: quru pafosun arxasında gizlənib kişilikdən danışan. Məşhur olmaq asanlaşıb, amma dəyərli qalmaq çətinləşib.

Çoxunun kəpənək ürəyi zamanla güvələrin toxduğu parçaya çevrilir. Bəzilərinin arzulara gedən yolları çox hamardır, çünki zəhmətsizdir. Bizə demişdilər, dəyərli heç bir arzu asanlıqla qazanılmır.

İnkişaf artıq ideya yox, marketinq dəyəri daşıyır. İnsan soruşur: çox qazanıb çox yorulmaq, yoxsa az qazanıb problemləri qucaqlamaq? Mən isə qocalmaqdan qorxuram. Çünki həyata çatdırmaq istədiklərim, ruhlara təsəlli verəcək ideyalarım çoxdur. Amma zaman axır, insan isə həmişə ona uduzur.

Biz zəhmətə doğulandan alışdırılmışıq. Ona görə nə rahat sevinə, nə sakitləşə, nə də özümüzü düşünə bilirik. Qadın bəzən kişi kimi görünməyi seçir – istəyi bu deyil, amma müdafiəsi budur. Əks halda qurdların süfrəsində asan yem olur.

Bu gün metroda qadına yol verən kişi də azdır. Elə otururlar ki, qadın utanıb başını qaldırmalı olur. Cılızlaşmaq fiziki yox, mənəvi yaşamağın iflasıdır. Özünü təsdiqləmək hər kəsin məktəbinə çevrilib. Niyə buna bu qədər ehtiyac duyuruq?

Hər müstəqillik dərhal sorğuya çəkilir: "bəlkə zəminisizdir, sınayaq?" Amma unuduruq ki, şən və qəmsiz görünən insanlar bəzən Vezuv kimidir – gözəl, amma partlayanda Pompeyi yox edə biləcək qədər güclü.

Yenə də bütün bu tənqidlərin içində bir həqiqət qalır: insanın içindəki işıq sönməz. Bəzən zəif görünür, bəzən yorulur, amma bircə qığılcım yenidən alova çevrilə bilər. Və bəlkə də bizi yaşadan da elə budur, sönməyəcəyinə inanmaq...