Türkiyədə var, bizdə niyə yoxdur?

Biz çayı sevən xalqıq. 40 dərəcə istidə də çay içirik, qışın soyuğunda da. Çay bizim üçün təkcə içki deyil, günün ritmidir, söhbətin başlanğıcıdır, fasilədir. Ona görə də, çay mövzusu haradasa şəhər həyatının güzgüsünə çevrilir.

Bakıda çay var, amma bir az uzaq düşüb. Şəhərdə demək olar ki, hər addımda "takeaway" kofe tapmaq mümkündür. Tələsəndə də alırsan, yolüstü də. Çay isə daha çox köşk və restoranlarla məhdudlaşır. Restoranlarda çay adətən baha olur və çox vaxt dəstgahla birlikdə təqdim edilir. Bəzən sadəcə 1 stəkan çay içmək istəyirsən, amma bunun üçün masa, servis və əlavə xərclər qaçılmaz olur.

Bu vəziyyət çayı çətinləşdirir, amma sevgini azaltmır. Çayı sevməkdə davam edirik, sadəcə şəhər şəraiti bu vərdişi bir az yorucu edir. Çay daha çox oturmalı, vaxt ayırmalı rituala çevrilir. Halbuki bəzən insanın istədiyi tək şey ayaqüstü, dəniz kənarında sadə bir çay olur.

İstanbul nümunəsi burada yada düşür. Türkiyədə, xüsusilə İstanbulda dəniz kənarında, parkda, küçədə səyyar çay satan insanlara rast gəlmək adi haldır. Əllərində çay termosları, armudu stəkanlar, yanında qənd. Ucuz, sadə və səmimi. "Kurtlar Vadisi"ndən tanıdığımız o səhnələr əslində gündəlik həyatın bir parçasıdır. Çay orada şəhərin içindədir, insanların arasındadır.

İstanbulda çaya gündəlik ehtiyac kimi baxılır. Bakıda isə çay bir az daha "restoran içkisi" təsiri bağışlayır. Bu fərq çayın dadını yox, onu əldə etmə yolunu dəyişir.

Bulvarda, parklarda, mərkəzi küçələrdə armudu stəkanda çay satışı həm şəhər sakinləri, həm də turistlər üçün xoş detal olar. Bu, nə yeni ixtiradır, nə də yad mədəniyyət. Sadəcə mövcud çay sevgimizin şəhər həyatına uyğunlaşdırılmasıdır.

Bəzən çay üçün dəbdəbə lazım deyil. Nə bahalı menyu, nə də uzun servis. Sadəcə isti çay, armudu stəkan və bir az da rahatlıq kifayətdir. Çünki çayın ən yaxşı tərəfi onun sadəliyindədir.

İsmayıl
Milli.Az