Zəlzələdə 280 qohumunu itirdi, hekayəsi Türkiyəni ağlatdı Anan yoxdursa...

Türkiyənin Kahramanmaraş vilayətində baş verən zəlzələlərdə ailəsini və bir çox yaxınını itirən, özü isə 14 saat sonra dağıntılar altından çıxarılan Fatmanur Özbağış həyatda qalmağı bacarsa da, yaşadığı acıları unutmaq mümkün olmadığını deyir. 

Qaynarinfo xəbər verir ki, Fatmanur Özbağış yaşadığı dəhşətləri "Hürriyət"ə danışıb.

Göz yaşları içində danışan Özbağış "Bu həyatda anan yoxdursa, kimsən yoxdur. Mən bu cümlənin altında çox əzilirəm. Zəlzələni hamımız birlikdə yaşadıq, o gündən sonra hava heç aydınlanmadı. 2 ildir bizim üçün hər şey zülmət içindədir" deyib.

30 yaşlı Fatmanur Özbağış Türkiyəni sarsıdan 6 fevral zəlzələlərinin episentri olan Kahramanmaraşda, ən çox insan itkisi yaşanan yerlərdən biri olan Ebrar adlanan binada fəlakətə yaxalanıb.

Zəlzələ zamanı binanın çökməsi nəticəsində üzərinə iki sütun düşən Özbağış kürəkənin yardımı ilə 14 saat sonra dağıntılar altından çıxarılıb. Lakin anası və atası da daxil olmaqla 280-ə yaxın qohumunu itirib.

Özbağış sağ qalmasına sevinə bilmədiyini, ata-anasının xatirələri ilə həyata tutunduğunu deyir. O, eyni zamanda məsuliyyət daşıyan şəxslərin ədalət qarşısında cavab verməsi üçün hüquq mübarizəsini davam etdirir.

"Anam və atam bu binada həyatını itirdi. Mən isə 14 saat sonra çıxarıldım. Üzərimdə iki sütun var idi: qonaq otağının sütunu sinəmin, yataq otağının sütunu isə ayaqlarımın üzərinə düşmüşdü. Başım boşluqda qalmışdı, pəncərənin qarşısında idi. Çöldə nə baş verdiyini görə bilirdim, lakin səs-küy çox idi. Bir neçə binanın dağıldığını düşünürdüm, amma səslər dağıntılar altından gəlirmiş. Əslində, çöldə heç kim yox imiş", deyə Özbağış xatırlayır.

O, yaşadığı travmanın öhdəsindən gəlməyin çətin olduğunu bildirib: "Birinci dərəcəli itkim yalnız anam və atamdır, amma qohumlarımın yarısı artıq yoxdur. 280-ə yaxın qohumum həyatını itirdi. Atam bütün sevdiklərini özü ilə apardı, mən artıq belə düşünürəm. Burada bir qohumum var idi, 2 blok yuxarıda yaşayırdı. Necə bir faciədir ki, 14 nəfərlik ailənin hamısı eyni evdə həyatını itirdi. İndi onların heç biri yoxdur".

Özbağış ailəsi ilə keçirdiyi bazar səhəri süfrələrinə olan həsrətini dilə gətirərək, aradan 2 il keçməsinə baxmayaraq, həyatına qaldığı yerdən davam edə bilmədiyini, böyük çətinliklər yaşadığını söyləyib:

"Bayram günlərində bir-birimizə qonaq gedirdik, indi isə yalnız məzarlarını ziyarət edirik. Bu həyatda anan yoxdursa, kimsən yoxdur. Mən bu cümlənin ağırlığını çiyinlərimdə daşıyıram. Atamı da çox sevirəm, amma anam sağ qalsaydı, bizi bir araya toplayardı. Bu qədər yalnız qalmazdım. Əslində, seçim etmək istəmirəm, atam da qala bilərdi. Danışa bilməsəydi, görə bilməsəydi, yatağında qalmalı olsaydı belə, amma biri sağ qalsaydı kaş ki... Yoxluqları məni çox sarsıdır. Bazar günləri ailələrin birlikdə çay içib, deyib-gülərək söhbət etdiyi o günləri üçün çox darıxıram. Zəlzələni hamımız birlikdə yaşadıq, o gündən sonra hava heç aydınlanmadı. 2 ildir bizim üçün hər şey zülmət içindədir".

Aydın