Adilə Nəzər: Xocalı

Xocalı yaddaşlara qanla yazılmış,

xoş günlərinə məzar qazılmış.

Xocalı deyəndə bir oğul yada düşür

ayağı qopmuş.

Bir ana yada düşür,

ölərkən üzünə heyrətlər hopmuş.

Bir qız yada düşür,

oğurlanmış xəyalları...

Qayadan atmış özünü.

Tarix, əlbət, deyəcəkdir sözünü.

Xocalı - soyqırımın növbəti məkanı,

əsgərlərin döyüş ruhunun

şəhid ruhuna çevrildiyi yer.

Əsgərləri döyüşdülər Vətən üçün,

“Vətəni sevmək imandandır, ” – dedilər.

Döyüşdülər

sakit bir dünya üçün.

Xocalı! Son günün - əsir günün,

son gecən - yesir gecən.

O gün - kirli beyinlərin qana susadığı an,

Vicdanların pas tutduğu,

insanlığın öldüyü zaman.

Bu bir facıədi, bizi Yaradan!

Çıxarmı şüurdan, çıxarmı yaddan?

Cəsədlər içində ana yatırdı,

bala süd əmirdi ölü anadan.

Ağladı torpaq da, səma da,

gözlərdəki yaş dondu havada.

Xocali da ağladı,

ağladı için-için,

ağladı aram-aram.

Xocalıda o gecə yazıldı neçə dram.

Ağladıqca Qarabağ,

agladıqca bədən, can,

ağladı Azərbaycan.

Əzablar bir faciə,

işgəncələr dözülməz,

soyqırım bir dəhşətdi.

Xocalının o günü

dünya bilsin, vəhşətdi.