“Bir gün ilk dəfə içdən, gerçək, səmimi bir gülüşlə güldüyümü fərq etdim”

“Bir gün ilk dəfə içdən, gerçək, səmimi bir gülüşlə güldüyümü fərq etdim”

Mərhum Xalq yazıçısı Rüstəm İbrahimbəyovun qızı Fatimə İbrahimbəyova atası ilə bağlı paylaşım edib.

OLAY yazır ki, o, atasının vəfatından sonra yaşadıqlarından yazıb:

“Üç il əvvəl atam vəfat edəndə nə baş verdiyini dərhal dərk etmədim. Onun ölümü ilə bağlı sözlər havada səslənirdi, amma mən onları eşitmirdim. Dünya sanki yapışqan kimi ağırlaşmışdı, düşüncələrim yavaş hərəkət edirdi. İçimdə qəribə, soyuq bir sakitlik vardı – xəyanətə bənzər bir hiss. Axı ən yaxın insanını itirəndə ağrı hiss etməlisən. Amma mən heç nə hiss etmirdim. İnsanlar zəng edir, yazır, gəlir, məni qucaqlayırdılar… Mən başımla təsdiqləyir, dinləyirdim, amma içim boş idi. İtkinin ağrısı dərhal gəlmədi. O, səssizcə yaxınlaşdı, bu boşluğu doldurdu. Xatirələrlə içimə işləyir, sinəmi sıxır, nəfəsimi boğurdu. Elə bil dünya bir şüşənin o biri tərəfində idi, mən isə bu tərəfdə. Kədər mənim bir hissəmə çevrildi. 

Onu ikinci bir dəri kimi daşıyırdım. Elə bil onu üzərimdən atsam, unutmuş olacaqdım. Zaman sağaltmır, sadəcə kəskinliyi azaldır. Əvvəlcə hər gün o anı yenidən yaşamırsan. Sonra “zəng etmək” refleksi yox olur. Daha sonra isə özünü onun haqqında keçmiş zamanda danışarkən tutursan. Və sonra qəbul etmə gəlir. O, hiss olunmadan yaxınlaşır. Ağrı artıq səni iflic etmir. O, sadəcə sənin bir parçana çevrilir. Bir gün ilk dəfə içdən, gerçək, səmimi bir gülüşlə güldüyümü fərq etdim. Və birdən başa düşdüm: sevinc heç yerə getməyib. O, sadəcə, onu yenidən qəbul etməyə hazır olmağımı gözləyirdi. Və atam da məhz bunu istəyərdi. Qəbul etmək – unutmaq deyil. Bu, özünə yenidən həyata sevinməyə icazə verməkdir. Amma fərqli şəkildə. İndi hər gözəl anın içində onun da yeri var. Hər uğurumda onun dəstəyi. Hər xoş günümün içində onun müdrikliyi. Başa düşdüm ki, o, getməyib. O, buradadır. Mən onsuz yaşamıram. Mən onunla yaşayıram. Sadəcə, başqa cür”.