Əbədi uçuş, əbədi yuxu və qəlbimizdə yaranan əbədiyyət...

Təyyarə qəzasında həlak olanların siyahısının sonunda yazılmışdı Kalyaninov Aleksandr – 11.12.1992 , Kşnyakin İqor – 19.05.1962, Əliyeva Hökumə - 08.08.1991.

Fərqli günlərdə doğulan, fərqli taleylər yaşayan bu üç insanı birləşdirən tək şey ölüm günü deyildi, eyni zamanda göstərdikləri qəhrəmanlıq, peşəkarlıq və fədakarlıq idi.

Bu üç ifadə Azərbaycana kifayət qədər doğmadır. Tale bizdən həmişə fədakar, qəhrəman və peşəkar olmağımızı, elə bu cür də ölməyimizi tələb edib. Buna II Fəxri xiyabana hər ziyarətimizdə əbədi yuxu yatan Vətən müharibəsi qəhramanlarını, ömrünü Azərbaycana həsr edən ictimai-siyasi xadimləri, bir sözlə fərqli taleləri birləşdirən eyni amallı insanları görəndə bir daha əmin oluruq.
Dünən isə bu siyahıya üç nəfər də əlavə olundu. 25 dekabrda Rusiya hava məkanında kənar müdaxilə səbəbi ilə Aktauya qəza enişi edən və 29 nəfərin sağ qalmasında böyük əmək sərf edən, amma nəticədə öz həyatlarını itirən üç ekipaj üzvü - İqor Kşnyakin, Aleksandr Kalyaninov və Hökumə Əliyeva. Doğum tarixlərindən fərqli olaraq qəhrəmanlıq tarixləri eyni idi və elə eyni yerdə də dəfn olundular.

Günün ilk yarısından insanlar davamlı olaraq Fəxri xiyabana axın edirdi. Hava tutqun və göz yaşlarını gizlətmək istəyən, amma qeyri-ixtiyari ağlayan insan kimi idi. Əllərindəki qərənfil kimi boynubükük insanların göz yaşı da narın damcılara qarışırdı. Uzun müddət davam edən sükutu, daim səmada olan fədakar ekipaj üzvlərinin son mənzilə - Fəxri xiyabana çatması pozdu. Onların əbədi yuxusuna şahidlik edən insanlar üç qəhramanın səssizliyinə üsyan edib ağlamağa başladı.

“Görəsən son anda nə hiss etdilər” məzar başında eşitdiyimiz söz bu oldu. Bu söz çarəsizliyin, heç nəyi dəyişə bilməməyin ifadəsi idi, bu söz ümidin simvolu Hökumənin “Hər şey yaxşı olacaq!” nidasının özünü doğrultmaması idi. Qəhrəmanlar dəfn olunduqca, hönkürtü səsləri artır, bunu görən hava sanki tutulurdu, eyni ilə İqor Kşnyakinin qızları, Aleksandrın anası, Hökumə Əliyevanın yaxınlarının ağlamaqdan görməyən gözləri kimi.

Bu vaxt göy üzündə ara-sıra görünən quşlar diqqət cəlb edirdi. Məzar başında uçan bu quşların hansı növ olduğunu demək çətin idi. Sanki dünyada bu quşlardan sadəcə bir neçə dənə var idi, sanki həyatını itirən qəhrəmanlar səmaya olan sevgilərində tayı-bərabəri olmayan quşlara çevrilib yaxınları ilə bu cür vidalaşırdı.

Hər uçuş sonrası alqış etdiyimiz ekipaj üzvlərinə bu dəfə qəhramanlıqlar üçün təşəkkür etdik. Məzar başındakı  alqış vidanın deyil, təşəkkürün sədası idi. Onlarla vidalaşan isə ailələri oldu. Övlad, həyat yoldaşı, ata kimi missiyasını tamamlayan üç qəhrəman bundan sonra Milli Qəhrəman adını daşıyacaq, göstərdikləri şücaətə görə həmişə bu missiya ilə tanınacaq, hətta ailələri üçün də...

Son mənzil... Bəlkə də bu ifadə onların uyuduqları xiyaban üçün deyilməməlidir. Bura onların son deyil, əbədi məkanına çevrildi, eynilə uçuşları kimi... 25 dekabrda göstərdikləri qəhrəmanlıqla hamımızdan daha çox yaşıyacaq bu üç nəfərin evinə çevrildi bu xiyaban. İlk doğulduqları gün eşitdikləri laylalarla yeni evlərinə yola salınan qəhrəmanlarımızın əbədi uçuşu da, əbədi yuxusu da qəlbimizdə həmişəlik əbədiyyət tapdı.