Əməkdar mühəndis, dövlət xadimi Rafiq Xələfovun anım günüdür

Dayım – İçimdə Yaşayan Qarabağ

(Rafiq Xələfovun xatirəsinə)

Mənim bir dayım var idi…

Hamı üçün Rafiq Xələfov idi. Amma mənim üçün o, heç vaxt sadəcə bir ad, bir insan, bir vəzifə sahibi olmadı. O, içimdə ucalan bir dağ idi — həm isti nəfəsli, həm də sığınacaq verən bir dağ. Onun varlığı uşaqlığımın ən işıqlı xatirələrinə hopub.

Dayımı hər zaman mehriban, gülərüz, sevgi dolu biri kimi xatırlayıram. Onun yanında olanda sanki zaman dayanırdı… O qədər sakit, o qədər etibarlı, o qədər səmimi idi ki, insanın ürəyi dinclik tapırdı. Dayım bardaş qurub oturanda, gözlərində parlayan o işıqla Qarabağdan danışardı. Elə danışardı ki, onu dinlədikcə insanın içində bir dağ ucalardı… Mən onun sözlərindən güc alaraq, o dağlar kimi dik, o çinarlar kimi uca olmağa can atardım.

Bəzən düşünürəm: bu qədər insanın içindən niyə məhz onun yaratdığı sevgi bu qədər dərin iz saldı məndə?

Cavab çox sadədir:

O, sevgini danışmırdı – yaşayırdı.

Qarabağ eşqini yazılarda deyil – ürəyində daşıyırdı. Qarabağdan danışanda səsi titrəyərdi… Qarabağın adını deməzdən əvvəl susardı. O sükutda bir millətin səsi yatırdı – bir xalqın yanğısı, bir torpağın həsrəti…

Mən çox istəyirəm…

İstəyirəm ki, dayımın məndə böyütdüyü o sevgini sözlərlə, şəkillərlə, filmlərlə hər kəsə göstərə bilim.

Amma olmur…

Çünki bu sevgi nə sözə sığır, nə də səhnəyə.

Onun baxışlarındakı ehtiramı, o vətən sevgisini, o susqunluqdakı çığırtını – heç bir kamera çəkə bilməz. Onun şəfqəti, əliylə başını tumarladığı bir uşağın qəlbində əbədi yaşayır – mənim qəlbimdə olduğu kimi.

Bəzən ürəyimdən keçir:

Qışqırım, hayqırım…

Dayımı bütün dünyaya tanıdım!

Çünki o, tanınmalı idi.

O, sadəcə bir vəzifəli şəxs deyildi – ruhu ilə dövlət idi.

Mərhəməti ilə qanun, sevgisi ilə sirdaş idi.

Ən çox da bunu unuda bilmirəm:

Dayım özü getdi…

Amma Qarabağ sevgisini içimdə qoydu.

İndi o sevgi mənim içimdə bardaş qurub oturub.

Danışır…

Danışdıqca ağladır.

Ağlatdıqca yaşadır.

Bilirəm…

Dayım Rafiq Xələfovun adı rəsmi bioqrafiyalarda qalacaq.

Amma mən istəyirəm ki, onun insanlığı, qoxusu, baxışı, dodağındakı təbəssüm, dizinin üstündə oturan uşaqla paylaşdığı sevgi də yaşasın.

Və mən ona söz verirəm –

O yaşadıqca, mən danışacağam.

O danışdıqca, bir xalqın ürəyi yenidən döyünəcək.

Tural İbrahimov