“Məhəllə”də keçən uşaqlığın nakam sonu...

“Məhəllə”də keçən uşaqlığın nakam sonu...

Biz ölümü təkcə ANS-də görən uşaqlar idik. Nə evimizin divarında qara lentli şəkil asılmışdı, nə də uzaqdakı doğmalarımız köçüb getmişdi. Evdəki kaseti ayda bir dəfə tozunu təmizlədiyimiz videomaqnitafona qoşub “Məhəllə”yə üz tuturduq. Onda heç “Məzi” də getməmişdi aramızdan, hələ suallarına cavab axtarırdı. O ki qaldı, Elçin Həmidov vəfat edəndə də uşaq idik, onda da ölümü harasa getmək kimi asan bilirdik. 2005, ya da 2006 idi deyəsən, həmin illərdə televizorun qarşısına əyləşib, onları izləyəndə Nəsibə xanım üçün “rəhmətlik” deyib köks ötürürdü evdəkilər. Biz də saf kimi düşünürdük ki, təkcə qoca çinarların yarpaqları tökülür, beli bükülür, sonra torpağa tərəf çökür. Elə bilirdik ki, ölüm ancaq qocalar üçündür, cavanlara dəymir. Nə isə.

Deyirəm də, biz hələ böyüməmişdik. Evimizdən, elimizdən gedənlər bu qədər çox deyildi. 2000-lərin uşaqlığı “Məhəllə”də keçmişdi axı. Bizim gördüklərimiz onlar idi. Qüdrət, Məhəbbət, Tofiq, Məzi, Roşqa və Eliş… Hə, Eliş… Hərçənd onda desəydilər ki, 20 il keçəcək, adi bazar ertəsi günü onun ölüm xəbəri gələcək, boğazında nəsə düyünlənəcək, amma sən xəbərini yazmalı olacaqsan, gülə-gülə baxdığın bütün kadrları kədərlə birləşdirəcəksən, sonra ən çətini - yasına gedəcəksən… Nə bilim, bəlkə də bütün gülüşlərimi həmin anda qurudardım, körpə qəhqəhələrimi susdurardım. Adam uşaqlığını üstü açıq tabutda, üzü örtülü görəndə nə hiss edər axı? Biz ki, onun 20 il əvvəl tabutun başındakı o məşhur səhnəsinə baxıb gülürdük. Hə? Heç özüm də bilmədim. Bilmədim, o gün real idi, ya yox. O gün necə gəldisə, işlədim, sanki hansısa filmin ağır səhnəsini ötürmək istədim. İstəmədim ki, uşaqlığımdan yadımda qalan ən gözəl günləri torpağa tapşırım, “Məhəllə”dəki xatirələri acı bir sızıltı kimi yada salmaq istəmədim. Günlər keçir, böyüməyin bütün dezavantajları qapımızı döyür, bütün reallıq sillə kimi üzümüzə vurur və biz bizə doğma olanların ağrısını hiss edirik.

Dilarə Əliyevanın Cabir İmanovla bağlı süjetinə nə qədər ağladım heç özüm də bilmirəm. Təsəvvür edirsiz, “Məhəbbət” “Eliş”dən danışır və sən hönkürtü ilə göz yaşı tökürsən. Bu, həyatın ən acı ironiyasıdır. Bəlkə də günah bizdədir. Ya biz bu qədər doğmalaşmamalıydıq onlarla , ya da həyat bizimlə belə “zarafat” etməməliydi.

Bir həftə əvvəl bu vidanı edə bilmədim. Amma indi yazıram, əlvida uşaqlığımızın ən gözəl adamlarından biri, əlvida “Eliş”, əlvida, Cabir İmanov… Bəlkə də başqa dünyada “Məzi”nin bütün suallarına səbrlə cavab verirsən, bəlkə də yenə zarafat edirsən onunla, nə bilmək olar? Məsələn, bunu  düşünmək belə üzümüzdə təbəssüm yaradır, ağlaya-ağlaya gülürük…

O vaxt Roşqa ilə əlinizə nə keçsə, yığıb satırdız, bu dəfə heç nə tapmayıb, bizə bağışladığınız gülüşləri aldınız elə bil. Bir nəslin uşaqlığı nakam bitdi, yarımçıq qaldı. Bizim nəsil, yəni “Məhəllə”də yaş alanlar ölümlə belə tanış oldu.

Ruhunuz şad olsun, “Məhəllə”mizin gülərüz sakinləri…

Samirə Ərəblinskaya