Of! Of! yalan söylədim, nə içdim, nə sevişdim... Sevinc Yunuslunun şeirləri

Kulis.az Sevinc Yunuslunun yeni şeirlərini təqdim edir.

Qürbətdə həsrətin də
çox ağrılı dadı var.
Bu ölkədə şairin,
yazıçının da, vallah
sənə bənzər adı var.

Burdakı küçələr də
Elə sənlə başlayır.
Məsələn, Riqovski
prospekti niyə ki
adın ilə oxşayır?

Bax, bu köhnə binanın
nəyi səni gözləyir?
Daşlarını oxşadım,
ağacına toxundum,
Min dəfə lənət olsun
əllərinə bənzəyir.

Gedib içəcəm bir az-
yaşıl göz, sarı saçla.
Unudacam Quranı
ucuz bir qara xaçla.

Of! Of! yalan söylədim
nə içdim, nə sevişdim.
Sənsən hayana baxsam.
Şəhəri qucaqlayan,
dəli qara bulud da,
İçimdə yaşıllaşan
yosulu bir umud da.
Üzündən üsyan yağan
çopur ayda olursan
Metroda unuduram
yolda peyda olursan.

Ya da içəcəm bir az
bu ölkənin qışında
yandırılan neftimə.
Elə ona bənzəyən
sənə qismət olmayan
taleyimə, bəxtimə.
Eşitmək istəmirəm
nə "Şur", nə "Rast", nə də saz.
Bir barda inləyən caz -
saksafon, klarnet, brass
dəli həsrətin olsun.

Gözün tək bulanıqdı,
Nevanın dibləri də.
Qəti narahat olma,
intiharlıq heç nə yox,
ölümünə kəsilib
o açılan bağlanan
körpünün ipləri də.

Sənsən ən adi çay da,
Sənsən kilsədə duam.
Mən bu qanlı ölkədən,
Bir də sənin eşqindən
Çətin... çətin qurtulam.

**
Elə gözəl yazırsan gözlərinə sevgini,
Görən gücü yetərmi təkliyimi yıxmağa?
Saçımın teli üstə titrəyir e əllərin
Elə o da bəs edir həsrətimi yığmağa.

Yoxsa nə işi vardı sənin tək bir günahla
Ki qolların dörd yandan ömrümü qəfəs edir.
Milyon qızın içindən çıxıb gələn qəhrəman,
Mənə məğlub olmağın elə mənə bəs edir.

Özünə tez-tez tutur tərsdən dəli qəzəbin,
Deyirsən ki, bu sevgi gücünə bir daş qoyur.
Sən dünyanın ən güclü adamısan, bilirəm,
Zəifliyin mənəmsə ayağına baş qoyum.

Mənim eşqim məlhəmdi açıq yaralar üçün
Milyon yara daşıyan kürəyinə qurbanam.
Kitab rəfində belə öncə kitabımdısa
Məni müqəddəs bilən ürəyinə qurbanam.

Çiyələk dodaqlarım, vanilli ovuclarım,
Ölənəcən sənindir, dadını daşı getsin.
Nə olsun ki, ölkənin ən gözəl şairi yox,
Bax sənindir ən gözəl qadını, yaşa getsin.

**
Nəfəsini ciyərimdən qopardın
Ağrımadım, üzülmədim, küsmədim.
Milyon dəfə üz çevirdim dünyadan,
Yollarından əllərimi üzmədim.

Toxunmadı gözlərinə gözlərim
Asılmadı kipriyimdən baxışın.
Kim dəyişər bu payızı, İlahi,
Kim yığacaq yollarımdan yağışı?

Hamı qərib, hamı tənha, hamı tək,
Bu lənətə gəlmiş gözəl şəhərdə.
Kim yatacaq qollarında bu gecə?
Kim çəkəcək pərdəni pəncərəndə?

Hansı səsdə döşəmələr, tavanlar
Qızaracaq, utanacaq, pörtəcək?
Hansı kağız çəkiləcək üstünə
Divarların gözlərini örtəcək?

Bir də axı, səni elə sevərəm,
Səsindəki xırıltılar kəsilər.
Mənim çıxıb gedişim də yamandı -
Qapındakı cırıltılar kəsilər.

Səni belə sevən olmaz bir də ha,
Ölüb-ölüb dizlərində dayanan.
Bir də belə kölən olmaz dünyada
Ayağının izlərində dayanan.

Nəfəsini ciyərimdən qoparma
Əllərini saçlarımdan asaram.
Mənim çıxıb gedişim də yamandı
Soyuyaram, üşüyərəm, susaram!