525ci qəzet Damlalar hopduqca qəmli torpağa

Ələddin ƏZİMLİ

O əllər

Bir zamanlar

saçlarımda gəzən əl.

İllər ötdü,

hər şey soldu,

xəzan oldu,

xəzan, əl.

Artıq

nə o saçlar var,

nə də o ilıq əllər.

Məni yaman incidir

"o zamanlar" -

yəni o illər.

Yerdən, göydən,

o saçlardan,

o əllərdən qəm yağır.

Daha mənə

ağı söylə,

nəğmə qoşub oxuma.

İnsaf elə,

girmə bir də yuxuma...

lll

Qayadan sürüşən daşlar içində,

Sükut əriyirdi hey damla-damla.

Nəyin baş verdiyi anlaşılmırdı,

Çoxları getmişdi dərin xəyala.

Külək də susmuşdu, quşlar da hətta,

Heyrət içindəydi səmada bulud.

Kimsə qulağıma pıçıldayırdı:

"Unut olanları, bir yolluq unut".

Damlalar hopduqca qəmli torpağa,

Daşlar silkələnir, göy qaralırdı.

Daşların, torpağın canında sanki,

Müdhiş bir vahimə, bir qorxu vardı.

Bayquş sədasından səksənən ağac,

Kökündən göyəcən tər içindəydi.

Çaylar can atırdı dənizə sarı,

Təkcə tanrı sakit, öz işindəydi.

Bozumtul bir damla qopub sükutdan,

Qışqıra-qışqıra çırpıldı daşa.

Çiliklənən damla, bihuş zərrələr,

Uçurdu havada o baş-bu başa.

Günəşin qüruba enən çağıydı,

Qaranlıq ustufca çökürdü yerə.

Mən də yorulmuşdum, dilsiz sükut da,

Diqqət kəsilmişdik baş verənlərə.

...Yanbayan düzülüb sıralanmışıq,

Gözəl bir meşəlik, meyvəli bağıq.

Damla-damla hopub soyuq torpağa,

Ümid var, təzədən qayıdacağıq...

Sənsiz

Sənsiz

Yalan, gizli sözüm yox,

Yanlış bir əməlim də.

Sənsən möhkəm dayanan,

Ömrümün təməlində.

Sənsiz

Gediləsi yerim yox,

Açacağım qapı da.

Sənsən keşikdə duran,

Ürəyimin çatında.

Sənsiz

Bu dünyanın dadı yox,

Yediyimin tamı da.

Sənsən ömrün hər anı,

Səhəri, axşamı da.

Sənsiz

Heç bir rahatlığım yox,

Gecəmin yuxusu da.

Sənsən qaranlıqda nur,

Dünyamın mənası da...

Ağcaqayınlar

Meşənin kənarındakı ağcaqayınlar,

onun dövrəsində

fırlanan ağcaqanadlar

üzümüzə açılası yay səhərinin

Günəşli olacağına işarədir.

Xatırlayırsanmı,

Ay işığında gövdəsi

əlcə-əlcə ağaran ağcaqayınlar

o xoş günlərdən xatirə, nişanədir?

Arxamca boylanan

gövdəsi ulduz-ulduz ağaclar

çəkir məni maqnit tək.

İndiki çağımda,

yaxında, ya uzaqda,

hətta, yuxumda belə

ağcaqayın görən tək

gövdəsini sığallamadan

ötə bilmirəm yanından.

Bir qədər uzaqlaşıb,

yenidən dönürəm ona.

Çevrilmək istəyirəm həyanına

bu qız ağacların,

ağcaqayınların.

Unutma, köhnə dost,

yaşımın bu çağında

istəsəm də, istəməsəm də,

ötən günlər ürəyimdə,

xəyalımdadır.

Həmişəki tək

sevgi və kədər dadır...

(1994 Moskva - 2024 Cəlilabad).

Bu günlərdə arxivimdən tapılan, 1994-cü ildə Moskvada yazdığım şeir, redaktədən sonra)

Duyğu

Bəlkə,

qayıdasan geriyə,

qovasan bu üzücü, sərsəri gecəni.

Əl uzadıb pəncərəyə

gətirəsən səhəri.

Dəyişə rənglər, çalarlar.

Sən gedəni

çox şeylər unudulub,

hətta,

doğmalar belə yad olub,

sozalıb gözlərimin nuru,

qəlbimin hərarəti.

Hər halda,

öz bildiyin yaxşıdır.

Bağışla,

unutdum soruşmağı -

sən də mənim kimi tənhasanmı?

Duyursanmı,

hər yandan boylanan kədəri,

vaxtsız öləziyən çiçəkləri?

Anırsanmı ötənləri,

ağrı qarışıq gələcəyini,

nə vaxtsa geri dönəcəyini?..