Beynimin damarı

Akif ABBASOV
(lətifəvari hekayə)
Şura hökuməti vaxtları idi. Əli Bayramlıya gedən avtobusların bəziləri Azneftin bir küncündə dayanar, sərnişin yığardılar. Rasim qardaşı Vasiflə yola düşməyə hazırlaşan bir avtobusa yaxınlaşdı. Rasim sürücüdən soruşdu:

- Tez qalxacaqsan?
Sürücü cavab verdi:
- Bir-iki nəfər də gəlsin...
Vasif yavaşca Rasimə dedi:
- O bir-iki nəfəri tapınca mən ayaqyoluna dəyim.
- Yaxşı, amma bir az tez gəl.
Vasif getdi. Amma ləngidi. Avtobus dolmuşdu. Sürücü pulları yığıb qurtardı:
- Allah, Məhəmməd, ya Əli. Qalxaq. Yolçu yolda gərək. Hamı yerindədir?
Rasim ətrafa boylanaraq:
- Bir az ləngi. Qardaşım da gəlsin.
Sürücü deyindi:
- Bu rayon əhlində bu nə xasiyyətdir, bilmirəm. Əvvəl səni tələsdirirlər: “Nə vaxt qalxırsan? Nə oldu bəs?” Elə ki, sükanın arxasına keçirsən. Biri deyir, yanımdakı mağazaya nəsə almağa getdi. O biri deyir, ərim siqaret dalınca gedib...
Rasim:
- Yaxşı, sən də az deyin, - dedi. -Dünya dağılmadı ki... Gəlir də. Düşüb çağıraram.
Rasim özünü ayaqyoluna çatdırıb qardaşını səslədi:
- Vasif, tez ol. Avtobus qalxır.
Vasifdən səs çıxmadı.
Rasim artıq əsəbiləşirdi. Bir də çağırdı. Vasif şalvarını çəkə-çəkə, qanıqara çölə çıxdı:
- Mən getmirəm.
Rasim özündən çıxdı:
- Necə yəni getmirəm? Avtobusu saxlatdırmışam. Bayaqdan səni gözləyirik.
Vasif də öz növbəsində ona çımxırdı:
- Əclafın biri. Məni tələsdirdin. Güc vurdum, beynimin damarı qırıldı.