Hazır yemək

Akif ABBASOV
(hekayə)
Xudayar pəncərədən yola baxanda gözü Məmmədquluya sataşdı. O, başını aşağı salıb ağır-ağır evinə sarı gəlirdi. Söz yox ki, işdən qayıdırdı:

- Qonşu, xoş gördük!
Məmmədqulu fikirli olduğundan Xudayarın cingiltili səsindən diksindi. Başını yuxarı qaldırıb candərdi gülümsədi:
- Xoş günün olsun, qonşu.
Avtobusda basa-bas olduğundan sıxıb suyunu çıxarmışdılar. Hiss olunurdu ki, danışmağa heyi qalmayıb. Xudayar qonaqpərvərlik etdi:
- Qonşu, görürəm kefin yoxdur. Hazır yemək var. Mağazadan bir şüşə araq götür, vaxtımızı keçirək. Çoxdandır oturmuruq.
Təklif yorulub əldən düşmüş Məmmədqulunun ürəyindən oldu. O saat razılaşdı:
- Nə deyirəm ki… - deyib geriyə döndü və tindəki dükandan bir butulka araq götürdü.
Xudayar tez göstəriş verdi. Süfrə açıldı. Ortaya dərhal çörək, göy-göyərti, bir nimçə şor, iki balaca stəkan gəldi. Xudayar arağın ağzını açıb stəkanlara içki süzdü. Çörəyi şora batırıb ağzına apardı. Şüyüddən, keşnişdən, göy soğandan götürüb qırdı və iştahla yeməyə başladı:
- Qonşu, bismillah elə…
Məmmədqulu bərk acmışdı. Əlini süfrəyə uzatdı və yeməyə başladı. Xudayar stəkanı qaldırıb:
- Qonşu, bunu içək sənin sağlığına. Sağ ol, - dedi.
Onlar stəkanları döyüşdürüb içdilər. Xudayar iştahla şordan, göyərtidən yeyir, Məmmədqulu isə iştahasını vurmaq istəmir, yemək gözləyirdi. Xudayar növbəti sağlığı dedi:
- Qonşu, bunu içək mənim sağlığıma.
İçdilər. Araq butulkası yarı olmuşdu. Xudayar çörəkdən kəsib arasına şor yaxır, göy-göyərtini dəstələyib ağzına təpirdi. Ondakı iştaha Məmmədquluda heyrət oyadırdı: «Bu hələ şoru, çörəyi belə gözünə təpir, yeməyi harasına yeyəcək?! – deyə öz-özünə fikirləşirdi. Xudayarın səsi onu xəyaldan ayırdı:
- Qonşu, gəl bunu da hər ikimizin sağlığına içək. Gül olaq, bülbül olaq, ancaq qəfəsdə olmayaq. Sağ ol. Getdik.
Qarnı acından quruldayan Məmmədqulu bu dəfə arağı yarıya qədər içdi. Butulka boşalmaq üzrə idi. O özünü saxlaya bilməyib:
- Qonşu, yemək hazır olmadı? Acından öldük ki... Bəs deyirdin hazır yemək var. Nə gecikdi sənin bu yeməyin?!
Ağzı yeməklə dolu olan Xudayar bir təhər şor çörəklə göyərtini boğazından ötürüb əli ilə süfrəni göstərdi:
- Ay rəhmətliyin oğlu, bu hazır yemək deyil, bəs nədir?
Bunu eşidən Məmmədqulu dik ayağa qalxdı. Bir Xudayarın üzünə, bir də şor-çörək və göy-göyərti qoyulmuş süfrəyə baxıb:
- Sənin hazır yeməyin bu imiş?! - dedi və qapını çırpıb özünü həyətə saldı.