“Onda kasıb, ümidi Allaha və özünə qalan bir kənd uşağı idim” Anar Axundovun 50 illik yubileyinə

“Ay Şeko bala, a cahıl, dur gəl” – babam məni səsləyir. Axşamdan baş ucuma yığdığım paltarlarımı tez-tələsik geyinib aşağı düşürəm. Babamla qoyun nobatına yollanacağıq. Nənəm çaylarımızı süzüb, yağlı-şorlu dürmək də düzəldib bizə. Hava yaman çiskinlidir, heç dünənki havadan əsər-əlamət belə yoxdur. Babam əlini çiynimə vurub, bir-iki saata havanın açılacağını söyləyir. Çayımı içib həyətə çıxıram. “A bala, əynini qalın geyin” – nənəm arxamca çığırır – “pencəyini qapının yanına qoymuşam, bəri qayıt, yeməyi də götür, yaddan çıxıb qalar burda”.

Nənəm çox qoçaq arvaddır. Bu günün işini sabaha saxlamaz, həmişəki kimi çantamızı da dünəndən hazır edib.

Küçədə qoyun-quzu mələşir. Kitab-dəftərlərim və dürməklərim olan çantamı çiynimə asıram, balaca çomağımı da götürüb babamla məhləmizin başına yollanırıq.

Yolda Anar müəllimlə qarşılaşdım. Evləri babamgilin evi ilə üzbəüzdür. Qapıbir qonşuyuq. Balacalığımdan atası Ədalət müəllimlə, anası Aygün xala ilə həftə sonları kəndə gələndə daha çox vaxt keçirmişdim. Amma Anar müəllimi ilk dəfə həmin gün görmüşdüm. Bəlkə də mən balaca olanda onu daha çox görmüşəm, amma xatirimdə həmin an ilk dəfə kimi qalıb.

Ədalət müəllimlə birgə həyətlərində ağac əkər, əkdiyimiz ağacları sulayar, elmdən, təhsildən danışar, ümidli şəkildə gələcəyimə baxardım. Mən onda balaca, cılız, kasıb, ümidi Allaha və özünə qalan bir kənd uşağı idim. 8-9 yaşım ancaq olardı. Ədalət müəllim Azərbaycan Texniki Universitetində müəllim olaraq çalışırdı. Universitetdən müəllim yoldaşları gələndə min bir bəhanə ilə onlara gedər, nələrəsə kömək etməyə, müəllimləri görmək, onlarla həmsöhbət olmaq, motivasiya almaq, həyata daha da möhkəm tutunmağa çalışardım. 

Hər dəfə kəndə gələndə mənə kitab-dəftər, daha yaxşı oxumağım üçün vəsaitlər gətirərdilər. Heç vaxt unutmaram, bir gün Aygün xala dedi ki, Anar müəllim kompüterini sənə göndərəcək, otur, öyrən. Dərslərini də yaxşı oxu. Təxminən 2008-2009-cu illər idi. Gecə-gündüz o kompüterdən çıxmazdım, power pointdə cızma-qara edər, slayd hazırlayar, word və exceldə cədvəllər düzəldər, klaviaturada hərflərini yerini axtara-axtara kitabı kompüterə köçürərdim. Bu gün kompüter biliklərimin yüksək olmasına görə hansısa kursa, mərkəzə deyil, məhz o günlərə borcluyam. Xatirimdədir, internetə giriş əldə etmək üçün kağız daşıyıcıda kontur almışdıq. Kənddən şəhərə çıxmamış bir balaca uşaq həmin an dünyaya çıxış əldə etmişdi. O anın xoşbəxtliyini hələ də unutmuram.

Bu bir uşağın həyatına toxunuş etmək idi, indi o uşaq böyüyüb, hər ay yüzlərlə, hər il minlərlə gəncin həyatına toxunuş edir. Əmin olduğum tək şey, itirilməyən yaxşılıqların əbədi olmasıdır.

Məni tanıyan hər kəs bilir ki, üzünü heç vaxt görə bilmədiyim şəhid əmim Aslan Şirinova daha çox bağlıyam. Əmim İqtisad Universitetinin tələbəsi olmasına rağmən birinci Qarabağ savaşında könüllü cəbhəyə yollanmış və şəhid olmuşdur. Onun adını daimi yaşadır, doğum tarixini işə hazırlaşan gənclərə verdiyimiz sertifikat və diplomlarda ID kod kimi istifadə edirəm. Niyə əmimdən misal gətirdim? Anam həmişə əmimdən danışanda onun dostları, həyat tərzi, təhsili, düşüncələrini də mənimlə bölüşürdü. Hər yay Anar müəllim kəndə gələndə bütün gün əmimlə birlikdə universitetə hazırlaşar, dərsləri müzakirə edər, birgə vaxt keçirərmişlər. Çox yaxın və çox möhkəm dost olan bu iki gənc təhsil hədəflərinə də birgə çatmışdılar. Hər ikisi İqtisad Universitetinə qəbul almışdılar.

Fotoda: Anar Axundov

Mənim üçün əziz və doğma olan şəhid əmimin ən yaxın dostu, təhsildaşı, bəlkə də bilmədən həyatıma toxunuş edən Anar Axundovun 50 yaşı tamam oldu. Yubiley yaşıdır. Mən sizi təbrik edir, möhkəm cansığlığı, xatirələrlə dolu həyat, karyera yüksəlişi, bundan sonra da minlərlə insanın həyatına toxunuş edəcək qədər ömür arzulayıram. Yubileyiniz mübarək!