“Qohumlara qonaq getməyi dayandırdım və peşman deyiləm“ 75 yaşlı qadının etirafları

"Bəzən ən dərin sevgi uzaqlıqda, sakit ürəkdə gizlənir..."

Ömrüm boyu qonaq getməyi çox sevmişəm. Evim həmişə açıq olub, qohum-əqrəbanı ziyarət etmək isə ilin ayrılmaz hissəsi idi. 

Moderator.az xəbər verir ki, bu barədə "lipetsknews.ru" nəşri yazıb.

"Bəzən ən böyük sevgi evdə qalmaqdır"

75 yaşlı qadın yazır ki, piroqların qoxusu, ortaq xatirələr, uşaqların gülüşü - bütün bunlar həyata məna qatırdı. Amma 75 yaşdan sonra içimdə nəsə dəyişdi. İndi hətta ən yaxın adamlarıma da nadir hallarda baş çəkirəm.

Bu nə kaprizdir, nə də inciklik. Bu, həyatın, münasibətlərin və insanın özünün zamanla dəyişdiyini anlayaraq verilmiş sakit və şüurlu bir qərardır. Bu yaşda artıq sevinc gətirməyən ənənələr naminə özünü zorlamamağın daha doğru olduğunu düşünürəm.

Qonaqdan "sakit müşahidəçiyə": illərlə birlikdə ünsiyyət necə dəyişir?

Əvvəllər qohumlara getmək bayram idi. Mətbəxdə kömək edir, uşaqlara baxır, evin ab-havasına öz payımı qatırdım. Zaman keçdikcə bu rol hiss olunmadan, amma geri dönməz şəkildə dəyişir. Aktiv iştirakçıdan tədricən müşahidəçiyə çevrilirsən. Fiziki olaraq səs-küyə, mənəvi olaraq isə söhbətlərin mövzularına çatmırsan.

Yol, uzun süfrələr, gur ortam - əvvəllər adi olan hər şey indi ciddi enerji tələb edir. Ən ağırı isə budur ki, bir müddət sonra varlığının hədiyyə kimi deyil, yerinə yetirilməli bir "borc" kimi qəbul edildiyini hiss edirsən. Artıq arzu olunan qonaq yox, "sağ olan qohum" olursan. Bu dəyişiklik ağrılıdır, amma onu görməməzlikdən gəlmək mümkün deyil.

Yorğunluq gətirən görüşlər və yaxınlığın yeni forması

Uzun müddət özümü günahlandırdım. Ta ki, sadə bir həqiqəti anlayana qədər: səfərə, hazırlığa və görüşə sərf etdiyim enerji artıq mənə geri qayıtmır. Daxili dolğunluq yerini yorğunluğa və boşluq hissinə verir. Nəsillərarası ünsiyyət getdikcə səthiləşir, fiziki narahatlıqlar isə xırda detal olmaqdan çıxır. Sonda hər kəs üçün nəzakət yükünə çevrilən bir vəziyyət yaranır.

Buna görə əlaqəni kəsmədim, sadəcə formasını dəyişdim. Qısa, amma tez-tez telefon zəngləri, videozənglər, şəkillər - bütün bunlar daha rahat və səmimidir. Bəzən evdə deyil, parkda və ya sakit bir məkanda qısa görüş daha mənalı olur. Beləcə gücümü yalnız həqiqətən önəmli günlərə saxlayıram və ora yorğun yox, sevinclə gedirəm.

Ən vacib dərs isə budur: seçiminə görə günahkarlıq hiss etməməlisən. 75 yaşdan sonra "hamı kimi olmaq" arzusu insanı əzə bilər. Əsl yaxınlıq kilometr və süfrələrin sayı ilə yox, ünsiyyətin keyfiyyəti ilə ölçülür. Bəzən ən böyük qayğı və sevgi evdə qalmaq, xatirələri qorumaq və görüşləri hamı üçün ağır bir vəzifəyə çevirməməkdir.