Şənbə üçün nəzm

KİRİ...

Tanrının gözündən

taleyinə düşən adam.

Öz içinə yıxılarsan,

dərdinə ilişən adam.

Yaramadın alovuna quş

dimdiyində su qədər.

Burax dünyanın ətəyin,

inadkar olma bu qədər.

Sən hələ saydığını say gör,

bir Fələk nə sanayar.

Sinəsində dağ gəzənin

ayaq izləri qanayar.

Kiri, bu bəxtə,

qismətə qoyulası ad tapmazsan.

Dəryalardan bir damla su,

cəhənnəmdən od tapmazsan.

Ovucların qan qoxuyur...

Öz əlində qalan adam.

Bir Allah bəndəsi yoxmu

səni səndən ala, adam.

MƏN SEÇDİM ALDANMAĞI

Sən məni aldatmadın,

mən seçdim aldanmağı.

Gəl, sənə də öyrədim

üşüyərək yanmağı.

Bir ocaq qalamısan, tüstüsü göyü dəlir,

Məni görən uşaq da deyir ki:

“dəli” gəlir.

Həsrətin bahar olub, yaralarım gül açır,

Səndən sonra tellərim

ölüm qoxusu saçır.

Mən atalı, analı yetim qalan körpəyəm,

Mən torpağa çırpılıb,

paralanan kölgəyəm.

Nə tufandan qorxum var, nə doludan, nə qardan,

Mənim kimi sevəni bir də

taparsan hardan?

Gəl, sənə əllərimi qurban kəsim,

birdənəm,

Cəl, sənə Vətən olum, gəl,

Nəfəsim, Birdənəm!

HARDAN BİLƏSƏN?

Bu nağıl bitən deyil,

Hələ neçə bölüm var.

Gəl, gözlərindən öpüm,

Ayrılıq var, ölüm var.

Ruhum göyə sovrulur,

Cismimi torpaq udur.

Bağrına bas bir anlıq...

İlahi, cənnət budur?!

Nəfəsimi boynunun,

Ətrinə qurban kəsim.

Necə dua edim ki,

Yetsin Tarıya səsim?

Bilirsən necə sönür,

Ciyərindən yananlar?

Bilirsən necə olur,

Ölümdən yarananlar?

Hər gecə, milyon dəfə

Cəhənnəmdən keçərsən.

Didib yaralarını,

Öz qanını içərsən.

Darıxan əllərindən,

Yanıq qoxusu gələr.

Sürünər ürəyində

Dərdin ilantək mələr.

Payızda yarpaqlarla,

Saçlarını tökərsən.

Baharda yollarına,

Gözlərini əkərsən.

Bilsən nədir yox olmaq,

Yaranmaqçün ölərdin.

Bilsən...hardan biləsən,

Mən olsaydın bilərdin...