Zəfərə gedən yolun qəhrəmanı: “Həzi Aslanov kimi general olacağam”

Beş il əvvəl bu gün başlayan Vətən müharibəsi zamanı Azərbaycan xalqı öz torpaqlarını işğaldan azad edərək tarixi zəfərə imza atıb. Bu Zəfərin arxasında minlərlə qəhrəmanın qanı, canı dayanır.

Hər bir şəhid bu torpağın yaddaşına qəhrəmanlıq dastanı kimi yazılıb. Onlardan biri də Vətən Müharibəsi Qəhrəmanı, mayor Amid Rəbbil oğlu Heydərovdur.

Amid 20 may 1988-ci ildə Lerikdə dünyaya göz açıb. Uşaqlıqdan hərbiyə böyük marağı vardı.  Məktəbdə əlaçı idi, amma qətiyyətlə hərbi yolla getmək istədi. O, Heydər Əliyev adına Ali Hərbi Məktəbi bitirərək zabit kimi xidmətə başladı.

2016-cı ilin Aprel döyüşlərinə baş leytenant kimi qatıldı. Qəhrəmanlığına görə vaxtından əvvəl kapitan rütbəsi alıb. 2020-ci ilin mayında mayor rütbəsi verilərək Füzulidə hərbi hissə komandiri təyin olunub.

Vətən müharibəsi başlayan andan ön cəbhədə olub. Tankçı mayor Amid Heydərov Cəbrayılın 8 kəndinin azad olunmasında xüsusi qəhrəmanlıq göstərib. Oktyabrın 3-də Nuzugar kəndində ağır döyüşlər zamanı şəhid olub.

Respublikamızın ərazi bütövlüyü uğrunda canından keçmiş qəhrəman Amid Heydərovun xatirəsini əbədiləşdirmək üçün 09 dekabr 2021 ci il tarixli sərəncama əsasən Amid Heydərov ölümündən sonra “Vətən Müharibəsi Qəhrəmanı” adı verib.

Modern.az Vətən Müharibəsi Qəhrəmanı, şəhid Amid Heydərovun atası Rəbbil Heydərovla həmsöhbət olub.

“O bizim üçün hər zaman əzizdir, xatirəmizdədir. Oğlum yaddaşımızda hərbçi kimi qalıb”.

O söyləyib ki, Amid uşaqlıqdan hərbiyə böyük maraq göstərirdi.

“Tez-tez deyirdi: “Mən də Həzi Aslanov kimi general olacağam”. Dərslərini də yaxşı oxuyurdu, məktəbi əla qiymətlərlə bitirdi. O, bu peşəni sevərək seçmişdi – çalışqan, vətənə bağlı bir övlad idi.

Torpaqlarımız işğal olunanda ona dedim ki, “Sən yaxşı oxuyursan, başqa məktəbə get, hərbiyə girmə”. O isə qətiyyətlə cavab verdi: “Mən getməyim, başqası getməsin, bəs kim gedəcək? Mən hərbiyə gedəcəm və torpaqlarımızı azad edəcəyik”.

"Qarabağı biz azad edəcəyik”…

Şəhid atası Amidin yaddaşlarda bu sözlə qaldığını da deyir.

“Müharibə yeni başlamışdı. Mən rayonda komissarlıqda idim, çoxlu adam var idi. Səhəri gün Amid mənə saat 12-də zəng etmişdi. Telefon danışığından hiss olunurdu ki, açıq havadadır. Soruşdum: “Müharibəyə gedirsiniz?” – “Hə” dedi və telefonu söndürdü. Sonra, oktyabrın 3-də artıq şəhid olduğu xəbəri gəldi. Komissarlıqdan soruşanda mənə heç nə demədilər, amma bilirdilər. Amidin döyüş yoldaşlarından biri isə mənə zəng edib ağlayaraq dedi: “Biz Amidi itirdik…”

Ən böyük arzusu Qarabağı azad görmək idi...

O həmçinin bildirib ki, Amid çox ailəcanlı, ailəsini, uşaqlarını çox sevən biri olub:

“Amma ən böyük arzusu Qarabağın işğaldan azad olunması idi. Deyirdi ki, erməni işğalçıları bizim torpaqlardan qovulmalı, biz azadlığa qovuşmalıyıq. Prezidentimizi çox istəyirdi. Ali Baş Komandan televiziya ilə çıxış edəndə evdə hər kəs səssiz olmalıydı”.

Amid, sanki qələbəni lap əvvəldən hiss edirdi...

“Hər bir valideynin arzusu övladının yanında olması, öləndə isə heç olmasa onun tabutunun önündə getməsidir. Ən ağır dərd isə odur ki, övlad tabutun içində, valideyn isə onun arxasında getsin… Mənim Amidə olan arzularım çox idi. Onun hərbi sahədə böyük nailiyyətləri vardı, irəli gedirdi. Mən istəyirdim ki, oğlum tanınsın, yüksəkliklərdə olsun. Beləcə, o, şəhadətinə qovuşdu…”