525ci qəzet Ey ömrümə əsən soyuq küləklər

Şövkət ZƏRİN HOROVLU

Qoca nağılçıyam

Bu karvan sarvansızdır,

Yön alıb özbaşına.

Şair də köks ötürüb

Baxır ahıl yaşına.

Uzandıqca uzanır

Dünyanın karvan yolu,

Apardığı ağır yük

Həsrət dolu, qəm dolu.

Ruhumun yedəyində,

Gedən uçur quş kimi,

Bu yolun sirri-sehri

Açılmayıb hələ ki...

Ömür bir gün əynindən

Sürüşəcək, düşəcək,

Tanrının dərgahında

Ruhilə görüşəcək.

Ruhumun kölgəsində

Başdaşımı görürəm,

Hər kəsdən gizli özüm

Özümü dəfn edirəm.

Eh, darıxma sən könül

Nə əzəl, nə axırdı,

Ömür uydurduğumuz

Bir gecəlik nağıldı.

Ömrün nağıllarında

Azan qərib yolçuyam,

Bu yalan dünyamızda

Mən qoca nağılçıyam.

Mən yoxam

Ömrə soyuq küləklər əsir,

Boz üzlü, sərsəri, qeyzli.

Hərdən də anamın səsinə bənzər.

Həlim, kövrək

Bir otaq dolusu darıxır ürək.

Ürək də qapı-pəncərəsi bağlı

İçinə sükut təpilən

Xaraba evə bənzəyir,

Ev dolu kürlük eləyir.

Ağrı-acılarım ömrü

misra-misra sökür,

Söz-söz içimə tökür.

Bir udum suya,

Bir nəfəs havaya,

Bir zərrə ümidə möhtac kimi

İçimin boşluğunda

Yelqovantək fırlanıram,

Yaddaşımın başına dolanıram.

Ey ömrümə əsən soyuq küləklər,

Daha mən yoxam səsinizdə,

Gileyinizdə, nəğmənizdə.

Mən yoxam uzaq günlərdə,

Aylarda, illərdə.

Yoxam ayaq izlərim solan yollarda,

Gəzdiyim yoxuşlarda, yallarda

Mən yoxam özümdə,

Yoxluğumu özümdən qeyri

Kimsə bilməz,

İndi özüm-özümə ta bənzəməz.

Daha qayıtmaz o yaşıl yaz da,

O güllü donlu qız da.

Yarımçıq sevgi nağılı

Qəlbin kim sındırıb, tənha qadının,

Buludtək açılmır qaşı-qabağı.

Nədən küsüb belə kimdən inciyib?

Dəymədüşər olub ömrün bu çağı.

Ondan uzaq düşüb bəxtəvərliyi,

Dil tapıb danışıb tənhalıq ilə.

Qəhr edib bəxtinə yazılanlara,

Ovunub, barışıb tənhalıq ilə.

Baharı gecikib, ili nəhs gəlib,

Başını dərdilə qatıb beləcə.

Gecə buz bağlayıb evi, otağı

Dərdinə bürünüb yatıb beləcə.

Bir əli çiçəkli görünmür deyə,

Çəkilib sükutun dərinliyinə.

Odlu bir ürəklə sevilmir deyə,

Görən, nələr gəlir, nələr eyninə?

Xəyalda yol gedir arzularına,

Xəyalı yolların olmur axırı.

Qəlbini oxudur qırıq ney kimi,

Qadının yarımçıq sevgi nağılı.

Sənin şeirini

Duyğularım duman-çənə bürünüb,

Hələ yazmamışam sənin şeirini.

Hara baxıramsa yerin görünür,

Bir şeir verərmi sənin yerini?

Zülmət gecələrin dərinliyindən,

Kimdirsə səsinlə hey oxuyurdu,

Üstümə tökülən xatirələrdən

O gecə hər tərəf sən qoxuyurdu.

Gecələrin nəmli gözündən düşən

Yuxumu o səslə dirildirəm mən.

Sinəmə sıxdığım tənhalığımı

Hər gecə o səslə kiridirəm mən.

Ağlağan buludam, taxtı sökülü,

Gözümdən hər yana çilənirəm mən.

Bələdçiyəm indi xəyallarıma,

Səni xəyallardan dilənirəm, mən.

Xəyalımdır, hər gün dalınca gəzən,

Xəyal da tanımır indi heç məni.

Qərib bir yolçuyam dünya köçündə,

Heç bilmirəm hara çəkir köç məni.

Duyğularım duman-çənə bürünüb,

Hələ yazmamışam sənin şeirini,

Hara baxıramsa yerin görünür,

Bir şeir verərmi sənin yerini?

Darıxıram

Şəhərdə qala bilmirəm

Dağlar üçün darıxıram

Ruhuma sevgi dərdiyim,

Bağlar üçün darıxıram.

Qəribsəyib o dağ yolu,

Tər çiçəkdir sağı-solu.

Ürəyi sevgilə dolu

Çağlar üçün darıxıram.

Dörd tərəfim dolu adam,

Mən nədən tənhayam, yadam.

Boşalıbdır evim-odam,

Yoxlar üçün darıxıram.

Torpaq eşq-sevgidir atam,

Ondan keçə bilmir adam.

Şəhidliyə imza atan,

Çoxlar üçün darıxıram.

Yazan, yazıbdır buracan,

Gələn, gəldi, getdi haçan?

Qollarını mənə açan

Sağlar üçün darıxıram.