Daha neçə uşağın ahını alacaqsınız? Futbol üzrə qardaşoğlu millisi

Azərbaycan futbolunun çıxış yolu nədir? Necə edə bilərik ki, bizim də millimiz, futbolçularımız ölkəni Avropa arenalarında təmsil etsin, biz də baxaq qürurlanaq? 

Təbii ki, bunlar ritorik suallardı. Hamımız hardan başlamalı olduğumuzu bilirik. Bütün idman növlərinin inkişafı üçün diqqəti uşaqlara, akademiyalara yönəltmək lazımdır. 

Eynilə də futbolda. Gücü uşaq futboluna ayırmaq, akademiyalarda ciddi iş rejiminə keçmək lazımdır. Diqqətimizi Premyer Liqa və əsas milliyə yönəltdikcə aşağı yaş qruplarındakı istedadların 90 faizini itiririk. 

Akademiyada diqqətdən uzaq olan “vunderkidlər” öncə həmin klubun əvəzedici komandasına göndərilir. Daha sonra burdan da I və II Liqa təmsilçilərinə yollanır.

Murad Məmmədov, Edqar Ədilxanov, Rüfət Abbasov kimi futbolçular son illərdə ölkə futbolundan çıxmış gənc istedadlardır. Elə bilirsiz o boyda akademiyalardan yalnız bu üç oyunçu çıxıb? Öz gözlərimlə gördüyüm neçə-neçə istedadlar var. Sadəcə həmin yaşda onlarla məşğul olan mütəxəssislərin əksəriyyəti lazımi diqqəti, qayğını göstərmirlər.

Aşağı yaş qruplarından əsas milliyə keçid dövrü isə ən yaralı yerimizdir. Bir çox istedadlı futbolçularımız elə həmin periodda yoxa çıxır. 

U-17, U-18, U-19 millilərinin işi U-21 və əsas yığmanı futbolçu ilə təmin etməkdir. Bu mənada həmin yaş qruplarında çalışan mütəxəssislərin məsuliyyəti daha böyükdür. Daim oyunları izləməli, məşqlərə yollanmalı və yeniyetməlik dövrünün sonuna çatan gənclərlə ciddi məşğul olmalıdırlar. 

Premyer Liqada mübarizə aparan bütün klubların akademiyaları ilə daim əlaqədəyik və hər birini diqqətdə saxlayırıq. Bu mövzu ətrafında da onlarla yazı yazmışıq, dəfələrlə danışmışıq. Klubların düşüncəsi də bizimlə eynidir. Onlar da hər şeyin akademiyadan başladığını bilirlər. 

Akademiyalardan məsul şəxslərlə ən son söhbətimizdə isə ən çox bir adı eşitdik və təəccüblənmədik - Aqil Nəbiyev. Hər kəs onun işinə məsuliyyətlə yanaşdığını, 17 yaşadək futbolçulardan ibarət milliyə oyunçu seçimində şəxsən qərar verdiyini, daim bölgələrə səfər edərək məşqləri izlədiyini söyləyir.

Mütəxəssis Tovuz-Qəbələ yolunu Bakı-Sumqayıt yoluna çevirib. Həmkarlarından fərqli olaraq, sadəcə beynəlxalq turnirlərdə əlində kofe ora-bura gəzmir, daim hərəkətdə, axtarışdadır. Oyunları izləyir, yeni adlar axtarır. Bunları mən yox, bizimlə rəsmi və qeyri-rəsmi söhbətlərində akademiyaların məsul şəxsləri deyir.

Elə məsələn ötən günlərdə onun baş məşqçisi olduğu U-17 yığmamız Gürcüstandan olan həmyaşıdlarını məğlub etdi - 1:0. Nəbiyevin komandası bir daha göstərdi ki, “Azərbaycanda futbol yoxdur” fikri sadəcə bir mifdir. 

Ölkədə istedadlı uşaqlar var, onları tapmaq, inkişaf etdirmək, qorumaq lazımdır. Tapmağına tapırıq, amma qoruya bilmirik. Bunun nəticəsidir ki, bizim yeniyetmələrə uduzan gürcülərin səsi sabah Avropanın dörd bir yanından gələcək, hərəsi bir klubda çıxış edəcək. Tapmaq demişkən, Murad Məmmədov, Edqar Adilxanov, Xəyal Fərzullayev kimi futbolçuları elə məhz Nəbiyev milli səviyyəsində yetişdirib, şans verib, inkişaf etdirib.

Yaxşı, bəs bizim digər müəllimlərimiz nə işlə məşğuldur? İlham Yadullayevlər, Elxan Abdullayevlər nəinki kimisə yetişdirib, Azərbaycan futboluna qazandırmaq, heç əlinə gəlib çatan oyunçulara da fərli-başlı şans verib, ortaya çıxarmırlar. Qulağımıza çatan söz-söhbətlər isə bu adamların tanışlıqla, dostluqla milliyə oyunçu seçdikləridir. Ayıb deyilmi? Yeyib-içməklərə, məclislərə görə, "bəlkə nə vaxtsa mənim də buna işim düşər" prinsipinə görə milliyə oyunçu seçərlər?! Filankəs qardaşoğludur, filankəs dostumuzun oğludur... Daha neçə uşağın ahını, valideynin qarğışını alacaqsınız? Daha neçə il mundiallarda oturub Gürcüstan, Özbəkistan millisini izləyib, köks ötürəcəyik?

Əlqərəz, futbolumuzda müəyyən kadr problemi var, bəli. Amma bacarıqlı şəxslər də az deyil. Ümid edək ki, öyrəşdiyimiz kimi yaxşılar pislərin təsirinə düşüb pis olmaz, pislər yaxşılara baxıb, utanar, vicdan əzabı çəkər. Ya pencəyini götürüb, çıxıb gedər, ya da işini vicdanla görər...