“Mən dəyişmişəm, başqa adamam” “Cəmi bir problemim var”

"Azərbaycanfilm" kinostudiyasının baş redaktoru, kinorejissor Ayaz Salayevin "Yeni Sabah"a müsahibəsini təqdim edirik:

– Ayaz müəllim, sizi kinorejissor kimi qəbul edək, yoxsa kino nəzəriyyəçisi kimi? Bu, bir çoxlarının mübahisə mövzusudur.

– Mən elə düşünürəm ki, səni nəsə adlandırmaq üçün ona uyğun diplomun olmalıdır. Mənim diplomum kinoşünaslıq üzrədir və ixtisasıma görə kinoşünasam. Amma mən filmlər çəkirəm rejissor kimi. Bəzi filmlərin uğurlu olmağına görə rejissor da adlana bilərəm. Daha çox kinematoqrafiya üzrə mütəxəssisəm. Burada məktəb mənsubiyyəti var, mən kinoşünaslıq üzrə dərs keçə bilərəm, lakin rejissorluq üzrə keçə bilmərəm, çünki o sahə üzrə diplomum yoxdur.

– Çəkdiyiniz filmlərdən biri, ekran üzü görməyən “Ehram TV”ni nə üçün görə bilmədik?

– O film mövcuddur. YouTube-da “Ağ-qara gecələr” adlanır. O film zəifdir və mən o filmin premyerasını etməmişəm. Məndən xəbərsiz YouTube-a qoyublar və mən də onu çıxartmıram. Çünki adam hər şeyə cavabdeh olmalıdır — uğurlarına da, uğursuzluqlarına da. Heç bir rejissor yoxdur ki, onun bir dənə də olsun zəif layihəsi olmasın.

–Sizin üçün sponsor tapmaq asandır, ya çətin?

– Mənim yeganə problemim yaxşı ssenaridir. Əgər o olsa, mən digər şeyləri rahatlıqla tapa biləcəyəm. Həyat özü tapır. Təbii ki, sponsoru tapmaq çox çətin bir şeydir, amma problem o deyil, cəmi bir problemim var, o da yaxşı ssenari.

– Ən azı postsovet ölkələrində bir çox tanınmış kinoaktyor sülalələri mövcuddur. Ekranda kino qəhrəmanlarını canlandırmış bu şəxslərin övladları, hətta nəvələri xalq və əməkdar artistlərin sənət yolunu uğurla davam etdirirlər. Lakin Nəsibə Zeynalova, Cahangir Novruzov timsalından başqa bu cür davamlılığı görmək mümkün deyil. Sizcə, niyə ölkəmizdə oxşar kino və ya teatr sülalələri yoxdur?

– Çox yaxşı sualdır, lakin mən bu haqda fikirləşməmişəm. Bu suala cavab vermək üçün mənə fikirləşmək lazımdır.

– Mərhum Siyavuş Aslanın narkoman oğlu Çingiz Aslan, mərhum Ceyhun Mirzəyevin “bomj” qızı Cəmilə Mirzəyeva... Bu şəxslərlə bağlı aşkar olunan fikir budur ki, cəmiyyət olaraq valideynlərinə görə onlara mütləq əl tutmalı, şəfqət göstərməliyik. Doğrudanmı valideynlərinin şöhrəti, tituluna görə onlara yazığımız gəlməlidir?

– Hər bir bu cür insana bizim yazığımız gəlməlidir və hər bir belə adama biz kömək etməliyik. Təbii ki, tanınmış və xalq tərəfindən sevilən birinin uşağı olanda bu mövzuya olan diqqət ikiqat olur. Necə ki, Brejnevə ev verildi və deyildi ki, bu evi sizə görə yox, sizin böyük babanıza görə veririk. Hər halda onların valideynləri öz yaradıcılıqları ilə xalq üçün nəsə edib və düşünürəm ki, onlar da istəyər ki, onların gördüyü sevgidən öz övladları da görsün. Konkret olaraq cavabım — bəli.

– Müsahibələrinizin birində demisiniz ki, qarışıq nikahlara qarşı deyiləm, amma sevəndə özümüzünküləri sevin. Bu məsələ haqqında fikirləriniz nədir?

– Mən bu fikri bildirdim ki, mənə elə gəlir, insan öz taleyini yaşadığı vətənin taleyindən ayırmamalıdır. Biz uzun müddət işğal altında yaşadıq və çox az dövlət bizə şərik oldu. Çox az, ikili standartlarla yanaşmalar gördük. Müstəqilliyimizə sevinməyən heç kəs bizi bu cür formalaşdırdı. Mən dəyişmişəm, mən başqa adamam.

– Sizi daha çox “Cavan” və “Retro” verilişlərini aparan aparıcı kimi yadda saxlamışıq, amma indi isə müdrik bir insan, azərbaycanlı bir dayı, əmi obrazı kimi görünürsünüz. Bu, yaşdan irəli gələn bir şeydir?

– Mən ömrü boyu fikirləşmişəm, həyat təcrübəsi yığa bilmək üçün. O ki qaldı mənə yaşlanmış deməyiniz, bu yəqin ki, belədir, amma məni heç sevindirmir. Qocalıqdan çox qorxuram. Amma hə, bu qocalıqdan irəli gələn bir şeydir.