O Ucalığa hürən, ulayan alçaqları Atam görmür Mirşahin

Mirşahin Ağayev

Dostlar və “dostlar”!

Atam Mir Dilavərin ölümünü təbii ki çox ağır keçirirəm. Həm bir övlad, həm də cəmiyyət üzvü kimi. İki gündür rəhmət leysanı içindəyik. Mir Dilavər ağanın qapısı insan selağzıdır. Başsağlıqları, ehtiram, hörmət, xatırlamalar. Böyük bir bölgənin ağsaqqalı, nüfuzlu din xadimi, Müqəddəsimiz rəhmətə gedib. Yeri həmişə görünəcək. Əlbəttə, bu böyük kişi, əlinin qabarı, alnının təri, sarsılmaz imanı, Qurani Kərimin yüzlərlə Hafizini yetişdirmiş zəhməti ilə-möminlik nümunəsinə ucalmış Hacı Mir Dilavər ağa haqqında mütləq çox ciddi nələrsə yazacam. Amma indi yox. Bir az sonra. Hər şeyi tam dərk edəndən sonra. İndi isə həm də bunları yazıram:

- Atam gedişi ilə də işıq saldı. Bu nur topasına doğru pərvanə kimi qanad çalanları da, hürə-hürə cuman quduz köpəkləri də gördüm. Görməkdəyəm. Atam yoldadır! Yəqin ki, üzündəki təbəssüm bu dəqiqə daha da səmavi, daha da ilahidir. Atamın İşıqlı siması hüzurunda qələbəlikdir, tıxacdır. Ruhuna doğru saysız-hesabsız Fatihə, Salavat və Dualar uçuşur... O Fatihə, Salavat və Dualardan min kilometrlərlə aşağıda isə qaragüruh, cahil idbarlar, mənəvi şikəstlər var… Bu xəbis xislətlilərin ala-tala ləkələri, laxtaları, qaraltıları gözə dəyir! Atam həmişə mənə deyərdi: nə olursa, olsun, qəzəblənmə! Kin saxlama! Əməl etməyə çalışıram. Amma indi çox çətindir. Çünki Atam bunu deyəndə sağ idi. Yanımda idi. Amma indi deyil. Qəzəblənməkdən çəkindirənim, hövsələyə çağıranım, səbr verənim də yoxdur. Allah səbr versin deməklə deyil... Alınmır... O Ucalığa hürən, ulayan alçaqları Atam görmür. Görə də bilməz. Çünki onlardan çox yuxarıdadır. Atama rahatdır. Amma mən görürəm. Rahat ola bilmirəm. Gücüm ancaq bu diləyə çatır:

-Bağışla onları, Ata! Onlar nə etdiklərini bilmirlər!