Ölüm tarixi olmayan adam… Tural Turan yazır

       (Yazar, araşdırmaçı Namiq Hacıheydərlinin 50 illik yubileyinə və əziz xatirəsinə…)

Onunla son görüşümüz ölümündən üç-dörd gün öncə “Elmlər Akademiyası” metrostansiyasının yaxınlığında baş tutmuşdu.

Yanında bir xanım var idi… Deyəsən, həyat yoldaşı idi və Namiq müəllimi ilk və son dəfə harasa tələsən görürdüm. Həyat yoldaşı isə ömür-gün həmdəminin bu tələskənliyindən sanki çox narahatlıq keçirirdi.

Hər ikisinin baxışında yorğunluq, yanaqlarında isə heç yerə tələsməyən kövrək bir təbəssüm var idi… Hal-əhval tutduq, ayaqüstü bir-birimizin sağlığını, durumunu xəbər aldıq. Hər şeyin qaydasında olduğunu söylədi. Amma yenə də sanki tələsirdi. Üzündə ürkək bir nigaranlıq da vardı.

Fəqət, büruzə verməməyə çalışırdı. Üç-beş dəqiqəlik ayaqüstü söhbətdən sonra onunla yollarımız əbədi ayrıldı.

Təkcə mənlə yox, elə hamı ilə sağollaşıb bu dünyadan təkadamlıq köçünü çəkib getdi… Üç-dörd gün sonra media məkanında qara haşiyəli fotosunu gördüm: “Şair Namiq Hacıheydərli uzun sürən xəstəlikdən sonra dünyasını dəyişdi”. Öncə inanmadım. Məndən cəmi 14 yaş böyük olan bu həlim adamın ölüm suyunu əcəl bu qədər tez isitməməli idi. Bəlkə də Ulu Yaradan Namiq Hacıheydərli saflığı üçün darıxmışdı, bilmirəm… Bəlkə də Yer üzündəki missiyasını göy üzünə daşımaq üçün tələsmişdi. Yaxşısını Ulu Yaradan, bir də Namiq müəllim özü bilir. Balıqların qibləsində – Salyanda doğulan türk oğlu türkün öz yönünü Tanrının qibləsinə – Göy üzünün söz qatına tutması nə qədər kədərlidirsə, şübhəsiz ki, ilahi qatda bir o qədər hikmətlidir.

Hər adam bu dünyadan söz apara bilmir, hər adam bu dünyadan SÖZ şəklində köçməyi bacarmır. Amma şair, maarifçi Namiq Hacıheydərli bunu bacardı, özü də işıq kimi, nur kimi… Hər kəlməsindən, hər cümləsindən ziyanın qoxusu gəlirdi Namiq əfəndinin! Türk dünyasının – Turan Birliyinin yaranmasını gördü, türk xalqlarının bir çətir altında birləşməsini də görəcək. Buna əminəm! Onun ideyaları beş min illik gerçəkliyə söykənirdi. Hətta ölümündən sonra da söykənəcək.

Nəzmindən nəsrinə – publisistikasına bir türklük yanğısı süzülürdü Namiq Hacıheydərlinin. Ömrünü bu sevgi yanğısına pərvanə eləmişdi, sözün əlindən-ətəyindən yapışmışdı. Gedərkən də sevdiklərinə, oxucularına, onu tanıyanlara sözdən cehiz düzəldib getdi – sözünü əmanət elədi bu boynundakı intihar ipi sözdən asılan bu dünyaya… Əminəm ki, Namiq Hacıheydərli irsi dünya durduqca yaşayacaq.

Çünki bu irs beş min illik türklük, turançılıq irsidir. Ömrün yarıda kəsilməsi belə onun ideyalarının gerçəkləşməsinə maneə yaratmayacaq. Çünki söz-ruh-fikir vəhdəti cismaniliyi qəbul etmir. Fikir-fikir, söz-söz mənəvi, mücərrəd ömür yaşayanlar isə sadəcə doğulurlar, heç vaxt ölmürlər. Namiq müəllim kimi insanların sadəcə doğum tarixləri olur, ölüm tarixlərinin yerinə isə ədəbiyyətin işıqlı fotosu həkk edilir… Namiq Hacıheydərli şəxsiyyəti onu tanıyanların qəlbində hər an yaşayacaq. Son eviniz içiniz kimi işıqlı olsun, sözün ziyalı tərəfi!..

Tural Turan

Şair-publisist

Gununsesi.info