Özünə ikinci cəbhə açan dövlət rus cəmiyyətinin aqressiyası göz qamaşdırır

Rusiya – Azərbaycan cəbhəsində baş verən yeniliklər (qarşılıqlı tutqular, cinayəti işi açmalar, sərt açıqlamalar) qədər baş verənlərə reaksiyalar da maraqlıdır.

Təbii ki, sosial şəbəkələrin bizə aid seqmentində az qala hər kəs Rusiyanı haqsız, özümüzü haqlı sayır. Müəyyən istisnalar da var.

Rusiya seqmentində isə Rusiya haqlıdır, Azərbaycan haqsızdır.

Üçüncü ölkələrdən söhbətə müdaxil olan və Yutubdakı müvafiq videoların şərh bölümünə qeyd yazanların əksəriyyəti isə bizim tərəfimizdədir.

Bunlar ukraynalılar, gürcülər, moldovalılar, qazaxlar, qırğızlar, özbəklərdir. (Türkmənlər həmişə kimi neytraldır). Onlar əsasən “möhkəm dayanın, əziz qardaşlar” yazırlar.

Videolara şərh yazan rusların aqressiyası göz qamaşdırır: “Yoldaş Stalin”i arzulayır, azərbaycanlıları, eləcə də Rusiyanı “pis günə qoyan digər yadellilər”i Maqadana yolçu etməyi tövsiyə edirlər.
“Təmizləmək, təmizləmək, hamısını təmizləmək” yazanlar var.

Yekaternburqdakı sübh çağı basqınında öldürülənlərin az olmasına təəssüf edənlər var, yazırlar ki, onların çoxunu belə etmək lazım idi.

“Bütün diaspor təşkilatları ləğv edilməlidir, hamısı etnobandadır” yazanlar, miqrantlara basqınların ardının olacağına ümid edənlər var.

Bir videoya 2 gün ərzində 3 minə yaxın şərh yazılır, yüzdə doxsanından qan sızır. Adamların məhkəməsiz öldürülməsinə, İşgəncəyə məruz qalmasına haqq qazandırırlar.

Hələ bunlar rus cəmiyyətinin ziyalı kəsimidir, ən azı sosial şəbəkə istifadəçiləridir, kompüterdə işləməyi, düzgün yazmağı, fikir yürütməyi bacarırlar.

Bir də, görün, ağzını söyüşlə açıb söyüşlə qapadan alkoqliklər, küçə adamları bu məsələfə necə aqressivdirlər.

Hiss olunur ki, keçmiş qırxıqbaşların müasir ardıcıllarını toparayan olsa, daha betər olarlar.
Bu irticaçı adamların içində, yuxarıda dediyimiz kimi, az-az sağlam düşünənlər də var, yazırlar ki, hər şey bahalaşır, güzəran çətinləşir, problem artır, amma hökumət bizə yeni düşmən göstərib və onlarla mübarizə aparmağa təhrik edir.

Bu, problemlər içində olan ölkəni idarə edən nasist rejimlərin ən çox əl atdığı fənddir: ortalığı qarışdırır, xalqın nifrətini başqa bir yerə, hansısa etnik qrupa fokuslayırsan, xalq qızışıb asıb-kəsir, səndən haqq-hesab tələb edən olmur.

Hazırda Rusiyada milyonlarla insan səmimi qəlblə düşünür ki, onların əsas problemi “gəlmə”lər, miqrantlardır, onları ölkədən toplu şəkildə qovsalar, güzəran avtomatik yaxşılaşacaq.

Ötən ilin martından artıq Rusiyada kütlələr öz nəzərlərini Ukrayna savaşı ilə yanaşı, daha bir cəbhəyə yönəldiblər. Bu, miqrantlarla mübarizə cəbhəsidir.

Hətta xüsusi təyinatlı dəstələr ikinci cəbhədə daha mütəşəkkil və effektiv işləyirlər. Ölkənin ən say-seçmə, cantaraq döyüşçüləri məhz arxa cəbhədə, miqrantlara qarşı mübarizə aparır.

Ukraynaya isə əsasən federasiya ərazisindəki etnik azlıqlardan olan kişiləri, xarici muzdluları və çağırışçıları basıblar.

Bunu fərq edənlər, ölkənin əsas probleminin sərhəd ötəsində aparılan və adı “xüsusi əməliyyat” qoyulmuş müharibədə olduğunu deyənlər, yazanlar azdır.

Bəlkə də elələri çox olardı, ancaq insanlar əsl fikirlərini bildirməkdən çəkinirlər. Bu mövzuda istənilən bir yüngülvarı ifadə total təqiblə nəticələnir, adamlar “xarici agent”, “vətən xaini” elan edilirlər.
Ona görə də illərin təcrübəli politoloq-jurnalisti Maksim Şevçenko Rusiya-Azərbaycan mövzusunda danışarkən əsl həqiqəti dilinə gətirməkdən çəkinir, yarımçıq danışır, ruslar belə danışırlara “ne doqovorivayet” deyirlər.

Həqiqət isə ortadadır, sadəcə, ona ikili standartla yanaşmaq lazım deyil.

Bu bir gerçəkdir ki, 24 il əvvəlki cinayətin üstünü açmaq üçün evlərə gözlənilməz basqın edən xüsusi təyinatlılar heç bir ehtiyac olmadan iki nəfəri öldürüb, 3-4-nə ağır xəsarət yetiriblər və kütləvi həbslər aparıb, amansızlıq göstəriblər.

Yekaterinburqda malı-mülkü olan, Rusiya pasportu daşıyan həmin şəxslər prokurorluqdan gələn çağırış vərəqəsi ilə istintaqa gedəcək, ifadələrini verəcəkdilər. Başqa çıxış yolları yox idi.

Belə etmək əvəzinə diaspor təşkilatına müharibə elan etmək, əlbəttə ki, hüquq pozuntusu idi və buna görə “bütün azərbaycanlıların yeganə dövləti” olan Azərbaycan reaksiya verməli idi.

Rusiyanın özü başqa ölkələrdə təqib, həbs, deportasiya olunan həmvətənlərini müdafiə etmirmi? Bu da eləcə.

Təəssüf ki, rus cəmiyyətinin barmağı klaviatura tutan, şərh yazmağı özünə borc bilən kəsimi səlahiyyət həddini aşaraq adam öldürən, məsum insanlara işgəncə verən xüsusi təyinatlılara haqq qazandırır.
Əlbəttə, onlar poqonluların bir rus ailəsinə qarşı belə hərəkət etmələrini dəstəkləməzdilər, qarşı çıxardılar, insan haqlarından danışardılar. Amma basqına məruz qalanlar başqa millətdəndirsə, o zaman döyənlər düz edirlər, onlara bu da azdır – düşüncə budur.

Bu təfəkkürlə hara getmək olar? Heç yerə. Bu hikkə-təkəbbürlə qonşu ölkələrlə dost-mehriban olmaq olarmı? Əsla.

Təəssüf ki, Rusiya elitası köhnə vaxtlardan bəri buraxdığı səhvləri heç vaxt etiraf etməyib, heç vaxt ziyanın yarısından qayıtmayıb. Onun xasiyyəti belədir: bir səhvi buraxır, sonra ard-arda yeni səhvlərə yol verir və özünü haqlı çıxarmağa çalışır.

Aradan illər, bəzən onilliklər keçir, yeni nəsil siyasilər meydana çıxır və onlardan bəziləri etiraf edirlər ki, o zaman sələfləri səhv ediblər. Məzar üstünə gül gətirmələr, üzr istəmələr vaqiəsi olur. Bu isə gecdir, heç kəsə gecikmiş ədalət lazım deyil. /Musavat.com/