Qəhrəmanların qarşısında səssiz dayanmaq həm də bir anddır:

Anım günü yalnız təqvimdə bir tarix deyil, vicdanımızın səsi, yaddaşımızın diriliyidir. Bəli, gün bitib, tədbirlər bağlanır, amma qəhrəmanlarımızın xatirəsi bir günlə məhdudlaşmır — o, hər gün nəfəs aldığımız havadadır, torpağın qoxusundadır, gələcəyin ümidindədir.
Albertin heykəli qarşısında dayanmaq, əslində, sadəcə mərmərə baxmaq deyil — zamana baxmaqdır. O heykəl bizə soruşur: “Sizin vaxtınız nə qədərdir? Bu ömür sizə nəyə xidmət edir?” Bu sualın cavabı da sadə, amma ağırdır: bizə verilən zaman yalnız yaşamaq üçün deyil, vətənə, insanlığa və gələcək nəsillərə iz qoymaq üçündür.
Həyat bizə “davam et” deyir, çünki həyat heç kimin göz yaşında dayanmaz. O, bizdən güc, qətiyyət və şüurlu yaşamaq tələb edir. Qəhrəmanların adı yalnız daşda deyil, həm də bizdən sonra gələnlərin hafizəsində yaşamalıdır. Bunun üçün isə biz indi, bu gün, bu an çalışmalıyıq.
Çünki gələcək nəsillərin bizi necə xatırlayacağı, bizim bu günü necə yaşamağımızdan asılıdır. Biz öz həyatımızı yalnız özümüz üçün yaşamırıq — hər nəfəs gələcəyin yaddaşına yazılır.
Ona görə də qəhrəmanların qarşısında səssiz dayanmaq həm də bir anddır: vaxtımız tükənənə qədər əllərimizi vətən üçün uzatmaq, ruhumuzu azadlıq və xatirə ilə möhkəmlətmək, gələcək nəsillərə iz qoymaq andı.
Heykəl daşdan deyil, yaddaşdan ucalır – vətən üçün çalışan hər kəs öz heykəlini qurur.