Şənbə üçün nəzm

Bir gün məni axtararsan,

məndən gen düşən sevdiyim.

Nağıldan sonra alma tək

gözümdən düşən sevdiyim.

Axtararsan, axtararsan

tapa bilməzsən sən məni.

Atanda bir baxaydın da

hayana atmısan məni.

İşdən də xəbər alarsan,

“yerində yoxdu” deyəllər...

Özünü divardan asıb

harasa çıxdı - deyəllər...

***

Qırışların arasından

yavaş-yavaş axır qan,

mənsə əlimlə silirəm üz-gözümün tərini.

Nəsə yazıb o dərzi qız

iynəsiylə kürkümə:

oxuyuram sətir-sətir bu tikiş yerlərini.

Yavaş-yavaş axır qan,

get-gedə qızarır dan...

Adamlar göyə açıb boş ovcunu hələ də,

qopur yalvarış dolu dualar dillərindən.

Bir uşaqsa gül tutub

Tanrıya uzatdığı balaca əllərində.

Yavaş-yavaş çıxır can...

Və heç nəyi olmayan

bu yalqız oğlu yalqız

ayrılıq məqamında götürüb gedir ancaq

yarıyacan çəkdiyi siqarı külqabıdan.

Və bu da sonuncu an:

yarat məni, Yaradan.

***

Günəşin zirvələrdə unudub atdığı

qar kimi tənha qalsam da...

Bir az iş-güc qatır başı,

bir az da yazı-pozu:

sənsiz yaşaya bilirəm,

narahat olma, Qızım.

Amma yaşaya bilmirəm, bilmirəm.

Bir az səndən zəhləm gedir,

bir az da özümdən.

Narahat olma, Qızım -

sənsiz yaşamaq mümkünmüş deyə

yavaş-yavaş düşürsən gözümdən.

İçirəm-kövrəlirəm, kövrəlirəm-içirəm...

Narahat olma, Qızım -

öldürdüyün gündən bəri yavaş-yavaş

dirilirəm:

o dünyadan bu dünyaya hər gün bir az

köçürəm.

Amma yaşaya bilmirəm, bilmirəm...

Hərdən züm-zümə edirəm,

hərdən də ulayıram...

Narahat olma, Qızım -

yavaş-yavaş sağalıram iflicdən,

məsələn, artıq səni xatırlayanda

başımı bulayıram.

Amma yaşaya bilmirəm, bilmirəm...

İstəsəm taparam səni -

atıb gedən qadınların hamısı

eyni yerə yığışırlar əslində...

Amma axı nəyə lazım, mən ki sənsiz

ölmürəm.

Amma yaşaya bilmirəm, bilmirəm...

Narahat olma, Qızım -

mən şəhərdə gəzəndə

insanlar bir adamlıq kənardan keçirlər,

sanki yanımda yeriyirsən deyə..

***

Başımı çırpıram dəmir qapına,

ağrıyır min illik zədə başımda.

Başımla döyürəm qapını, sevda,

nə evdən çıxırsan, nə də başımdan.

Mən əkin taleli qara torpağam,

sən biçin qismətli əlacsız çiçək...

Bir az da, bir az da məndən kənar dur

ki sənnən bir qoşa şəkil çəkdirək.

Sanki məndən gəlir gözünün yaşı,

Sanki gözlərin də mənimdi bu gün.

Qara hörüyünü döy kürəyinə -

zəncir vur, aşura günümdü bu gün.

***

Vaxt var idi, göz yaşı azadlıq simvoluydu:

vaxt var idi, yox idi qulun ağlamağ haqqı.

Nəysə... ruhu şad olsun aldığımız

canların.

Heç çoxu içilmədi axıdılan qanların...

Ey bizim əsrimizin gözəllik salonları,

savaşda Janna Darkın saç düzümü

necəydi?

Beyrəyin köynəyinin vardı yuyulmağ

haqqı?

Döşünə döymədilər qürrələnən igidlər,

döydülər qaragözlü atlarının döşünə...

Sürtülməkdən zay oldu Pikassonun fırçası

Fəzlullah Nəiminin otuz iki dişinə.

Dünyanı anlamaqçün

bax o topal Teymurun

axsaq ayaqlarıyla möhtəşəm yerişinə.

Və bu boyda can atma nəvazişə, tumara:

sığal haqqı boydadı bədənin şallağ haqqı.

Göy üzü ərşə qalxan əzablarla doludu.

Yer kəsilib atılmış əzalarla doludu:

Nil çayının sol qolu Babəkin sağ qoludu.

Tökür Kleopatra Ümid burnunun suyun

Lüdovikin üzülmüş Dardanel boğazına.

Bu dünyanın gərdişi pioner şeypuruyla

gör nə gözəl züy tutub Dədə Qorqud

sazına.

Bəs oğlum Tural hanı...

Qazılıq dağındadı,

gün gələr enər ordan Qazilik dağın tutar.

Savaşların mənası: bu qəsbkar vətənlər

öz oğlun basdırmağa özgə torpağın tutar.

Və tutar bulaq gözün tutulmuş torpağ

haqqı.

O hansı ölüm idi - qapısı arxasında

bir kişini atının yəhərində gözlədən?

O hansı çılpaq idi - natəmiz əlləriylə

müqəddəs yerlərini ayıb sayıb gizlədən?

O təkgözlü əncirin necoldu

yarpağ haqqı?!

***

Ölüb yıxılasan yıxılanda da...

Salxım buzlar kimi sınıb gedəsən...

Deyirlər torpağın altı soyuqdu,

nola, qəbrinə də yanıb gedəsən.

Gözlərin tavana dəyib - qayıda,

ürəyin atlanıb çöllərə düşə...

Salıb itirəsən xatirələri,

ancaq etibarlı əllərə düşə.

Öləsən bir düşmən sevindirəsən,

ardınca barı bir “sağ ol”un ola ...

Gözünü qapaya bir qız əlləri -

bu, sənin ilk qadın sığalın ola!..

Salam Sarvan