Silahsız Qüvvələrin əsgərləri

Mən bir dəfə yazmışdım, yenə deyirəm: ölkə prezidenti təkcə Silahlı Qüvvələrin deyil, həm də... Silahsız Qüvvələrin Ali Baş Komandanıdır. Bu qüvvələrin içində biz də varıq: xəbərin, fikrin, Sözün ön cəbhəsinin əsgərləri olaraq.

Əslinə qalsa, silahsız da sayılmarıq; əlimizdə qələm var, klaviatura var, diktofon var, mikrofon var, kamera var. Bunlar da özlüyündə silahdır axı. Nədənsə silah deyəndə, gözümüzün qabağına ancaq top-tüfəng, bomba, raket gəlir. Amma qələm də bir silahdır. Söz isə onun mərmisidir. Səməd Vurğun İkinci Dünya Müharibəsi zamanı elə-belə demirdi ki: "Müsəlləh əsgərəm mən də bu gündən".

Müharibə demişkən, Qarabağ savaşı zamanı ölkə rəhbəri özünü birinci əsgər kimi necə apardı, necə davrandı, bunu hər kəs gördü.

Doğrudur, onun başının üstündə - özündən yuxarıda Allahdan savayı kimsə yox idi və yoxdur. O, heç kimdən əmr almırdı, özü əmr verəndir. Ancaq daşıdığı məsuliyyətin diqtəsi ilə, bir də ağlının hökmü, ürəyinin imperativi ilə hərəkət edirdi. Prezident İlham Əliyevin həmin günlərdə xarici mediaya çoxsaylı müsahibələri tarixi qələbənin qazanılmasında ən üstün faktorlardan biridir. Yəqin bu fikirlə heç kimsə mübahisə etmir. Əgər xüsusi olaraq qərəzli biri yoxdursa.

Bu nə deməkdir?!

O deməkdir ki, Söz də silahdır. Ölkənin birinci şəxsi milli mətbuatın 150 illiyi haqda sərəncamı elə-belə imzalamayıb ki. Bu, sadəcə, bir yubiley keçirmək deyil, bu, yaradıcı qələmlərin paradı, mətbu Sözün təntənəli rəsmi keçididir.

Bir sözlə, biz əsgərik. Hər nə qədər medianın bir ictimai institut kimi avtonomluğunu qəbul etsək də, biz bu ölkənin əsgəriyik. Söz, fikir, məlumat, mətbuat azadlığı bizim əsgər olmağımızı istisna etmir.

Bəli, belə bir polemika var: jurnalist hansı yaradıcı məqamlarda öz ölkəsinin vətəndaşı kimi davrana bilər? Ümumiyyətlə, belə davranmalıdırmı?

Məsələ də ondadır ki, jurnalist elə özünü vətəndaş kimi hiss etdiyi üçün öz ölkəsinin həqiqətlərini deyir, yazır, göstərir. Məqsəd öz Vətənini qorumaq, yanlışlardan, qüsurlardan arındırmaq, öz ölkəsinin inkişafına kömək etməkdir. Xeyirxah və tutarlı tənqid də, obyektiv təhlil də, əsaslı təqdir də bu məqsədə xidmət edir.

Qərəzli yox, əsaslı tənqiddən söhbət gedir. Əslində işin içində qərəz varsa, bu, tənqid deyil, qara piardır. Qara piar isə, adından da göründüyü kimi, apriori qara məqsədlər güdür. Haqsız həcv və yersiz vəsf bir medalın iki üzüdür.

Qələm adamı olaraq bizim hər birimizin təkcə Söz qarşısında deyil, konkret millət mənsubu, ölkə vətəndaşı olaraq öz qarşımızda da məsuliyyətimiz var.

Dünyanın heç yerində "distillə edilmiş" söz yoxdur. ABŞ, Britaniya, Fransa, Almaniya kimi klassik demokratiyalarda da qələm adamı öz ölkəsinin rifahı və təhlükəsizliyi qarşısında məsuliyyəti daşıyır. Azadlıq isə elə birinci növbədə məsuliyyət deməkdir.

Öz ölkəmizə qayıdaq. Qarabağı azad etmək təkcə Ali Baş Komandanın, ordunun, silah daşıyan başqa qurumların, fərdlərin deyil, həm də Söz, fikir adamlarının, xüsusilə ölkə vətəndaşı olan jurnalistlərin də məsuliyyəti idi. Biz bunu öz reallığımızda yaşadıq, deyilmi?! Ölkə üçün, xalq üçün həlledici məqamlarda milli identikliyimizi, vətəndaş məsuliyyətimizi də unutsaq, onda biz kimə və niyə lazımıq?!

Bir sözlə, biz nə qədər azad bir sənətin sənətkarı olsaq belə, bizim bir ölkəmiz, bir dövlətimiz var. Bunu heç vaxt unutmuruq. Müstəqil milli dövlət həm də milli mətbuatın meyvəsidir.

Baxın, milli mətbuatın 150 yaşı var. Amma milli dövləətin - ikinci respublikanın 34 yaşı bir neçə aydan sonra tamam olacaq.

Bu tarixi statistikanın özü yuxarıda dediyim fikri təsdiqləyir. Bu 150-ci ildə biz media olaraq öz dövlətimizin qədrini daha çox bilirik. Hər halda mən belə hiss edirəm və belə düşünürəm.

Dediyim kimi: biz - jurnalistlər bir-birimizlə qələmdaşlarıq, eyni zamanda bir ölkədə vətəndaşlarıq.

Bahəddin Həzi, bizimyol.info