525ci qəzet Qayalar köksünü dələn bulaq tək

QƏNDAB

Nə gözəldir;

gözdə işıq, qəlbdə ümid

həyat pillələrin inamla qalxmaq!

Nə gözəldir,

üzdə gülüş, dildə nəğmə,

hər nəğmənin gizli qalan sevdası,

hər sevdanın abırlısı, həyası!

Nə gözəldir;

doğma torpaq, halal ocaq -

isti sevgi yuvası;

körpə qığıltısı, Ana laylası,

Ata nəsihəti, xeyir-duası.

Nə gözəldir;

qəlb hüzuru, mərhəməti,

dost varlığı, dost nəfəsi,

düşmənin də mərd olanı, şərəflisi.

Nə gözəldir;

Allah adı, eşq-havası,

azan səsi, haqq sədası,

bir də Aşiqlərin dastan yazan

sədaqəti, vəfası.

Nə gözəldir;

Həm sevmək, həm sevilmək,

öz sevginə

sadiq qalmaq ölənədək.

Nə gözəldir,

sevgilərdən açan çiçək.

lll

Qayalar köksünü dələn bulaq tək,

Qaynaya-qaynaya gələn bulaq tək.

İlhamım qaynayıb coşardı necə!

Bu könlüm nəğmələr qoşardı necə!

Bulağın gözünü kor eylədilər.

Bilmirəm, bu nə bəxt, bu nə yazıdı?!

Hələ yazdıqlarım çoxun azıdı,

Dostlarım yoluma tikan qazıdı,

Düşmənlər sulayıb kol eylədilər.

Yamanlar durmadan söylədi yaman,

Canım dilə gəlib dilədi aman,

Fələk fərman verdi, yetişdi zaman

Yarımı yarıma sar eylədilər.

lll

Oyadın dostlarım, oyadın məni,

Bir şirin röyada yatıb qalmışam.

Açılmır gözlərim, çıxmayır səsim,

Elə bil sonuma çatıb qalmışam.

Sevdiyim tək rəng, boz rəng olub,

Qara saçlarıma bəyazlar dolub.

Mənmi qocalıram, həyatmı solub?!

Özüm-öz halıma çaşıb qalmışam.

Döyünür ürəyim hər bir saniyə,

İnsanlıq eşqiylə, Allah eşqiylə.

Qarışıb dünyanın dərdi dərdimə,

Bir dərin dəryada batıb qalmışam.

lll

Qələmim sındı, Ana,

mənə verdiyin

qələmim!

Dost bıçağı kürəyimə

saplananda...

Çox yıxıldım, çox qırıldım,

amma heç belə yıxılmadım,

heç belə qırılmadım...

Neynirəm qələmi daha,

bu dünyamsız dünyada!

neynirəm qəmi daha,

bu mənasız dünyada.

Mənə sevgi çox baha!

Qız anasın,

oğul atasın öldürdüyü

bu ələmli dünyada

İsrail tarix yazır

körpələrin qanıyla!

Necə ki, ermənilər

qan içdi Xocalıda!

Daha dünya mənim deyil,

daha ölüm, ölüm deyil...

Hər şey sıfır;

bir daşım yox götürüb

mən də o yana atam...

Bir çöpüm yox tutub

üzə-üzə üzə çıxam

bir qorum yox,

uca dağlar başında

tonqal çatam, alışam.

Gözlərindən qan axan

Fələstinli körpələr

Məni elə susdurdu,

bir də çətin danışam,

bir də çətin danışam!

lll

Mən şəhid övladıyam,

bir şəhidən özüm də...

Yolları etibarsız,

qolları etibarsız,

bu kar olmuş dünyanın

həqiqəti gizlənib

gözlərinin içində.

Nə dili var, nə ağzı

nə əli var, nə sazı;

halına ürək ağlar,

axı indi dünyada

ölməkdən asan nə var?

Kimi ölür yeməkdən,

kimi ölür gülməkdən,

kimi ölür ölməkdən!

Kimi yasdan, yasaqdan,

kimi kirdən-pasaqdan,

kimi ətalətindən,

kimi ədalətindən,

kimisi vardan ötrü,

kimisi yardan ötrü...

Əgər ölməkdən başqa

bu dünyada iş tapsan,

məni də al yanına;

yığaq bir-bir ölümləri,

verək ölümün qabağına!

lll

Açıq pəncərəmin önündə hər gün

Fırlana-fırlana qalır göyərçin.

Hərdən də güvənib gəlir yaxına,

Bir dimdik yeyəcək alır göyərçin.

Ürkək gözlərində təlaşlar üzür,

Ətrafı qorxuyla, şübhəylə süzür,

Quşlardan ayrılıb təkliyə dözür,

Mənimlə xəyala dalır göyərçin.

Arada bir açıq pəncərəmiz var,

Bir də qapanmayan könül yarası.

Nə o ürəklənib gəlir içəri,

Nə mən bağlayıram o pəncərəni.