Əmir müəllim Laçın alınanda itkin düşdü...

Bizim kəndin məktəbi şəhid müəllimimiz Əmir Əsgərovun adını daşıyır. Əmir müəllim rəhmətlik atamla yaxın dost idi. Hər il 1 may bayramını bir yerdə keçirirdilər. Bu ənənənin otuz ilə yaxın tarixi vardı. Deyirdilər, övladlarımız da davam etdirəcək.

Sonra məlum hadisələr baş verdi.

Əmir müəllim Laçın alınanda itkin düşdü...

Qaçqınlığın ən ağır illəri idi. Ayı-günü itirmişdik. Nə televizorumuz vardı, nə radiomuz. Sivilzasiyadan tam məhrum idik. Özümüzə ev tikmək üçün Ağcabədidə bir məhəllə yerində çalışırdıq. Hava isti idi. Günün altında xeyli işləyib əldən düşdük. Haradasa balaca bir kölgəlik tapıb nahar elədik. Atam yerə dirsəkləndiyi yerdə mürgülədi, başı aşağı axdı və qəfil diksinib oyandı. Təlaşla içini çəkdi. Qorxdum. Dedim, nə olub? Səsi boğuldu. Dedi, yuxuda Əmir müəllimi gördüm, kənddəki bulağımızdan ovcunda su içirdi, mənə baxıb güldü.

Səssizcə ağladı atam.

Göz yaş burnunun ucundan qəribə bir sürətlə yaxasına düşdü...

Mən durub aralandım.

Səhəri gün hansısa işlə bağlı rayon mərkəzinə getmişdim, köşkdə qəzetlərə baxanda ayın tarixini öyrəndim.

Atam Əmir müəllimi mayın 1-i, güorta saat 13-14 radələrində yuxuda görmüşdü.

Həmişə tezdən yeməyi hazırlayır, həmin vaxt süfrəyə oturub may bayramını açıq elan edirdilər...

Heç nə!

Bu gün mayın 1-dir...

Amma hələ günortaya xeyli var.

Şərif Ağayar,

yazıçı