Həmişə "Qan tər içində..." Qulu Ağsəsdən Əlisəmid Kürə

Bilirəm axı, incimisən, bilirəm axı, küsmüsən, bilirəm axı, ORDA adam kimi ömründə bir yol, ay Əlisəmid, bircə yol dizini qatlayıb dostlarını saf-çürük eləyəndə adımı yüz yol, ya Kür, yüzcə yol defisin solundan sağına, sağından soluna fırladıb, ağ-qara başını qələm tutan, bıçaq vuran əllərinlə suyu süzülənəcən sıxıb, axırda hər şeyi fələyin ixtiyarına buraxmısan. Bu da taleyin hökmü! – Uzun illərin ayrılığından sonra rastlaşanda heç nə olmayıbmış kimi görüşdük. Həmişə darıxdığından qara pencəyini əynindən çıxarıb qolun üstündə gəzdirərdin, indi elə bil canını ağzına alıb bu şəhəri dörd dolaşırsan.

"Hara qaçırsan, KENTAVR?

Başın bədənindən ayrı,

bədənin başından ayrı.

Özün özündən qaçırsan,

gedirsən qəmin üstünə söyüşə-söyüşə..."

Yaşın dişlərinin sayını neçə diş ötüb, Əlisəmid, dişlərin yaşından neçə yaş kəmdir? Zindan divarlarına qanınla yazdığın şeirləri araqla nə vaxt yuyuruq? ORDA "Yol" qəzetini tanıyırdılarmı? Bilirdilərmi, burda biz dəlilərin də gözü YOLdadı? Sən bizimlə olmayanda, sən özündə olanda:

"Qəzetdə çap edilmiş sevgi şeirlərimi göndərəcəkdim sənə.

Nə düşündüm, bilmirəm!

Cibimdə qalan son tütünü

kəsdiyim qəzet kağızına bükdüm.

Sonra gözüm yaşara-yaşara

tütünlə alışan şeirlərinin tüstüsünü

çəkdim sinəmə..."

Sonra Maştağa – Nərimanov marşrutuyla irəli-geri şütüyən Sübh yelinin sözün "525-ci" anbarına boşaltdığı "siqaret qutusuna yazılmış şeirlər"ini oxudum. Arabir yuxuma da girirdin, Əlisəmid. Qapalı gözlərimin yaddaşında kimi, nəyisə (əcəli, bəlkə?) qabağına qatıb qovurmuş kimi qalmışdın. Səni türmədə, dəlixana divarları arasında görməməyin bircə yolu vardı: sənə baş çəkməmək. Bir də sənin bu boyda zalım olduğunu bağışlaya bilmirdim:

"Neçə ki, fələk qarğıyır,

Hökm edir zalım olmağa.

Yüz əli qılınclı hazır

Bir bənövşə boynu vurmağa..."

– bu şeirin eşqinə yadındadır, "Yol"dakı "podborka"nı o ki var tərifləmişdik? Bu nədi, Əlisəmid, fələk qarğıyanda sən özündəmi zalım olurmuşsan (Gerisini demirəm, özün bilirsən)? Həmişə deyirdin, "problem çoxdu". Ayağına görə yorğan istəyirdin, atına görə ot istəyirdin, adına görə iş istəyirdin, ürəyinə görə dərd istəyirdin.

Qurtardımı problem, Əlisəmid Kür?..

Dünyanın bu üzün görmüşdün, dünyanın o üzün görmüşdün, dünyanın hər üzün görmüşdün, dünyanın astarını da görüb dincəldinmi? Di altına bir daş qoy, otur, denən: "Kürəyimin təri, get!", adın çıxınca, canın çıxsa, yaxşıdı, ilişib eləyən olsa, mən ölüm, fikir vermə, ikicə kəlmə denən: "Yeri get", sən Allahın balasısan, Cəfəroğlu, Allah yolu get...

Başladımı problem, Əlisəmid Kür?..

Yenə Qorqudun yalın ayaqları gözünə girirmi, yenə gözlərin – ha yumsan da! – dünyanın əlləm-qəlləm şəklini çəkirmi, yenə söz dalınca duza gedirsənmi?

Başladımı hər şey?!

Hər şey bitdimi?!

Ağlının çəpərindən bəri adladınmı? Ayağına dost ağrısı, düşmən tənəsi batdımı? Gördünmü, ömrün hər bucağı ya kordu, ya da itidi, düz deyil, Əlisəmid, düz deyil.

Kürlük eləmə, Kür! Qoşul yeraltı çaylara! Gör nə deyir:

"...Nə baxırsan, xana, bəyə,

Gec də olsa, gəl tövbəyə.

Dizin-dizin dur növbəyə

Qoy xoş getsin Allahına!"

...Yoxsa özün demisən bunu? Hərdən özünə də qulaq as...

31 may 2002-ci il