“Mükəmməl Ana” Mifi: Cəmiyyətin Qadına Yüklədiyi Görünməz Rollar FOTO
Icma.az bildirir, Sia Az portalına istinadən.
Hər il may ayının ikinci bazar günü ölkə başdan-başa güllərlə, sosial media paylaşımlarıyla, ürək dolu mesajlarla dolur. “Ana” – bu söz deyilməyə nə qədər asan, yaşamağa nə qədər ağırdır. Analar Günündə hamı bir az daha səmimi olmağa çalışır, amma doğrudan da düşünürükmü, biz bu qadınlardan nə qədər şey istəyirik?
Analar Günü ilk dəfə 1908-ci ildə, ABŞ-da Anna Jarvis adlı bir qadın tərəfindən anasının xatirəsinə qeyd olunub. O, bu günün yalnız bir şey üçün – ananın sevgisinə və fədakarlığına minnətdarlıq üçün var olmasını istəyirdi. Amma illər keçdikcə bu gün sanki reklam afişalarına, satış kampaniyalarına, “qızıl mesaj” yarışına çevrildi. Güllər soldusa da, anaların daşıdığı yük hələ də çiynindədir.
Mükəmməl Ana? Kimdir O?
“Mükəmməl ana” – bu ifadə bir tərəfdən çox cazibədar, digər tərəfdən çox qəddardır. Sanki ana olmaq yetmir, bir də “ən yaxşısı” olmalısan. Uşaq məktəbdə nəsə düzgün etməsə -“anası məşğul olmur”, ev yığışıq olmasa - “bir ana necə belə yaşayar?”, qadın yorulduğunu dilə gətirsə – “uşağın var da, nə gözləyirdin?” deyilir. Yəni, ana olmaq həm fiziki, həm emosional, həm də sosial cəbhədə bir cəbhədir.
Fransız filosofu Élisabeth Badinter bu məsələyə çox dəqiq yanaşır: “Analıq, təbiətin yox, mədəniyyətin məhsuludur.” Yəni biz analığı bioloji yox, mədəni sosial gözləntilərlə formalaşdırırıq. Ana sevgisi, ana şəfqəti təbiidir. Amma “ana hər şeyi bacarmalıdır”, “özünü unutmalıdır”, “həmişə sakit və nəvazişli olmalıdır” tələbləri sonradan cəmiyyətin qadına yüklədiyi roldur.
Psixoloq: Yetərincə Yaxşı Ana
Britaniyalı pediatr Donald Winnicott “yetərincə yaxşı ana” anlayışını irəli sürərək bir çox qadına nəfəs almaq fürsəti verdi. Onun fikrincə, ana olmaq mükəmməl olmaq deyil sadəcə uşağına reaksiyalar verə bilmək, onu anlamaya çalışmaq, bəzən səhv etmək, bəzən də sadəcə var olmaq kifayətdir. Bu, nə qədər təskinlikverici bir düşüncədir, elə deyilmi? Çünki bir çox ana, özünü uşağına “az faydalı” hiss etdikcə, daha çox yüklənir. Halbuki uşaq üçün ən vacib şey, özünü sevilən və güvəndə hiss etməkdir. Hətta bəzi səhvlər belə uşağın sosiallaşması üçün vacib mərhələdir.
Arxada Qalan Görünməz Yüklər
Bu gün televiziyada, filmlərdə, hətta reklamlarda gördüyümüz “ideal ana” obrazı səhər erkəndən qalxıb bütün evin işini görən, uşağın yeməyini hazırlayıb məktəbə yola salan, yoldaşına çay süzüb təbəssüm edən, sonra işə gedən və günün sonunda yorulmadan kitab oxuyan ana real həyatda yoxdur. Bu obraz qadınları əzən, onların gündəlik əmək və hisslərini görünməz edən bir mifə çevrilib. Amerikalı sosioloq Arlie Hochschild bu görünməz yükə “ikinci növbə” adını verir. Yəni qadın işdən gəlir, amma evdə də “ikinci növbəyə” başlayır. Yemək, paltar, ev tapşırığı, uşağın ruh halı, ailənin koordinasiyası… Və bütün bunlar sadəcə “ana borcudur” deyə görünür.
“Pis Ana” Etiketi: Özünü Düşünmək Ayıb Sayılır
Əgər bir ana tək qalmaq istəyirsə, kinoya getmək, dostlarıyla görüşmək, kitab oxumaq və ya sadəcə susmaq istəyirsə, bu dərhal “özünü fikirləşir” damğasıyla qarşılaşır. Halbuki ana da insandır. O da yorulur, darıxır, ağrıyır, depressiyaya düşə bilər. Amma cəmiyyət ona bunu etməyə icazə vermir. Əslində, ətrafın “ən yaxşı ana” tələbi elə uşaqlar üçün də ağırdır. Çünki mükəmməl ana istəyən uşaqlar gələcəkdə özlərinə və həyat yoldaşlarına da bu gözlənti ilə yanaşır. Beləcə, dövr tamam olur.
Ananı Sevmək – Onu İdeal Görmək Deyil
Gəlin bu Analar Günündə bir az fərqli davranaq. Gül alaq, təbrik edək. Amma ondan daha önəmlisi, onu dinləyək. Yanında oturaq, “Necəsən, ana?” deyək. Bizim üçün nə etdiyini deyil, onun özü üçün nə istədiyini soruşaq. Analar sevildiklərini bilmək istəyir, amma insan kimi – bir robot, bir xidmətçi, bir mələk kimi yox. Qüsurlarıyla, yorğunluğuyla, sevinciylə, gülüşüylə.
Bu gün və hər gün: Anaları yalnız “ana” kimi deyil, qadın kimi, insan kimi görək. Onlara da nəfəs haqqı verək. Çünki ana olmaq təkcə uşaq böyütmək deyil, hər gün özünü unudaraq yaşamaq deyil. Ana olmaq sevilməyi, başa düşülməyi və bəzən də “yox” deməyi haqq etməkdir.
Nigar Şahverdiyeva

