Icma.az
close
up
RU
Rüstəm İbrahimbəyov dedi ki, onlardan intiqam aldın Nəriman Əbdürrəhmanlı ilə müsahibə

Rüstəm İbrahimbəyov dedi ki, onlardan intiqam aldın Nəriman Əbdürrəhmanlı ilə müsahibə

Kulis.az yazıçı, tərcüməçi Nəriman Əbdürrəhmanlı ilə müsahibəni təqdim edir.

- Nəriman müəllim, əslən Gürcüstanlısınız?

- Gürcüstanda, Qaraçöp mahalında doğulmuşam, 17 yaşına qədər orda yaşamışam. Gəlib Bakıda oxumuşam. Sonra təyinatla Daşkəsəndə işləmişəm, ondan sonra beş-altı il Gürcüstana qayıdıb “Sovet Gürcüstanı” qəzetində işləmişəm. İndi “Gürcüstan” adıyla çıxır. 1989-cu ildən Bakıdan iş təklifi gəldi, gəldim bura.

- Gürcüstanda müxbir işləyirdiniz?

- Hə, mədəniyyət şöbəsində müxbir idim. Şöbənin müdiri də çox nəhəng şairlərdən biri, təəssüf ki, qiymətini almayan, taleyi gətirməyən Arif Mustafazadə idi. Çox orijinal şeirlərin, povest və hekayələrin müəllifidir. Cəmi bir kitabı çıxıb – “Qaraçuxa nağılı”. O kitabı da mən hazırladım ölümündən sonra.

- Siz bir neçə nəfərin elə kitabını hazırlamısınız.

- İyirmiyə yaxın tərtib edib çapa hazırladığım kitab var. İsa İsmayılzadə, Aydın Məmmədov, Vidadi Məmmədov, Tofiq Abdin... Bu mənim üçün, necə deyərlər, yaradıcılıq dediyimiz şeyin bir istiqamətidi. Həm də o adamlar qarşısında vicdan borcumdur. İndi də bir neçə ədəbiyyatda, elmdən haqqı olan adamların kitabını nəşrə hazırlayıram.

- Mətbuatda əvvəlcə məqalələriniz çap olunub, sonra bədii əsərləriniz?

- Mən, əslində, 40 yaşına qədər bədii yaradıcılıqla epizodik məşğul olmuşam. Çapa çalışmamışam, eksperimentlər aparmışam, yazdıqlarımı cırmışam, yandırmışam. 40 yaşa qədər özümü bədii nəsrə hazır hesab etməmişəm. Ancaq sonrakı yazılarım üçün özümü yetişdirməyə çalışmışam. Əsasən publisistika ilə məşğul olmuşam, kinossenarilər, kino araşdırmaları yazmışam. 40 yaşına qədər cəmi 8-10 hekayəm çap olunub. Sonra artıq elə məqam gəlib çatdı, hiss etdim ki, mən böyük ədəbiyyat dediyimiz nəsnəyə hazıram. O romanlar da, hekayələr də, povestlər də, dörd cildlik kino salnaməsi də, səksənə yaxın tərcümə kitabları da mənim 40 yaşdan sonra gördüyüm işlərdir.

- Çox məhsuldar müəllifsiniz. Vaxtı necə bölüşdürürsünüz?

- Mən bir müddət – 1993-cü ildən 2001-ci ilə qədər Müdafiə Nazirliyinin Hərbi Kinostudiyasının baş redaktoru idim. Orda hərbi rejim idi. Hər gün 6-da dururdum, 8-də işdə olmalı idim. Özüm də Qarabağ müharibəsinin veteranıyam, mayor rütbəsində istefaya çıxmışam. O doqquz illik rejim mənə nizamlı və sistemli işləməyi öyrətdi. Sonrakı 25 ildə gördüyüm işlərdə o rejimə borcluyam. Hər səhər 6-da dururam, yarım saatdan sonra işə hazıram. İşlədiyim yerlərdə də rəhbərliyə demişdim, səkkizin yarısı gedirdim. Camaat 10-a, 11-ə gələnə qədər mən xeyli iş görmüş olurdum. Yəni, məhsuldarlığımın arxasında intizamlılıq və sistemlilik durur, başqa ciddi bir şey yoxdu.

- Sizin bu tempdə işləməyinizi ailədə necə qəbul edirlər?

- O cəhətdən xoşbəxtdəm ki, ailəmizdə mənim səltənətimə müdaxilə edən heç kim yoxdur. Nə yoldaşım, nə övladlarım. Hətta sevinirəm ki, yoldaşım kitablarımın heç birini oxumayıb. Uşaqlarım da bilir ki, mənim hansısa kitabım çap olunub. Və həmişə çalışıblar məni işimdən ayırmasınlar, mən öz sistemimlə, intizamımla işləyim. Bu cəhətdən ailəmə minnətdaram, sözün həqiqi mənasında.

- Ailədə davamçınız var?

- Yox, övladlarımın üçü də tamam başqa sahədədirlər. Bir nəvəmin, böyük qızımın qızının ədəbiyyata marağı var, amma mən istəməzdim o yazsın. Çünki bizim şəraitdə, bizim sistemdə hətta kişinin ədəbiyyatda olmağı çox çətindi, qadın üçün isə ikiqat çətindi. Çünki insanı öz anadangəlmə təbii funksiyalarından qoyur. Yəni, hər ikisinin – kişinin də, qadının da Allahdan gələn məsuliyyətləri var. O məsuliyyətləri yerinə yetirməlidir. Əgər yaradıcılıq üçün normal mühitdə yaşasaydıq, buna razılaşardım. Mən görürəm də. Söhbət əsl yaradıcı adamlardan gedir, hamı çox ağır şərtlər altında işləyir, yazır. Əslində, yaradıcılığa o qədər dəxli olmayan adamlar yuxarıdan yapışırlar, çıxırlar, alırlar, düzəldirlər, vəzifədən yapışırlar. Bu da mühitin ədalətsizliyidir. Buna görə də mən ailəmizdə heç kimin ədəbiyyata sırf peşə mənasında maraq göstərməməyinə sevindim.

- Bunda sizin ədəbiyyata gec başlamağınızın rolu ola bilər?

- Yox. Çünki mən 40 yaşına qədər də yaradıcılıqla məşğul olurdum. Yəni, yaradıcılıqla məşğul olmaq başqadı, özünü yazıçı hiss etmək başqa. Mənim üçün bir kriteriya var, bir həqiqət var - insan 40 yaşından sonra formalaşır. Həm fiziki, həm də mənəvi cəhətdən. 40 yaşa qədər həyatı öyrənirsən, dərk edirsən, gördüklərini müqayisə edirsən, süzgəcdən keçirdirsən, pillə-pillə kamilləşirsən. 40 yaşdan sonra özünü yetkin hiss edirsən. Elə dünya ədəbiyyatına baxsaq, eyni şeyi görərik. İstisnaları nəzərə almasaq, əksər yazıçılar nəhəng əsərlərini 40 yaşdan sonra yazıb. Amma, ümumiyyətlə, həm təbiətin, həm də insan təbiətinin qanunudur ki, 40 yaşına qədər insan təkmilləşmə keçir. Peyğəmbərlik də 40 yaşdan sonra verilir, bu da təsadüfi deyil. O yaşa qədər heç yerdə özümlə bağlı yazıçı sözünü işlətməmişəm. Artıq o romanları yazandan sonra özümə hesabat verdim ki, mən yazıram.

- İki bədii, onlarla sənədli filmin ssenarisini yazmısınız. Kinoya marağınız necə yarandı?

- Təhsilimi tamamlayandan sonra müəllimlik üçün yer olmadı, geriyə də imtina kağızı vermədilər, Daşkəsən qəzetində boş ştat var idi, ora göndərdilər. Üç il birtəhər orda yaşadım. Üç ildə dağları tanıdım, insanları tanıdım, təbiəti tanıdım, əslində, mənə xeyri oldu üç ilin. 1983-cü ildə Rüstəm İbrahimbəyovun təklifi ilə Ümumittifaq Kinematoqrafiya Universitetinin sənətşünaslıq fakültəsinə sənədlərimi verdim. Orda qəbul ola bilmədim. Bir yer var idi, iki nəfər getmişdik – şair Həsən Merac və mən. Həsən ikinci imtahandan kəsildi, mən imtahanları verirdim. Bir xanım gəldi Azərbaycandan, adını demək istəmirəm, kino sahəsindəki məşhur adamlardan birinin qızı idi. Mən də ona kömək edirdim, heç nədən xəbərim yox. Sən demə, Həsənlə mən Moskvaya gələndən sonra sonra əlavə müsabiqə keçirib qızı göndəriblər. O rusdilli idi, bir imtahandan yüklsək qiymət alıb keçdi. O qızın əmisi arvadı da Marat Vlasovun kurs yoldaşı olmuşdu - Nadejda İsmayılova. O da təbii ki, Vlasovla danışmışdı. Mən qəbul olmadım, amma bunu təbii qəbul elədim. İki aylıq sənətşünaslıq kursu vardı, qalıb onu bitirdim. Təxminən 40 ildən sonra, dördcildliyi yazanda rəhmətlik Rüstəm İbrahimbəyov o məsələni xatırladı, mənə dedi ki, sevinirəm o vaxt qəbul olmadın. Mən təəccübləndim. Dedi, çünki sən öz yazdığınla öz taleyindən və o insanlardan intiqam aldın. Ora qəbul olsaydın, bunu yaza bilməzdin. Çox müdrik söz idi. Gördüm ki, düz deyir, o intiqam hissi ilə o işi görüb başa çatdırmışam.

- Dediniz, Rüstəm İbrahimbəyovun məsləhətilə getmişdiniz Moskvaya. O vaxt tanışlığınız var idi?

- Kinoya gəlməyin təsadüfi olmayıb. 1977-ci ildə tələbə olanda kinostudiyada həvəskarlar üçün kurslar açılmışdı. Rejissor, ssenarist və kinoşünaslıq ixtisasları. Orda oxumuşdum. Dostlarım da vardı kino sahəsindən. Daşkəsəndə olanda Elxan Qasımovla Yefim Abramov film çəkməyə gəlmişdilər, Əhmədağa Muğanlının ssenarisi əsasında “Çoban bayatı” filmini çəkirdilər. İkinci rejissoru da tanıyırdım, operator Nizami Abbası da, baş operator Zaur Məhərrəmovu da. Qrupla qaynadım-qarışdım, bələdçi kimi əlimdən gələni etdim. Kiçik bir epizodda da çəkildim Şahmar Ələkbərovla bir yerdə. Sonra aktyorlar haqqında, həmçinin, Firəngiz Mütəllimova, Fərhad Manafov, Zaur Məhərrəmov, Nizami Abbas haqqında silsilə portret yazılar yazdım. Rüstəm müəllimin yaradıcılığı haqqında da böyük bir araşdırma yazmışdım. O da oxumuşdu və Zaur Məhərrəmova demişdi ki, Nərimanı göndərək, təhsil alsın. Beləcə, həmin müsabiqədə iştirak etdim.

- Dörd cildlik Azərbaycan kinosu salnaməsi necə yarandı?

- 1989-cu ildə Gürcüstandan Bakıya gəldim. O vaxt “Kino yenilikləri” qəzeti və “Yeni filmlər” jurnalı açıldı. O jurnalda məsul katib idim. Təbii ki, hər nömrədə yazılar yazırdım. Araşdırma, portret, məqalə və s. 1991-ci ildə Azərkinovideo istehsalat birliyində Oqtay Mirqasımov sədr idi. O, başda Rəhman Bədəlov olmaqla sədrin yanında qrup yaratdı ki, Azərbaycan kinosu ensiklopediyası hazırlansın. Məni də o qrupa dəvət etdilər. Amma o elə ideya kimi qaldı, çünki koordinasiya yox idi, maraq yox idi, sonra da iqtisadi çətinliklər oldu. Mən öz üstümə düşənləri inersiya ilə işləyirdim. Bilmirdim sonra nə olacaq. 1991-1993-cü illərdə Azərbaycan Dövlət Ədəbiyyat və İncəsənət arxivində şöbə müdiri işlədim. Təsəvvür elə ki, axtarış həvəsi olan adam sənəd dəryasının içinə düşür. Allah üzümə baxdı, qadağa olmadı. Ordakı Azərbaycan kinosu tarixi haqqında sənədlərin surətini çıxarıb yığdım arxivimə. Onu da inersiya ilə elədim. Sadəcə heyfim gəlirdi ki, bu sənədlərdən heç kimin xəbəri yoxdur. Sonra Müdafiə Nazirliyində işlədim, sonra Lider TV-nin “Azərbaycan” redaksiyasında, sonra “Ulduz” jurnalında, “Xəzər” jurnalında, “Qanun” nəşriyyatında işlədim. “Qanun”dan sonra beş il işsiz qaldım. Çıxılmaza düşmüşdüm. İş təklif edən yox, gedirsən, müxtəlif bəhanələr gətirirlər... Mən də Rüstəm müəllim demişkən, taledən acığımı çıxmaq üçün o sənədləri sistemləşdirib yazmağa başladım ki, haçansa lazım olar. Həmin boşluqda salnamənin 80 faizini yazdım. Üç cild idi əslində. Azərbaycan kinosu yaranandan 1990-ıncı ilə qədər. Əli İsa Cabbarov vasitəsilə Rüstəm müəllimə xəbər çatdı, mənimlə görüşdü, dedi, bir il gec olsun, amma bunun 4-cü cildini də, müstəqillik dövrünün kinosunu da yaz. Sən yazmasan, heç kim yazmayacaq. O cildi də altı aya yazdım. Məni bura inersiya gətirdi, qabaqcadan qabağıma məqsəd qoymamışdım. Mənim, əslində, bütün kitablarımın əsasında inersiya durur. Fövqəltəbii bir qüvvənin istiqamətləri. Ona görə əvvəlcədən plan qurmuram. Romanlarım da elədi. Hər romanımın 30-40 illik hazırlıq tarixi var. Oxumuşam, qeydlər eləmişəm, qəfildən görmüşəm ki, mən artıq bunu yazmağa hazıram.

- Əsərləriniz üçün də araşdırmaları sistemli şəkildə aparıb qeydlər edirsiniz?

- Qabağıma məqsəd qoymuram. Mənim üçün fakt yox, mahiyyət əvvəl gəlir. Yəni mən o kitabları oxuduqca ordan elə şeyləri seçib qeyd eləmişəm ki, bu mənə lazım olacaq. “Yolçu”, “Qurban”, “Taclı”, “Şəms”, “Könül elçisi” – hamısı elədir. Təxminən, paralel olaraq otuz illik araşdırmanın, mütaliənin nəticəsidir.

- Sizdən oxuduğum birinci roman “Qurban” olub. Orda “Əli və Nino” romanının Çəmənzəminlinin yazdığı fikrini müdafiə etmisiniz. Amma bu mübahisə hələ də gedir.

- Heç bu mübahisələrin sonu olmayacaq da. Ritorik sual deyil, artıq əfsanədir, əfsanənin də sonu olmur. Sonu olsa, maraqsız olar. Əfsanə kimi qalsa, daha yaxşıdır. Əslində, mənim üçün vacib olan nə “Əli və Nino” romanının problemidir, nə də Çəmənzəminlinin. Mən orda zamanın mənzərəsini yaratmağa çalışmışam. Buna da nə qədər nail olmuşam, bilmirəm.

- Tərcümə fəaliyyətinə necə başladınız?

- Tərcümə mənim üçün yazmaq məşqlərindən biri idi. Tərcümə vasitəsilə o yazıçıların ruhunu, üslubunu, mətnin ovqatını tutmağa, əks etdirməyə çalışırdım. Tərcümə mənə çox şey öyrətdi. Tərcümə həm də məni kökdən düşməyə qoymayan sahədir. Yəni mən öz yazılarımı yaza bilməyəndə sistemli şəkildə tərcümə edirəm. Yaradıcılıq intuisiyası çox zərif və çox dəymədüşər bir şeydir. Hissiyyatı bir qədər itirmdinmi, onun üstünə qayıtmaq yazan adam üçün çox çətin olur. Məsələn, mən bir həftəlik, on günlük səfərə gedəndə qayıdıb yazılarımın üstündə oturmaq üçün, o abu-havanı yaratmaq üçün çox güc sərf edirəm. Ona görə də, tərcümə etməkdə mənim birinci məqsədim özümü kökdən düşməyə qoymamaq idi. Prezidentin 150 cildlik Dünya ədəbiyyatı seriyasının çap olunması ilə bağlı fərmanı çıxdı. Kamal Abdulla məni də dəvət etdi ora, 8 kitab çevirdim həmin seriyadan. Kamal müəllim məni o layihəyə dəvət edəndən sonra isə gördüm ki, özümü peşəkar tərcüməçi kimi aparmaqdan başqa yoplum yoxdur. Ondan sonra nəşriyyatlarla işləməyə başladım. Sifariş olanda nəşriyyatlardan asılı olursan. Sifariş olmayanda isə yazmaq istədiyim, ancaq yaza bilmədiyim əsərləri tərcümə edirəm. Arxivimdə iyirmiyə yaxın hazır tərcümə kitabı var. Nə vaxt çap olunacaq, ömrüm çatacaq, ya yox, bilmirəm. Amma o əsərləri mən içimdən keçirmişəm, hər birinin altına imzamı qoymağı özümçün xoşbəxtlik hesab edərdim.

- Əgər özünüzü yazıçılığa hazır hiss etməsəydiniz, sırf tərcümə ilə məşğul olacaqdınız?

- Yəqin ki, çünki başqa çıxış yolum qalmayacaqdı. Yaradıcılıq elə şeydi ki, insanın iradəsindən kənardadır. Əgər yazıçı kimi yolumu tapmasaydım, təbii ki, içimdəki sıxıntınmı tərcümələrlə birtəhər öldürəcəkdim. Çünki əlimdən başqa heç nə gəlmir.

- Bir az Gürcüstanda işlədiyiniz dövrdən danışardınız. Bizim ədəbi mühitlə oranın ədəbi mühitinin fərqi nələr idi?

- Çox maraqlı məsələdir bu. Xoşbəxtliklərimdən biri də Gürcüstanda böyüməyimdir. Gürcü dilini bilirəm, qəzetdə işləyəndə də gürcü ədəbiyyatı ilə, gürcü mədəniyyəti ilə çox yaxından tanış oldum. Orda sərgilərə, tamaşalara getmək, yeni filmlərə baxmaq başlıca vəzifəm idi. O mühit mənə çox şey öyrətdi. Mən orda Rezo Çxeidze, Tenqiz Abuladze, Sergey Paracanov, Qoderzi Çoxeli, Otar İoseliani ilə tanış oldum. Rəssamlarla tanış oldum. O mühit mənə ədəbiyyata başqa gözlə baxmağı öyrətdi. Təxminən onda 25-30 yaşlarında idim. O beş illik dövr mənə çox böyük məktəb oldu. Əvvəlcə elə bilirdim ki, ədəbiyyat gözəl hekayət yazmaqdır. Bir qədər sonra gördüm, yox, ədəbiyyat dilin imkanlarından istifadə etməkdir, dil oyunlarını bacarmaqdır. Buna görə yazı dilimi cilalamaqla məşğul oldum. Qırx yaşında isə başa düşdüm ki, ədəbiyyat ruhi ovqatdır, insanın ruhi ovqatını sözə çevirməkdir. Bunun içində yaxşı əhvalat olsa, daha yaxşı, dilin imkanlarından istifadə edə bilsən, daha da yaxşı. Bizim ədəbiyyatda baxırsan, doxsan faiz yazıları oxuyursan, əhvalat var, dil də hərədə bir cürə, amma içində ruh yoxdur, mətn ölüdür. Ona görə də mənə elə gəlir ki, əksər qələm sahibləri - məşhuru, ya qeyri-məşhuru - ədəbiyyatın nə olduğunu bilmirlər. Bircə xüsusiyyətləri odur ki, yazmağı bacarırlar. Mətnin içində, təsvir edilən hadisələrin içində zamanın portreti yoxdursa, o mətnlər ölü mətnlərdir. Orhan Pamuk niyə sevilir? Hər əsərinin içində dövrün şirəli, dadlı abu-havası var. Hər bir sevilən yazıçının əsərlərində bu var. Gürcü ədəbiyyatı o mərhələni çoxdan keçib. Hələ yetmişinci illərdən. Azərbaycan ədəbiyyatı, çox təəssüf ki, həmişə dünyanın ədəbi tendensiyalarından qıraqda qalıb, əlahiddə ədəbiyyat ikimi fəaliyyət göstərib. Müəyyən hüdudlardan kənara çıxa bilməyib.

- Sizcə bunda Azərbaycanın şərqə, Gürcüstanın qərbə yaxın olmağının rolu var?

- Yox. O yaxınlığın rolu, əslində, həlledici deyil. Qırğızlar qərbə bizdən də uzaqdı, amma ordan Çingiz Aytmatov çıxdı, Qazaxıstandan Oljas Süleymenov, Türkiyədən Orhan Pamuk, Elif Şafak, Ahmet Ümit, İskəndər Pala. Hamısını Avropa oxuyur, tərcümə edirlər. Başlıca problemlərdən biri nədir? Biz dünyaya çıxmaq üçün təşəbbüs göstərmədik. Adi bir faktı deyim. O vaxt Moskva vasitəsilə dünyaya çıxmaq olurdu. Biz Moskvada öz ədəbi lobbimizi yarada bilmədik. Tərcümə olunan əsərlər ədəbi kriteriyalardan çox aşağı olurdu. Əsərləri ruscaya tərcümə olunmuş tanış yazıçılar var idi, fəxr edirdilər ki, mən filan tərcüməçiyə bir şaqqa ət apardım, çaxır apardım, tərcümə etdilər. Biz bu yolla dünyaya çıxmağa çalışmışıq. Amma gürcülər çox elitar ədəbi lobbio yaratdılar. Leonid Ebonaidze “Drujba narodov” jurnalının baş redaktoru oldu. Gürcülər öz kadrlarını Moskvaya qaldırdılar və onların hesabına ruscaya tərcümə olundular, ordan da Avropaya çıxdılar. Otar Çiladze 1999-cu ildə Nobelin əsas nominantlarından biri oldu. Onda siyasi səbəblərdən Günter Qrassa verdilər mükafatı. Bayaq adını çəkdiyim Qoderzi Çoxelinin 30 yaşında Almaniyada kiyabı çap olunmuşdu. Revaz İnanişvili, Quram Pancikidze də Nobelə nominant göstərildi. Onlar ağıllı şəkildə yaratdıqları lobii vasitəsilə qərbə çıxdılar və müstəqillikdən sonra da qərbdən əllərini çəkmədilər. Biz indi fəxr edirik ki, Özbəkistanda çap olunuruq. Türkiyənin dükanlarını doldurmuşuq ağzına qədər, oxuyan da yoxdu, sözün həqiqi mənasında. Ədəbi arenaya çıxmaq yöndəmimiz düzgün olmayıb, hələ də yanlışdır.

- Yeni nəsil ədəbiyyatçılardan razısınız?

- Mən ortada çox görünməsəm də, hamını izləyirəm, kimin kim olduğunu da bilirəm. İndiki cavanlarınm əsas problemi tələsməkdi. Baxırsan, 22 yaşı var, roman yazıb. Onun roman yazması elə bir romanın mövzusudu. Hamı roman yazmağa çalışır, ortaya roman qoyur. Roman nəsrin son dayanacağıdır, sən hələ ortadakı dayanacaqları keç, sonra romana çatarsan. Onu da necə gəldi keçmək olmaz, qaydası var. Çox istəyərdim, cavanlar tələsməsinlər. Şukşin deyirdi ki, nasirlik ağır əkinçi zəhmətinə oxşayır. Nəsr yazmaq üçün səbr lazımdı, oturmağı bacarmaq lazımdı, öz məhsulunu yetişdirmək üçün təpərin olmalıdı. Əksəri təkamül mərhələlərini tez keçməyə çalışır və tez də tükənib ədəbi potensiallarını itirirlər. Ədəbiyyat çox qısqanc şeydi. Eləsi var ki, səhər şeirini paylaşır, günorta hekayəsini, axşam da tərcüməsini. Hələ araya essedən-zaddan da salır. Ədəbiyyata bu cür münasibət təəssüfləndiricidir. Təbii ki, bu proses hər yerdə baş verir, Türkiyədə də, Gürcüstanda da. Bu axının içindən təmkinli, daxilində ədəbiyyat odu olanlar axıra qədər gedib çıxacaqlar. Ədəbiyyat Allahın insana verdiyi nəfəsdir. O nəfəsi ölçü-biçili, qənaətlə işlətsən, axıra qədər gedəcəksən.

- Müasir dünyada ədəbiyyatın yerini harada görürsünüz?

- Sosial şəbəkələr ədəbiyyatın meydanını qismən daraldıb. Amma məncə, iki şey ölməyəcək: ədəbiyyatın yaranması və ədəbiyyatın oxuculara kitab şəklində çatması. Çünki bunsuz cəmiyyətin həyatı çox darıxdırıcı və yarımçıq olar. Ədəbiyyatda yeni cərəyanlar, yeni yollar, üslublar yaranacaq və ədəbiyyat həmişə yaşayacaq. Çünki yaradıcılıq, əslində, Yaradana, Allaha şərik olmaqdır. Sən də yaradıcısansa özünü Allaha şərik hesab edirsən. Və Allahlıq iddiası da insanın içində həmişə olacaq. Kimi bunu yazmaqla büruzə verir, kimi rəsm çəkməklə, kimi rəqs etməklə.

- “Xəzər” jurnalı bərpa edildi. Hədəfləriniz nələrdir?

- Azərbaycan Tərcümə Mərkəzi 10 illik fəaliyyətdən sonra Prezidentin Sərəncamı ilə ləğv edildi. Belə məsləhət oldu ki, altı nəfəri – Saday Budaqlı, Etimad Başkeçid, Salam Sarvan, Mahir N.Qarayev, Yaşar Əliyev və mən - ADU-ya göndərdilər və məsləhət gördülər ki, jurnalın nəşrini bu heyətlə orda davam etdirək. Kamal müəllim bizi çox böyük ürəklə qəbul etdi. Jurnal öz profilini saxlayacaq, sadəcə olaraq, jurnalın materialları arasında bir az elmi materialların sayı çoxalacaq, tərcümə sənəti, tərcüməşünaslıqla bağlı materiallar çox gedəcək, bundan başqa, tələbələrin debüt tərcümələrini daha çox nəzərə almağı planlaşdırmışıq ki, gələcək üçün tərcüməçilər yetişdirməkdə stimul olsun. Jurnalın əhatə dairəsini genişləndirmək, başqa universitetlərdən də müəlliflər cəlb etmək də hədəflərimiz siyahısındadır. “Xəzər”i Azərbaycan tərcümə mühitinin mənzərəsini yaradan jurnala çevirməyə çalışacağıq.

Söhbətləşdi: Həmid Piriyev

Fotolar: Afiq Ağakişizadə

Estetik əməliyyatı zamanı ölən qadınlar | ÖLÜMLƏRİN SƏBƏBİ NƏDİR? Məni xilas edin deyib kömək istədi, ölümünü qızından gizlətdilər - Xanım Qafarova "Maykl" filmi yenidən təxirə salındı - Səbəb
seeBaxış sayı:29
embedMənbə:https://kulis.az
0 Şərh
Daxil olun, şərh yazmaq üçün...
İlk cavab verən siz olun...
newsSon xəbərlər
Günün ən son və aktual hadisələri