Şəlalə Camal: Mən özüm yıxılmadım ki...

"Özü yıxılan ağlamaz"- deyirdilər
Mən özüm yıxılmadım ki...
Məni yıxan sən oldun.

Libasın sevgidən oldu
Əslin xəyanət deyildi?!
Gəzdiyim eşq yollarında,
Ayağımı büdrətdin.

Uşaqtək sevinirdim
Şirin yalanlarına...
Sığal, tumarlarına...
İndi oyuncağını itirən 
Həmin o uşağam mən.

Küsülüyəm parka da...
Küsülüyəm hamıya.
Söylə, kimdir günahkar?
Bu seçimi mən etdim?
Ya sən vəfasız çıxdın?

Qəlbimdə oyuncaq səsini
Artıq heç nə əvəz etmir,
Sükutun taxt qurduğu yerdə
Bir avaz, bir səs… gəlmir.

Önümdə aynalar da susur, 
Sükut səni xatırladır,
Əllərimə toxunan yel belə
Adını pıçıldayır,
Yenə səndən danışır…

Sən isə…,
Mənim göz yaşlarımla suladığım
O sevgini tapdaladın,
Bu saf, müqəddəs bir eşqə
De, niyə layiq olmadın?

Suallarım məni, boğur,
Cavabını da bilmirəm.
Söylə, susma...

Bu yıxılmanın adı nədir?
Yoluma daş qoyan kimdi?
Qismət deyib susummu?
Ya qəlbimə sahib çıxım?!