Sən yeri dəyişməyən məhəbbətimsən

"Səni sevməyi bir bilsən, necə sevirdim... Baxışının hər küncündə bir dünyam var idi. O dünyam ki, səni alıb aparırdım ucu-bucağı görünməyən uzaq sahillərə. Yenə də yol gedirik səninlə, mənim körpə mələyim. Səni yenə sevməyi çox sevirəm. Amma indi elə bil bir az gücüm tükənir, axı. Qorxuram sanki, əlini buraxsam, daha yoluma davam edə bilməyəcəm. Ayaqlarım elə bil yorulub, nədi... Amma var-qalan gücümlə yenə də dayanmağa çalışıram, mələyim".

Axşam.az xəbər verir ki, bu sözləri Əməkdar artist Aybəniz Haşımova bloger qızı Aynişan Quliyeva ilə bağlı paylaşımında yazıb. O, sözlərinə belə davam edib:

"Bu şəkli çəkdiyim günü yaxşı xatırlayıram. "Aynim, dayan, şəklini çəkim", dedim. Hər addımının bir rəsmi var könlümdə. Hamısının adı "Səni sevirəm"di. Səni heç kim mənim kimi sevə bilməz, körpəm. Sən mənim üçün heç vaxt yeri dəyişməyən məhəbbətim, son ümidim, pənahım, əlimdən var gücü ilə yapışan, məni gücüm tükəndikcə yıxılmağa qoymayan yol yoldaşım. Kaş ki, bütün yola çıxdıqlarımız əlimizdən beləcə yapışa. Bizi yarı yolda qoymaya. Amma yox! Həyatın amansız qanunu var. Bir gün kimsə, istəmədən də olsa, əllərimizi buraxacaq. Mənim kimi... Deyəsən, axı, gedə bilmirəm, daha balam. Çox çalışıram... Amma yavaş-yavaş deyəsən, yaş öz sözünü deyir.

O körpə əllərin... Axı, mən hələ böyüməmişəm... Yolun hələ tam yarısıdı, hələ qarşıda çox keçəcəyimiz yollar, çaylar, dənizlər, tufanlar, yağışlar, çovğun qarlar, boranlar var...
Sənsiz neylərəm? "Əlimi buraxma" – deyir... Amma mən istəmirəm ki, yavrum bunu bil... Dünyanın amansız hökmü budur. Biz bunu istəməsək də, belədir Atalar, analar, kimsələrimiz bir gün harasa gedir.

Amma darıxma, yavrum... Bir az gücüm qalıb, tam tükənməyib. Hələ ki, dayana-dayana da olsa gedirəm işıqlı-qaranlıqlı dünyanın sayğacı ilə. Gah dayanır, gah da ildırım sürəti ilə keçir zamanı. Beləcə, gedirik səninlə uzun ömür yolunu, mənim mələyim.

Bu günə qədər sağ əlinlə tuturdun əlimdən, yavrum. İndi isə hər iki əlinlə tut əlimdən, yaxşı".