Səs yazmaq, video və ya şəkil çəkmək adi hala çevrilib

Son vaxtlar müşahidə edirəm ki, insanların bir-birinə etibarı qalmayıb. Hətta uzun illər dostluq edən insanlar belə, ən xırda bir sözə, bir söhbətə görə bir-birindən şübhələnə bilirlər. 

Hamının əlində telefon- səs yazmaq, video və ya şəkil çəkmək adi hala çevrilib. Hər tərəf kameradır. İnsanlar sanki “Truman Show” filmində yaşayır.

Evdən çölə çıxmaq istəməyənlərin sayı artır. Bu, özünü qoruma instinktidir — sanki bayırda təhlükə varmış kimi. Bəziləri bu vəziyyətdə depressiyaya düşür.

İndiki dövrdə kiməsə pislik etmək çox asandır. Şər və böhtana hamı daha tez inanır. Bir insan haqqında mənfi fikir formalaşdırmaq və başqalarını inandırmaq indi çox asandır.

İnsanların əksəriyyəti artıq göstəriş üçün yaşayır. Maddiyatla dəyərli görünməyə çalışırlar. Pul və var-dövlət sahibi olanlar, onların ətrafına toplanan yaltaqlar sayəsində özlərini vacib və dəyərli hesab edirlər. Halbuki baxırsan ki, nə beyin var, nə də qəlb — hər şey yalnız nümayiş üçündür. Sanki həyatları bir mesajdan ibarətdir:

“Baxın, mən necə yaşayıram.”

Amma anlamırlar ki, əslində özləri üçün yaşamırlar.

Özü üçün yaşamaq —

gözütox olmaqdır,

başqalarının fikirlərindən asılı qalmamaqdır, hiss etdiyin kimi yaşayıb, danışıb, hərəkət etməkdir.

Başqalarında səhv axtarmamaqdır.

Təbiətin gözəlliyindən zövq almaq, ev heyvanlarını göstəriş üçün yox, sevgi və qayğı üçün saxlamaqdır və sair.

İnsanların qəlbində sevgini qorxu, etibarsızlıq və şübhə əvəzləyib…

Nura Suri