Üçrəngli bayrağımız Zəfərin canlı nişanəsidir

Noyabrın 9-u sadəcə bir dövlət bayramı deyil. Bu, hər bir Azərbaycan övladının ürəyindən qoparıb göyə ucaltdığı müqəddəs bir and, bir Qəhrəmanlıq Yeminidir. Ulu Öndər Heydər Əliyevin dediyi kimi, o, sadəcə bir parça deyil; o, Vətənin döyünən ürəyi, canı və qanıdır. Bayrağın taleyi əsrlərin fırtınasında batıb-çıxmış, lakin heç vaxt ölməmişdir. Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin (AXC) qurulduğu 1918-ci ilin 9 Noyabr tarixi, bayrağın yalnız bir rəmz deyil, həm də dərin ideoloji manifest kimi qəbul edildiyi gündür. AXC hökuməti hələ iyun ayında fərqli bir rəmz qəbul etsə də, milli istiqlal ideologiyasının bütün prinsiplərini əhatə edən simvol axtarışı 9 Noyabrda sonlandı. Həmin gün, görkəmli mütəfəkkir Əli Bəy Hüseynzadənin düsturu əsasında, üçrəngli bayrağımız rəsmiləşdi. Bu, nə qədər kiçik bir hadisə olsa da, əslində gənc respublikanın ruhunun kodlaşdırılması idi. Mavi rəngində Türkün əzəl kökünü, qırmızı rəngində müasir dünyagörüşünü (tərəqqini), yaşıl rəngində isə İslamın sönməz nurunu daşıyan bu bayraq, AXC-nin Türkçülük, müasirlik və islamçılıq kimi fundamental dəyərlərə sadiqliyini bütün dünyaya bəyan etdi.

Lakin bu azadlıq nəfəsi qısa sürdü. 1920-ci ildə, müstəqilliyin işığı söndükdə, o da ürəklərdə gizləndi, nəfəslərdə yaşadı. Nəhayət, 1990-cı ilin soyuq noyabrında, hələ zülmət çəkilməmişdi. Məhz o gün, Naxçıvanın qeyrətli Ali Məclisində, Ulu Öndər Heydər Əliyevin cəsarətli və sarsılmaz iradəsi ilə bayraq yenidən işığa qovuşdu. Bu, açıq meydanda deyil, dövlət binasının daxilində, kommunist rejiminin son nəfəsləri altında qəbul edilən bir qərar idi. Ulu Öndərin dediyi kimi: “Bu bayrağı sessiyanın salonuna gətirdik, başımızın üstünə vurduq.” Bu, gələcək müstəqil Azərbaycanın təməlinə qoyulan ilk azadlıq daşı, cəsarətin ilk qığılcımı idi. Bayraq o gündən, sükutun içində bütün Azərbaycana qayıdış fəryadını yetirdi.

Bayraq qayıtmışdı, lakin hələ yarımçıq idi. Qarabağ nisgili bu üç rəngin hər birinə hopmuşdu. Müzəffər Ali Baş Komandan İlham Əliyev bu həsrəti hər kəsdən dərindən hiss edirdi. O, hələ Bayraq Meydanının açılışında tarixi bir əhd vermişdi: “Bizim bayrağımız canımızdır, ürəyimizdir. Milli Dövlət bayrağımız... Şuşada dalğalanacaqdır.” Vəd yerinə yetməli idi. 2020-ci ildə, qırx dörd gün davam edən Qəhrəmanlıq Dastanı yazıldı. Azərbaycan əsgəri Şuşaya doğru gedəndə, sanki bayrağın hər zolağı onların yolunu işıqlandırırdı. Onlar bayrağı qollarında deyil, qeyrətlərində, qanlarında və Vətən sevgilərində gətirdilər. Və nəhayət, 8 Noyabr. Şuşa dağları titrədi, hər bir daşı əsgərin nəfəsini hiss etdi. O gün, qələbənin müjdəsi kimi, üçrəngli bayraq qədim Pənahəli xanın yurdunda, Cıdır düzünün əbədi qürur zirvəsində ucaldıldı. Bu, nə parça, nə də sap idi; bu, bütün bir millətin ruhu idi ki, öz əbədi yurduna qayıdırdı.

Bu gün, noyabrın 9-u, biz hər yerdə–BMT qərargahında, beynəlxalq arenalarda və ən əsası, işğaldan azad edilmiş hər qarış torpaqda dalğalanan bu şanlı rəmzi salamlayırıq. Bayrağımız artıq yalnız bir varislik rəmzi deyil, Müzəffər Ali Baş Komandan İlham Əliyevin rəhbərliyi ilə qazanılan Zəfərin canlı nişanəsidir. Ulu Öndərin əbədi vəsiyyəti bu gün Qalib Azərbaycanın reallığıdır: “Bu yüksəkliklərə qalxmış bayraq bundan sonra heç vaxt enməyəcəkdir.” Qoy bu Bayraq əbədi dalğalansın, hər birimizin canında və qəlbində azərbaycançılıq məfkurəsini sonsuza qədər yaşatsın!

Gülər Sultanzadə

YAP Yasamal rayon təşkilatının fəal üzvü