Göyçaylı qazi Asif Məmmədov: Mənim əsl doğum günüm 25 oktyabrdır

Göyçay, 16 oktyabr, Rəşad Türkoğlu, AZƏRTAC

44 günlük Vətən müharibəsi başlayanda Azərbaycanın hər guşəsində bir ruh yüksəlişi yaşanırdı. Peşəsindən, yaşından, sosial vəziyyətindən asılı olmayaraq hər kəsin qəlbində eyni duyğu - Vətənə xidmət arzusu alovlanmışdı. Hər kəsin ürəyində tək bir məqsəd vardı: torpaqları azad etmək. Silaha sarılan minlərlə igid oğullardan biri də Göyçay rayonunun Şahsoltanı kənd sakini, müharibə iştirakçısı Asif Məmmədov idi.

1995-ci ildə sadə kəndli ailəsində dünyaya gələn Asif uşaqlıqdan Vətən sevgisini anasının dilindən eşidib. “Torpaq müqəddəsdir, oğul,”- deyən anasının sözləri onun yaddaşına həkk olunub. 2013-cü ildə hərbi xidmətə yollanan gənc Asif Vətənə xidmətin nə qədər böyük məsuliyyət olduğunu orada daha dərindən anlayır. Xidmətdən qayıdanda isə içində qəribə bir hiss yaranır, sanki hansısa borcunu ödəməyibmiş kimi. 2020-ci ilin iyul döyüşləri, general Polad Həşimovun şəhid xəbəri... O gün Asifin içindəki boşluq qəti bir qərara çevrilir: könüllü şəkildə orduya yazılır. “Bilirdim ki, bu, sadəcə bir müharibə deyil, haqq davasıdır”, - o deyir.

29 sentyabr səhəri – yaddaşına əbədi həkk olunan gün. Füzulinin Yuxarı Əbdürrəhmanlı kəndində ilk atəş səsi və o an irəliləmə əmri gəlir. Tank taboru düşmənin illərlə qurduğu Ohanyan səddini yarır.

“Əsgərlər ölümün üzərinə gülə-gülə gedirdi. Heç kim bir addım da geri çəkilmirdi”, - Asif o anları danışarkən baxışları uzaqlara dikilir. Gözlərində həm o günlərin barıt qoxusu, həm də qüruru görünür.

“Səngərdə əsgərlər bir ailə kimi idi: biri yaralananda digəri onu daşıyır, şəhid olanın silahını başqası götürüb döyüşə davam edirdi. “Orada çörəyini bölüşdüyün hər kəs sənin doğma qardaşına çevrilirdi”, - deyə Asif xatırlayır.

Səhərə yaxın düşmən böyük qüvvə ilə hücuma keçməyə cəhd edir. Qanlı döyüşdə Asif yaralanır. Hərəkətsiz vəziyyətdə səngərdə qalan gənc əsgəri iki döyüş yoldaşı - Vaqif Hüseynov və Toğrul Hacıyev xilas edir. Onlar sonradan şəhid olurlar.

“Anam məni bir dəfə dünyaya gətirib, Vaqiflə Toğrul isə ikinci dəfə”, - deyir Asif. Bu səbəbdən 25 oktyabrı özünün ikinci doğum günü hesab edir.

Müharibədən sonra Asif aldığı yara səbəbi ilə əlillik dərəcəsi alıb, mənzillə və sosial dəstək proqramları ilə təmin olunub. Bu gün o, üçotaqlı evində həyat yoldaşı, iki qızı və bir oğlu ilə yaşayır.

Sinəsində daşıdığı medallar - “Cəsur döyüşçü”, “Cəbrayılın azad olunmasına görə” və “Füzulinin azad olunmasına görə” onun üçün sadəcə təltif deyil: “Bu medallar mənim üçün Vətən qarşısında borcumu yerinə yetirməyimin rəmzidir”, - deyir qazi.

Həyat onu bir daha sınağa çəkib. Amma o, bu ağrılardan güc alıb: “Mənim qismətim yaşamaq və şəhidlərimizin adını yaşatmaqdır. Ən böyük arzum odur ki, övladlarımız bir daha müharibə görməsin”.

Evindən ayrılarkən onun son sözləri uzun müddət yadda qalır: “Mənim əsl doğum günüm o gündür ki, Vaqiflə Toğrul məni səngərdən çıxardılar. O gündən sonra həyatın hər nəfəsini daha çox qiymətləndirirəm”.