Nifrətin fəlakəti və lənət qazanan aqibəti

İmran BƏDİRXANLI,
[email protected]

...Böyük və kiçik cinayətlərin, fərdi və bəşəri günahların yaranmasının, törədilməsinin səbəb-motiv anatomiyasının kökündə nifrətin dayandığını söyləyə bilərik. Düşüncədəkinin əmələ çevrilməsinin, niyyətdən konkret hərəkətə keçilməsinin yönəldici katalizatoru rolunda nifrətin çıxış etməsi mütləq şəkildə ağır fəsadlara, faciələrə gətirib çıxarır. Belə cinayətlərin cəzası da ağır olur.

Sülh və bəşəriyyət əleyhinə cinayətlər, terrorizm və çoxsaylı digər əməllərdə təqsirləndirilən Ermənistan vətəndaşlarının məhkəmə prosesində deyilənlərə, göstərilənlərə baxanda, istər-istəməz, vaxtilə baş verənlərin nüvəsində məhz hayların türklərə olan nifrətinin gizləndiyi qənaətinə gəlirik. Bu, Ermənistan hakimiyyətinin son 30 ildə keçdiyi “nifrət yolunu müşayiət edən” əyani sübutlara söykənir. Məhkəmədə 1992-ci ildə Şuşanın işğalının əsl mahiyyətinə işıq salan videogörüntülər nümayiş etdirilib. Videomaterialdakı bir məqamı ayrıca qeyd etmək istərdik.

...Hayların danışıqlarından anlaşılır ki, Şuşanı ələ keçirməkdə məqsəd, sadəcə olaraq, onu nəzarətə götürmək yox, bu şəhəri “həşəratlardan” təmizləməkdir. Erməni yaraqlısı fikrini məhz belə ifadə edir. Bu dəhşətli sözlər təcavüzkarın nifrətə köklənən qeyri-insani təbiətini, niyyətini ortaya qoymaqla, kütləvi qətlin hüquqi baxımdan soyqırımı kimi qiymətləndirilməsini təsdiqləyir. Bu fakt bizə heç də təəccüblü gəlmədi. Ərazilərimizin işğalı Ermənistan dövləti tərəfindən həyata keçirilib və bu akt onun nifrəti qızışdırması, etnik təmizləmə siyasəti ilə müşayiət olunub. Yəni, nifrət təbliğatı nəinki rəsmi səviyyədə aparılıb, rəsmi İrəvan tərəfindən tanınıb. Ermənistanın rəsmi təbliğatı hayların gözündə azərbaycanlıların düşmən obrazını yaratdı ki, bununla “düşmənin” fiziki məhv edilməsi planlarına haqq qazandırıldı. Hay şovinizminin daşıyıcıları olan dövlət xadimləri, ideoloqlar “azərbaycanlılarla ermənilərin birgə yaşayışının mümkünsüzlüyünü” bəyan etməklə, bundan qorxduqlarını açıq şəkildə bildirdilər.

...1993-cü il iyulun 23-də Ermənistanın birinci prezidenti Levon Ter-Petrosyan Ağdam şəhərinin işğalı ilə bağlı “Yerkrapa” terror təşkilatının üzvləri qarşısında çıxışında azərbaycanlıların Ermənistandan qovulmasına sevindiyini bildirib. Bu etiraf, keçmiş Yuqoslaviyada müharibə canilərinin məhkəməsində olduğu kimi, beynəlxalq hüquqda vacib sübut kimi qəbul edilməlidir. Daha sonra ikinci prezident Robert Köçəryanın təqdim etdiyi “etnik uyğunsuzluq” tezisi azərbaycanlılara qarşı hay təfəkküründəki nifrətin dərinliyini göstərmiş oldu. Onun sözləri Ermənistanın dövlət səviyyəsində millətlərarası nifrəti qızışdırmasının açıq etirafı idi. Üçüncü prezident Serj Sarkisyanın britaniyalı jurnalist Tomas de Vaala müsahibəsində Xocalı soyqırımı ilə bağlı dedikləri, ermənilərin hədə-qorxu ilə dinc azərbaycanlılara qarşı kütləvi qırğın törətdiyini etiraf etməsi də bu mənada əhəmiyyətli deyil. Bu, müstəqil Ermənistanın ilk üç prezidentinin – Ter-Petrosyan, Köçəryan və Sarkisyanın nifrətə bələnmiş etnik düşmənçilik siyasətinin təbliği və təşkilində fəal iştirak etdiklərini bir daha sübuta yetirir.

...Əgər nifrət İrəvanın siyasətinin əsas hərəkətverici qüvvəsinə çevrilməsəydi, Ermənistan ordusu Azərbaycanın şəhər və kəndlərini işğal edərkən qeyri-insani rəftara, vandallığa yol verməzdi. XX əsr soyqırımlarının tarixi – Ruandada, Srebrenitsada – kütləvi qətllərin katalizatoru kimi dövlətin nifrət təbliğatını göstərir. Torpaqlarımızın işğalı və azərbaycanlılara qarşı törədilən soyqırımı aktları eyni zəncirin halqalarıdır. Bu gün Bakı Hərbi Məhkəməsində nümayiş etdirilənlər Azərbaycan xalqına qarşı törədilmiş ən ağır cinayətlərin motivini və həqiqətləri gün işığına çıxarır. Bu əyani sübutlar cinayət işinin cildlərində qalmamalı, Ermənistanın Azərbaycana qarşı təcavüzü, etnik təmizləmə və soyqırımı aktlarına layiqli qiymət verməyə borclu olan beynəlxalq hüquq və ictimaiyyət tərəfindən baxılmalı, eşidilməlidir. Onda dünya baş verənlərin həqiqi üzünü görəcək, mahiyyətini anlayacaq.

...Təəssüflər olsun ki, erməni gəncliyinin beyni ailədən, bağcadan türkə nifrət “tiryəki” ilə dumanlandırılır. Bu infeksion duman yayılaraq “milli epidemiyaya” səbəb olanda isə hayların həyatlarının bütün sahələrində, o cümlədən diplomatiyada da özünü əcaib formalarda göstərməyə başlayır. İllər uzunu deyil, əsrlərlə aparılan bu zərərli ideoloji təbliğat, “nifrət himni”nin sədaları erməni cəmiyyətinin sümüyünə, iliyinə işləyib. İliyə daxil olan virusdan xilas olmaq isə çox çətin, özünün dördüncü mərhələsinə çatmış xərçəng xəstəliyi kimi, mümkünsüz olur. Əslində, belə görünür ki, ermənilərin bu mərəzdən sağalmaq şansı və niyyəti yoxdur.