Övladının yaddaşında “Vətən” adı ilə qalan şəhid Eldar Abdullayev

Bakı, 2 oktyabr, AZƏRTAC

“Evim-eşiyim laylay, güllü beşiyim laylay...” Anaların körpələrin beşiyi başında onları yuxuya vermək üçün oxuduqları laylaları kim eşitməyib? Bu laylaları eşidə-eşidə, ona qulaq asa-asa güllü beşikdəki körpə yuxuya gedib.

“Biri var idi, biri yox idi”... Bir də bu sözlərlə başlayan nağıllara qulaq asa-asa böyümüşük.

Asya ilə Aysunun həyatında da belə olub. Amma onlara laylanı anaları yox, ataları Eldar deyib.

O, Vətən müharibəsində qəhrəmancasına şəhid olmuş Eldar Firidin oğlu Abdullayevdir. Onun həyat yoldaşı Fatimə xanım AZƏRTAC-ın müxbiri ilə söhbətində xəyalən həmin günlərə qayıdır: “Eldar öz ailəsinə, hərbi həkim peşəsinə çox sədaqətli idi. Düz 22 il idi ki, baş gizir kimi öz peşə borcunu yerinə yetirirdi. Uzun illər cəbhəyanı bölgələrdə işləmişdi. Vətən müharibəsi günlərində qulağından yaralanmışdı, hətta bir qulağı eşitmək qabiliyyətini itirmişdi. Buna baxmayaraq, hərbi həkim kimi peşəsinin məsuliyyətini dərindən dərk edir və torpaqlarımızın işğalçılardan azad edilməsi üçün hər şeyə hazır idi. Qızlarını çox sevirdi, onlara layla deyəndə arabir hərbi marşlardan da oxuyurdu. Onların bir istəyini də geri çevirməzdi”.

Bacılarından fərqli olaraq, Ahu atasının nə üzünü görüb, nə də oxuduğu laylaları eşidib. Çünki o, dünyaya gələndə atası artıq dörd ay idi ki, əbədiyyətə qovuşmuşdu. Onun laylasını da, nağılını da anası, nənəsi deyib. Ona söylənən nağıl gerçək nağıl olub - qəhrəmanlıq, igidlik nağılı. Ahuya söylənən nağıl həmişə bu sözlərlə başlayıb: “Biri vardı, biri yoxdu, bu dünyada bir Eldar var idi...”.

Fatimə xanım deyir ki, 2020-ci il sentyabrın 27-də torpaqlarımız uğrunda haqq savaşı başlayandan sonra da hər gün evə zəng edirdi. “Elə gün olmazdı ki, evə zəng edib, bizi sakitləşdirməsin. Hər səhər tezdən zəng edib, mənə bərk-bərk tapşırırdı ki, dərmanlarını vaxtlı-vaxtında qəbul elə. Bir də deyirdi ki, heç nədən narahat olmayın, hər şey yaxşıdır. Oktyabrın 2-si tezdən durub, ona zəng etdim, cavab vermədi, özüm də çox narahat idim, yaşadığımız binanın qarşısına çoxlu hərbçilər, polislər, mülki adamlar toplaşmışdı. Özümə yer tapa bilmədim. Qohumlara, dostlarına və yanında olan hərbçi yoldaşlarına zəng edib, onu soruşdum. Xəbər ona çatan kimi zəng etdi: Ay Fatimə, nə olub, niyə aləmi bir-birinə qatmısan? Dedim, bəs, binamızın həyətinə çoxlu insan toplaşıb, adamın ürəyinə hər şey gəlir. Dedi, qonşunun oğlu şəhid olub. Sən bizdən narahat olma, burada hər şey yaxşıdır. Şəhid olduğu gün - oktyabrın 18-də həmişəki kimi səhər tezdən zəng etdi, hal-əhval tutdu, uşaqları soruşdu, yenə mənim dərmanlarımı vaxtlı-vaxtında qəbul etməyimi tapşırdı. Dedi ki, axşam da mütləq zəng edəcəm, sənə sürprizim var. Bildim ki, toyumuzun ildönümü ilə əlaqədar nəsə alıb, nəsə deyəcək. İntizarla axşamı gözləyirdim. Axşam olanda başımdan bərk ağrı qopdu. Həmin vaxt qardaşım Aslan, böyük bacım Tacirə, həyat yoldaşı Rauf bizə gəldilər. Hələ də heç nə ağlıma gəlmirdi. Qardaşım dedi ki, Eldar yaralanıb, bir azdan gələcək. Bir neçə saatdan sonra onu gətirəndə də heç cür inanmaq istəmirdim ki, tabutdakı Eldarın nəşidir...”.

Qeyd edək ki, Eldar Abdullayev 1981-ci ildə Sumqayıt şəhərində anadan olub. Əvvəlcə şəhərdəki 3 nömrəli, sonra isə 35 nömrəli məktəbdə oxuyub. 2001-ci ildə Azərbaycan Tibb Universitetinin Hərbi tibb fakültəsinin bitirərək, hərbi feldşer ixtisasına yiyələnib. Ağdamdakı Sarıcalı hərbi hospitalında, Silahlı Qüvvələrin Baş Klinik Hospitalında işləyib. 2016-cı ildə baş verən Aprel döyüşlərinin iştirakçısı idi. Baş gizir 2017-ci ildən Beyləqan korpusundakı hərbi hissədə xidmət edirdi. Vətən müharibəsində Füzuli, Cəbrayıl, Zəngilan və Hadrut uğrunda gedən döyüşlərdə iştirak edib. Sumqayıt şəhərinin Şəhidlər xiyabanında dəfn olunub. Ölümündən sonra "Vətən uğrunda", "Xocavəndin azad olunmasına görə", "Füzulinin azad olunmasına görə", "Döyüşdə fərqlənməyə görə" medalları ilə təltif edilib. Yaşadığı küçəyə onun adı verilib, Sumqayıtın 18-ci mikrorayonunda xatirəsinə bulaq inşa edilib.

Qızlarının üçünün də adını özü qoyub. Böyük qızına nənəsinin adını verib. “Mənə nənə, Aysuya quzum deyirdi. Mən elə ata təsəvvür etmirəm. Bir dəfə onun mobil telefonunu oynadanda yoldaşlarının, dostlarının yaddaşda olan bütün nömrələrini pozmuşdum. Kim olsa acı söz deyər, heç olmasa acıqlanar, hirslənərdi. Qətiyyən əsəbiləşmədi. Dedi ki, eybi yoxdur, təzədən yazaram. Evdə olanda axşamlar dondurma alıb gətirər, həyətdə parkda, yelləncəkdə oturub, onunla bir yerdə söhbət edə-edə yeyərdik”, - deyə Asya xatırlayır.

Aysu da unudulmaz bir xatirəsini yada salır: “Məktəbə ataları ilə gedib-gələn uşaqlara həmişə qibtə edirdim. Atam həmişə hərbi hissədə olduğundan bu, çox az hallarda bizə qismət olurdu. 2020-ci ildə ikinci sinfə gedirdim. Atama zəng edib dedim ki, sən gəlib məni ilk dərsə aparmasan, mən məktəbə getməyəcəyəm. Həmin il də hərbi hissədə çox ciddi hazırlıq gedirdi, bəlkə də heç icazə vermirdilər. Sentyabrın 16-sı gecənin yarısı bəlkə də növbədən çıxıb, səhərə yaxın özünü yetirdi. Əlimdən tutub, məni məktəbə apardı və bir də o boyda yolu geriyə - Beyləqana qayıtdı. Bu, onun bizimlə son görüşü oldu”.

Eldar haqqında kim belə təsirli xatirələr, epizodlar danışmır? Bir yerdə xidmət etdiyi zabitlər, əsgərlər, xilas etdiyi döyüşçülər... Heç vaxt heç kimi darda qoymazdı. “Sənin hərəkətin bir ömrü, yaralı bir həyatı xilas edəcəksə, niyə gecikəsən, niyə bunu vaxtında etməyəsən? Mən istəmirəm ki, övlad intizarında olan bircə ananın da gözü yolda qalsın”, - deyirdi.

Elə sonuncu döyüşdə də belə olub. Hadrutda qanlı döyüş zamanı əsgərlərdən biri yaralanıb. Eldar cəld özünü onun köməyinə çatdırmaq istəyib. Elə bu vaxt onlar ermənilərin pusqusuna düşüblər. Yaxınlıqdakı evlərin zirzəmisində gizlənmiş düşmən əsgərləri onu nişan alıblar. Avtomat gülləsi onun sol qolundan dəymişdi...

Həmin gün Fatimə ilə evlənməyinin 11-ci ili tamam olurdu...

Ahu isə ondan düz 126 gün sonra doğulub, elə bilir ki, atasının adı Vətəndir. Albomda, kitabda harada şəklini görürsə, əlini üstünə qoyub deyir:

- Bu, mənim atamdır...

- Ahu, onun adı nədir?

- Vətən...

Bacılarından fərqli olaraq ona layla deyən də olmayıb. Hərdənbir nağıllar eşidib. Həyatın özündən gələn, gerçək nağıllar. O da belə başlayıb: “Bu dünyada bir Eldar var idi...”