Sevginin Laçın Zirvəsi. Başqa sözlə...

Bu, dünyaca ünlü yazıçı Poulo Koelhonun sözüdür.

Səni sevən birinin olması çox gözəldir. Hətta o, bunu necə göstərəcəyini bilməsə belə. Ancaq ən gözəli odur ki, səni sevənlər də bunu göstərə bilsin, sən də qarşılığında sevgini göstərə biləsən.

Mən diplomatiyanın Laçın zirvəsini izləyərkən bunu düşünürdüm. Biz sevdiyimizi də göstərə bildik, bizə sevgini də görə bildik.

Elə hey bu haqda yazmaq istəyirdim. Yazıkanları da oxuyurdum. Bəlkə bu səbəbdən yazmaqda gecikdim. Çünki başqa cür yazmaq üçün əvvəlcə başqalarını oxumaq lazımdır.

Bilirsiniz, uzun müdət bizə siyasətin insan simasının olnadığı təlqin edilib. Başqa sözlə, təhrif edilib. Həm də burda siyasətçilərin öz payı da var: uzun nüddət siyasətin insanları öz gerçək - insani simasını göstərməyib.

Kim nə deyir-desin, Azərbaycan prezidenti İlham Əliyev siyasətə yenu üslub gətirib.

Siyasətə sima qazandırmaq asan və kiçik iş deyil. Azərbaycan öz simasında bunu bacarıb.

Azərbaycan, Türkiyə, Pakistan liderlərinin Laçın görüşünə bəlkə də kimlərsə sıradan bir hadisə, cari diplomatiya faktı kimi baxar. Bu, həmin zehniyyətlərin, sadəcə, sıradan olduğunun göstəricisidir.

Bu, sadə bir görüş deyil, bu, ən birinci elə dostluqda da, tərəfdaşlıqda da, müttəfuqlikdə də, bəli, lap elə diplomatiyanın özündə də səmimiyyətin və sevginin Laçın zirvəsi idi.

Bu, məcburi diplomatik təbəssümlərin növbətçi nümayişi deyildi. Bu, sevən ürəklərin növbəti paradı idi.

Prezidentlər İlham Əliyev, Rəcəb Tayyib Ərdoğan, baş nazir Məhəmməd Nəvaz Şərif yeni paradiqma yaratdıqlarını bir daha hər kəsə göstərmiş oldular. Dostlara da, düşmənlərə də.

Yox, bu, kiməsə qarşı düşmənçilik zirvəsi də deyil. Bu, səmimi dostların məkrli düşmənlərə qarşı zirvəsidir. Azərbaycan-Türkiyə-Pakistan birliyi bu zirvədən hamıya aydın görünür. Bu, sadəcə, üç ölkənin birinci şəxslərinin görüşü deyildi (bu şəxslərin birinci görüşü də deyildi). Başqa sözlə, bu, yüksək Zirvə diplomatiyası deyildi, diplomatiyanın yüksək zirvəsi idi.

İstəyirsiniz, buna pafos kimi baxın. Amma bu, pafos deyil. Həqiqətdir. Gözümüzlə gördüyümüz, qulağımızla eşitdiyimiz, hətta əlimizlə toxuna biləcəyimiz bir gerçəkdir; maddiləşmiş siyasi nəticələr var. Bu, "siyasiləşmiş" maddi maraqların üstündə bir hadisədir. Bu, günümüzdə - gözümüzün qarşısında yaşanan tarixdir. Başqa sözlə, Tarixdən canlı yayımdır...

Bahəddin Həzi, bizimyol.info