Biz döyüşdük ki, uşaqlarımız müharibəni kitablardan oxusunlar Xüsusi təyinatlı zabit

Bu gün sizə İkinci Vətən müharibəsində işğal altında olan torpaqlarımızın hər qarışının azadlığı uğrunda vuruşan, yaralanmasına baxmayaraq, yenidən döyüşə qayıdan bir hərbçini təqdim edəcəyik. Söhbət Xüsusi Təyinatlı Qüvvələrin baş giziri Amil Əbilovdan gedir. O, şanlı tarixin həm şahidi, həm də iştirakçısıdır.

Vətən müharibəsi qazisi Amil Əbilovun Oxu.Az-a müsahibəsini təqdim edirik:

- Harada dünyaya göz açmısınız və nə vaxt xidmətə yollandınız?

- 1978-ci ildə Ağdam rayonunun Seyidli kəndində anadan olmuşam. 1998-ci ildə hərbi xidmətə çağırıldım. Xidmətimi xüsusi təyinatlı hərbi hissədə əsgər kimi keçirmişəm. Daha sonra kurs keçdim və həmin hərbi hissədə xüsusi təyinatlı qrup komandiri kimi fəaliyyətə başladım. 2004-cü ildən etibarən Silahlı Qüvvələrin kəşfiyyat bölmələrində çalışdım. Vətən müharibəsinə qədər kəşfiyyat qrup komandiri kimi xidmətimi davam etdirdim. Ümumilikdə 24 il hərbi xidmət yolum var.

- İlk döyüş anlarını necə xatırlayırsınız?

- Müharibəyə kəşfiyyat qrup komandiri kimi qatıldım. Döyüşlərin ilk anları həm qürurverici, həm də həyəcanlı idi. Təlimlər nə qədər ciddi olsa da, real döyüş tamam başqa hissdir. Qalib gələcəyimizə çox inanırdıq, nə qədər çətin bir missiya olsa da.

- Hansı istiqamətlərdə döyüşmüsünüz? Ən çətin məqamlar nə vaxt olub?

- Füzuli, Cəbrayıl, Xocavənd və Şuşa istiqamətlərində döyüşmüşəm. Ən çətin məqam müharibənin ilk üç günü idi. Cəbhənin formalaşdığı vaxtlar olduqca gərgin keçdi. Düşmən o qədər hazırlıqlı idi ki, ilk mərhələlərdə ciddi müqavimət göstərdi. Amma sonra Azərbaycan Ordusunun əzmi düşməni geri çəkilməyə məcbur etdi.

- Heç yaralanmısınız?

- Bəli, iki dəfə yaralanmışam. İlk dəfə oktyabrın 1-dən 2-nə keçən gecə, Füzulidə, düşmənin postunun cəmi 50 metrliyində yaralandım. O gecə həkimlərimiz dərhal yardım etdilər. Səhəri gün bölməmə qayıtdım. İkinci dəfə oktyabrın 25-də Şuşa istiqamətində, Böyük və Kiçik Tağlar mağaraları ərazisində yaralandım və dörd gün hospitalda qaldım. Hər iki dəfə yaralanandan sonra döyüşə geri qayıtdım. O an ağlımdan çıxmır, əsir düşə bilərdim. Lakin avtomatda güllələrin olması psixoloji dayaq idi. Müharibədə heç nəyi dəqiq bilmək olmur.

- Yaralanıb, yenidən döyüşə qatıldınız. Nə idi sizi geri çəkilməyə qoymayan?

- Silahdaşlarım. Onları tək qoya bilməzdim. Bədən yox, ürək aparır səni oraya.

- Bu məşəqqətli, qürurlu, sonu qələbə olan müharibə sizə nə öyrətdi?

- Müharibə mənə öyrətdi ki, daim hazırlıqlı olmaq lazımdır. Azərbaycan əsgəri 44 gündə dünyaya sübut etdi ki, bu xalq çox iradəli və güclüdür. O günlər birlik və bərabərliyin nə olduğunu daha yaxşı anladıq, hamı bir yumruq olmuşdu.

- Sizcə, döyüş insanı dəyişdirir?

- Döyüş insanın içində nə varsa, onu ortaya çıxarır. Cəsarət varsa, cəsarəti, qorxu varsa, qorxunu. Məncə, insanın kim olduğu savaş meydanında bəlli olur.

- Müharibədə yaşadığınız ən unudulmaz an hansı idi?

- Ən yaddaqalan an noyabrın 4-də Şuşa istiqamətində tapşırığı yerinə yetirərkən düşmənin Şuşanı tərk etdiyini görmək oldu. 44 günün bütün ağrısı, yorğunluğu həmin mənzərəni görəndə yoxa çıxdı. O an mənə elə gəldi ki, Qarabağın qapıları bizə açıldı.

- Həyata və dəyərlərə baxışınız dəyişdimi?

- Müharibədən sonra çox şey dəyişdi. Müharibə bitdi, ancaq içimizdə izləri qaldı. Bir çox yaxın dostlarımı döyüşlərdə itirdim…

- Döyüş yoldaşlarınızdan kimlər yaddaşınızda xüsusi yer tutur?

- Çox silahdaşımı itirmişəm, amma bəziləri ürəyimdə əbədi qalıb. Məsələn, komandirimiz qəhrəman Anar Mirzəyev. Nadir adında bir əsgərim var idi - onu heç vaxt unutmaram. Qorxusuzluğu, fədakarlığı misilsiz idi. Yardımlıdan olan 18 yaşlı Mahmud isə təlimin ortasında mənim əlimi öpüb döyüşə atıldı və şəhid oldu. Bu uşaqlar əsl qəhrəman idilər.

- Azərbaycan Ordusunun döyüş ruhu necə idi?

- Döyüş əzmi çox yüksək səviyyədə idi. Əvvəlki illərlə müqayisədə artıq peşəkar rəhbərlik, qanun və nizam vardı. Ali Baş Komandanın rəhbərliyi ilə ordu dəmir intizamla hərəkət edirdi. Ən ağır anlarda belə əmr yerinə yetirilməli idi. Bu ruh bizi qələbəyə apardı.

- Müharibədən sağ çıxan bir insan, bir komandir, bir ata kimi - gələcəkdən nə gözləyirsiniz?

- Gələcəyə pozitiv baxıram. İstəyirəm ki, övladlarımız torpaq, vətən anlayışını tarix kitablarında oxusunlar, amma müharibəni heç vaxt yaşamasınlar. Biz döyüşdük ki, onlar rahat yaşasınlar. İndi isə çalışıram ki, yaşadığım hər gün dəyərli olsun. Torpaqlarımız azad oldu - artıq onları abad etmək, içini sevgi ilə doldurmaq zamanıdır. Gələcək nəsillərə qürurla ötürəcəyimiz bir Vətən yaradırıq, mənim üçün bundan böyük məqsəd yoxdur.

Məhərrəm Əliyev