Məşğulluqdan verilən şair Orxan Saffari yazır…

Azərbaycan ədəbiyyatında gözəl hadisələr də baş verir.

Məsələn, Baba Vəziroğlu Xalq şairi adı almayıb, ciddi qəbul olunmur, kütləvi sevilmir, oxunmur. Bundan böyük xoşbəxtlik? Vallah, indiki məqamda buna da şükür. Sözsüz ki, bütün bunlar bu kədərli ədəbiyyat yolunda insanın üzünü güldürən məsələlərdəndir.

Ancaq görəsən, Baba Vəziroğlu özü nə düşünür?

Obrazlı desək, Baba Vəziroğlu məşğulluqdan verilən şairdir.

Hərdən onun şeirlərini oxuyanda məni dəhşətli maraq bürüyür, bəzi suallar beynimi günlərlə, aylarla məşğul edir.

Məsələn, onun şeirlərində tez-tez darıxmaq, kədər, tənhalıq zad kimi əsl şairə xas olan xüsusiyyətlər görürəm və deyirəm ki, ilahi, itin olum, hürüm qıl körpüsündə, Baba Vəziroğlu niyə darıxır? Hansı gününə darıxır? Adam da Baba Vəziroğlu olub kədərlənər heç? Ramiz Rövşəni, Anarı filan hardasa başa düşmək olar, bəs Babanı niyə darıxdırırsan? Nə edib sənə? Bəndənə qarşı niyə bu qədər rəhmsizsən?

Əslində, Baba Vəziroğlu unikal insandır. O, lazım olsa, dünyanın müxtəlif ölkələrinə gedir, gəzir və oradan da darıxıb gəlir. Heç bilmirsən, niyə darıxır? Lazım olanda isə kabab stolundan Afrikadakı ac insanların halına acıyır, onlara bəzən şən, bəzən də kədərli mahnılar bəstələyir.

Daha Baba Vəziroğlu bundan artıq nə etməlidir?

Təxminən beş-on min şeiri olan insandan başqa nə gözləmək olar ki?

İnternetdə bir klip var. Baba Vəziroğlu bahalı otellərin birinin həyətində kədərli-kədərli gəzir, özünü boş yerə darıxdırır və şeir deyir. Şeirdə deyir ki, məni heç kimə möhtac eləmə, a dünya, imkan ver, yaşayım bircə kərə.

Tanımayan adam baxsa, vallah, ürəyi ağrıyar. Di gəl, heç kim bilmir ki, Baba Vəziroğlu daha bu dünyadan nə istəyir? Mənasız şeirlərlə mənalı ömür sürən adam heç dünyaya da imkan ver yaşayım deyər? Görəsən, Baba Vəziroğlu daha nə yaşamaq istəyir? Dünyadan istədiyi pay kimlərin payıdır?

İlahi, ümumiyyətlə, şairin də mindən artıq şeirinə mahnı bəstələnər? Heç ciddi bir şairin mindən artıq şeiri də olarmı?

Söz yox, Allaha şükür, bu qədər şeiri yazmağa onun öz ömrü yetib, amma indən belə onları oxuyub qurtarmaq üçün əlavə üç-dörd ömür lazımdır. Vallah, dəli olasan, oturasan və oxuyasan. Bitəndə də deyəsən ki, hə, indi nolsun, nağaraq?

Baba Vəziroğlu ədəbiyyatda heç kimin yerini dar etməyən yeganə adamdır. Ümumiyyətlə, ölkədə yanğın olmasa, adamın yadına da düşmür. Heç kimin onun yerində gözü yoxdur. Çünki heç kim bu həyatda Baba Vəziroğlu olmaq istəmir.

Baba Vəziroğlu şeir yazmır, istehsal edir, ayrıca bir zavoddur. Ayda bir sevgi, rübdə iki ayrılıq, ildə bir həsrət paketi.

Onun şeirləri poeziya yox, emosional kommunal xidmətidir.

Daha dəqiq, Baba Vəziroğlu şeirləri poeziya bankomatıdır: yaxınlaşırsan, kartı salırsan, ekranda yazır:

Bu gün hansı hissi istəyirsiniz?

– Sevgi
– Ayrılıq
– Bir az inciklik
– Klassik ah-nalə

Seçirsən və şeir hazırdır.

Ancaq onun şeirlərinin maraqlı tərəfləri də var.

Məsələn, şeirlərindəki qadın obrazları.

Baba Vəziroğlu şeirlərindəki qadın obrazları tamamilə başqa dünyanın qadınlarıdır.

O qadınlar xüsusi olaraq Baba Vəziroğlu üçün var. Sanasan, “Poeziya üçün qadınlar” adlı kataloq var və ordan sifariş verir. Məsələn, belə:

– “Bir dənə ayrılan olsun.”
– “Bir dənə də susan.”
– “Bir dənə də mənim günahım yox idi deyən.”

Bütün bunlara baxmayaraq, Baba Vəziroğlu çox xoşbəxt insandır.

Çünki onu ən azından, səbəbini özləri də bilmədən sevən minlərlə insan var.

Orxan Saffari

Gununsesi.info